Een beetje lastig wel...een boek lezen van achter naar voor. Het begin zit helemaal onderaan en dan maar naar boven scrollen. Sorry voor het ongemak. 

16-08-24

EPILOOG

“Een beschouwend gedeelte dat nog wordt toegevoegd aan de volledige tekst”. Heb ik even opgezocht. Vond ik wel interessant. Want dat is vaak het geval; - interessant willen zijn. Ik beken. Heel af en toe had ik andere dingen te doen. Maar die andere ruim 700 keer was ik van de partij. En maar wat graag. Weten waarom je leeft. Jezelf en functie geven omdat een ander dat niet doet. Afgedaan hebben. Van geen enkel belang meer zijn. Dat was precies twee jaar geleden mijn drive. Dit dagboek. Ook wel omdat ik elke morgen zo vroeg wakker was en bleef. En is dat nou allemaal voorbij? Dat vroege wakker zijn en die behoefte om er nog steeds bij te willen horen? Soms denk ik; - “Was dat maar waar”. “Wat dom jezelf te verplichten”. Krant, puzzelen en af en toe een boek lezen is toch best genoeg en dagvullend?! Voor mij niet. Naast al het normale in het leven was en blijf ik altijd op zoek. Op zoek naar de echte waarheid. Altijd op zoek naar ‘goed’. En al die dagelijkse ontdekkingen, of juist niet, wil(de) ik nu eenmaal met anderen delen. Met jullie. Daarvoor mijn hartelijke dank.

15-08-24

Morgen. De 16^e van de 8^e 2024. Einde verhaal. Voor hen die misschien wel elke morgen op deze plek waren. Net als ik. Een vastigheid. In het systeem. Een onderdeel van ons positieve ritme. ‘Très humide’ staat onder in mijn scherm. Met een regendruppel erbij. Hoeft geen regen te betekenen. Wel – denk ik – een hoge vochtigheidsgraad. En dat voel ik al. Het wordt vandaag een dagje van ‘rustig an’. Met een glimlach kijk ik naar de alreeds opgeschreven letters. En wat cijfers. Zomaar een verplichting aan mezelf. In feite een monster zonder waarde. Maar er zat ook soms best wel een stukje waarheid in. Een soort ‘tip van Boots’. Vind ik zelf. In mijn leven heb ik veel scholing genoten. Veel uit boeken gespit en even onthouden omdat er daarna, morgen bijvoorbeeld, examenvragen over werden gesteld. Om ze daarna weer geheel als ‘geen nut’, gewoon weer te vergeten. Net als deze stukjes. Waarheitjes van vandaag die morgen alweer achterhaald blijken te zijn. Meestal door jonge onderzoekers, deskundigen, op papier gezet. Onder leiding van een nog net niet gepensioneerde professor. Blijft toch de ervaring van oude mannetjes zoals ik. Mijn opoes vaste uitspraak, vroeger; - morgen is alles weer anders.

14-08-24

En ons land is weer ridders rijker. Winnaars. Gouden winnaars. Grappig aan elkaar geluld door onze nieuwe staatssecretaris van jeugd en sport. Klinkt ietwat cynisch. Ik weet het. Ook hier zit ik – als zo vaak – met dubbele twijfelachtige gevoelens. Wat mooi, dat ‘Wilhelmus’. Maar winnaars bestaan alleen bij de gratie van tientallen verliezers. Zij die bereid zijn (bij voorbaat al) het onderspit te delven. Mogen best wel via de voordeur naar binnen, maar naderhand via zij - en achterdeuren weer naar buiten. ‘Bedankt dat we in staat werden gesteld te winnen. U mag weer gaan’. Mensen zonder gezicht. Gedoogd aan de zijlijn. En toch is het zoals het hoort. Of beter; - goed zoals het is. Een systeem van rang en stand, maar ik weet niks beters. Net als bij zoveel ‘onderdelen des levens’. Totaal verkeerd maar geen alternatief. We mogen dan ook overal aan meedoen. Maar kunnen niet altijd de contributie betalen. We missen ook meestal de noodzakelijke capaciteiten. Waardoor we ook soms worden uitgelachen door hen mét. Daar moeten we tegen kunnen. Worden we sterk van. Meedoen. Mee mogen doen. Bij deze een zegekrans voor alle verliezers. Een dankjewel aan alle nummers vier, vijf en zij daarna.

13-08-24

Zo ging ik even, een kleine 900 km noordelijker, bij mij thuis langs. Zag mijn zus in goede gezondheid de dames toejuichen en ook mijn zwager. Maar dat weet ik niet zeker. Mijn eigen huisje stond er ook nog parmantig bij en de rest van het dorp was eveneens nog vrij ongerept. Ook daar was het gloeiend heet. En dat allemaal dank zij de cameraman op de motor bij de Tour voor vrouwen. Weer acht dagen Hollands glorie zo te zien. En alvast door de nieuwe tunnel geweest. Mag pas einde van dit jaar maar nu al met de dames en de cameraman. Ook bijzonder dat de bolletjestrui door een Italiaanse werd verdiend op een heuvel beneden de zeespiegel. En voor de rest zagen we dat al het goud en ander metaal plus alle deelnemers ook weer veilig in Scheveningen zijn afgeleverd. Vlakbij de finish van de tour. Aan zee. De burgemeester had het er maar druk mee. Holadiee. Gaan wij hier maar weer een beetje verhuizen. Beetje vroeg dan is het nog niet zo heet. Zo is het leven best wel een lolletje maar soms ook een beetje lastig. Maar door de tv binnenshuis inzichtelijk te maken. Gelukkig.

12-08-24

“Hassan wint historisch marathongoud en Lavreysen voltooit ‘Harrie’s hattrick’” Best wel de moeite waard, mee te nemen in dit dagboek. Olympische spelen in Parijs 2024. Bekeken vanuit de luie stoel. Net zoals straks al weer de ‘Tour de Femme’. Start in Rotterdam en gaat langs mijn huis in Nederland. FF kijken dus. En dan is de eredivisie ook weer van start gegaan. Zo blijkt ‘brood en spelen’ toch ook voor ons belangrijk. Alhoewel het winnen daarbij, voor mensen zoals ik, nog steeds een te belangrijke voorwaarde is. Té belangrijk. En dat moet veranderen. Anders kan ik beter afscheid nemen van de sport. Was ik gisteren toch weer anderhalf uur in het buurthuis. Afscheid gospel week. Vanaf 17.00 uur. Zelfde ‘praatjes makers’ ander zangkoor. Meer ‘Paul Simon in Afrika’. Bracht het volle zaaltje wel in beweging. Toen ik elektrisch naar huis fietste was het (nog) 35° Celsius. En die kant gaat het nog wel een paar dagen op. Gewoon binnenshuis blijven is de boodschap. En vooral weinig bewegen. En kijken hoe (vooral) de Nederlandse vrouwelijke wegrenners via de nieuwe Blankenburgtunnel van Maassluis naar Rozenburg, ook het bergklassement gaan aanvoeren. Daar zijn namelijk de eerste bergpunten te verdienen. In die tunnel.

11-08-24

Het stadje waar wij wonen is ‘sur Arroux’. Is aan het riviertje met die naam. Dat riviertje gaat het gehele jaar rustig zijn gang. Zitten wat watervalletjes in, waardoor je haar rustig hoort stromen. En vanuit ons huis ziet verdwijnen onder de dertien bogen van een brug. En ook af en toe – hebben we meegemaakt en op deze plaats al verkondigd – wordt ze een kilometer breder door het overtollige water. Vandaag de dag is het in het weekend, vakantie of andere vrijheden (vooral met deze temperaturen) hier binnen gehoor afstand, tevens een klein recreatie gebiedje. Drie familiegeneraties komen daar dan bijeen en hoor je de jongste genieten van en in het water. En omdat ik nu eenmaal geniet van genieten steek ik de straat over om daar eens vriendelijk poolshoogte te nemen. Af en toe. Er staat dan aan de oever een tiental auto’s met hun hele gezellige hebben en houwen er naast met de bedoeling er een gezellig dag van te maken. Niet de nieuwste voertuigen en attributen. Noem het maar een klein paradijsje voor de minder bedeelden. Die een beetje bang zijn dat ik de man ben die voornemens is ze weg te sturen. Nou, mooi niet.

10-08-24

Een uitje gisteravond. ‘Gospel in het buurthuis’. In het verlengde van ‘Muziek op het plein’ van vorige week. Dezelfde openings- mijnheer, met – denk ik – dezelfde openingsspeech. En een dertigtal dames en heren die al handenklappend en luid vrolijk zingend via de achteringang het toneel betraden en ons de bekende gospelsongs ter oren brachten. Pita had na een ochtend verhuizen, besloten om naar het dameshockey te kijken. Volgende keer gaat ze weer graag mee. Anderhalf uur op loeiharde stoelen – het is nou eenmaal geen echt theater – moet niet langer duren, maar het was best de moeite waard. ‘Of ik graag had meegezongen?’, ik denk het niet. Meezingen wel, maar optreden, zo vrolijk half dansend en handenklappend, is nooit echt mijn ding geweest. De groep was me ook een beetje te groot, maar de vrolijkheid overheerste en dat was dan weer leuk om te zien. En stimuleert de luisteraars. Dus ‘vooral zo doorgaan’. Het verhuizen (het einde komt langzaam in zicht) is wel een klus. Ook wel een idee voor ons wat oudere mensen die uiteindelijk toch aan de nabestaanden een huis op te ruimen achter laten. Gooi bij leven al zoveel mogelijk weg. Dan hoeven zij dat niet te doen.

09-08-24

Nog en weekje ‘lief dagboek’. Waar moet ik dan mijn ei leggen? Voor jullie blijf ik. Altijd in de buurt. We weten elkaar altijd wel te blijven vinden. Als we dat willen. We blijven vriendjes. Een menselijke, noodzakelijke levensbehoefte. Vriendjes blijven. Dat is anders bij die vrouw van 84 van de week. Die sloeg haar 82 jarige buurvrouw met een bijl het ziekenhuis in. Zomaar een klein stukje. Naar de oorzaak wordt nog onderzoek gedaan. Door de politie of zo. Ikzelf denk aan zulke gebeurtenissen gerust verder de hele dag. In gedachte zie ik een filmpje. Met gezichten erbij. Het zijn tenslotte leeftijdgenoten. ‘Wanneer ben ik aan de beurt en ben ik daarop ook voorbereid?? Mogelijk zaten die twee al jaren elke morgen bij elkaar gezellig op de koffie. Waren ze de enige op aarde die om elkaar gaven. Waren ze elkaars hulp en toeverlaat. Of was er al jaren lang strijd en geouwehoer? Mogelijk is er bij de andere buren meer bekend. Of juist niet. Buren kennen elkaar soms helemaal niet. Liggen ook gerust een paar weken dood. Gevallen in de woonkamer. Maar gelukkig zijn er heel veel gevallen waar het gewoon goed. Onder elkaar. Zoals het hoort.

08-08-24

‘Bijzondere mensen, die Fransen, je moet er van houden’. Zegt Pita soms, uit een lolletje. Want ze zijn hier gewoon net ‘als ons’. Als wij. Hoewel je aan sommige gewoonten. best een beetje moet wennen. In het verkeer bijvoorbeeld. Prachtige lange – alhoewel ietwat gezellig bochtende – prima geasfalteerde wegen van stad naar stad. Gezien het aantal nogal verpauperde vroegere stationsgebouwtjes, liep er vroeger een tramspoor. Met die wegen is niks mis. Het wordt anders om (binnendoor) van dorpje, van gehucht, naar dorpje te rijden. Meestal ook om een kortere weg van a naar b te gaan. Ook niet ongezellig maar wel soms heel smal. Niet erg want je komt er gerust uren lang niemand tegen. Maar er moet in deze tijd nogal wat gras en koren gemaaid worden waardoor het ook hier ietwat drukker is. En dan komt er ‘zo’n gewoonte’ om de hoek kijken. Is de tegenligger niet voornemens snelheid te minderen. Op rijbanen van minder dan 4 meter breed niet echt een lolletje. De bermen, die ook hier wel bij ‘de weg’ zullen horen, worden dan ook volop gebruikt. Met daarnaast de kleine waterstroompjes. Ergo, waar ik angstig een plekje zoek, giert de tegenligger bijna mijn spiegel eraf.

07-08-24

Ik zet dit morgen vroeg pas op het net. Dat ik het nu al schrijf, komt omdat we morgen nogal druk zijn en vroeg bij het verkochte huisje willen zijn. Vóór anderen die ‘er al om een uur of half negen zullen zijn’. Dan heb ik dus andere verplichtingen dan die van het stukje schrijven. We gaan (proberen) het huis en bergingen volledig leeg te maken. En de betreffende inhoud naar elders over te brengen. Het huis van zoonlief voor een deel en een deel naar de tweedehands winkel met goede doelen en nogal wat naar de vuilstort. Met hulp van ‘onze eigen mensen’ en die van de nieuwe eigenaar. Die haar(?) spullen er alvast in kwijt wil. De koper trouwens, die we nog nooit hebben gezien omdat de makelaar alles heeft geregeld. Ook best spannend. Toen wij ons huis hier kochten zagen we de verkoper pas bij de notaris. Dus ook alles geregeld door en met de notaris. Verhuizen. Pita deed het al vaker. Zelf heb ik er niet zoveel ervaring mee. ‘Altijd iets afbreken om opnieuw iets op te bouwen’. Lijkt me een logische verklaring. Een soort van nieuwe ronde nieuwe kansen. En Hassan houdt het brons.

06-08-24

Nogal vaak staan gemaakte afspraken in mijn agenda doorgestreept. Als ‘man van afspraak is afspraak’ valt dat niet altijd mee. Gisteren 14 augustus a.s. helaas door moeten strepen. Notaris kantoor wegens vakantie gesloten. Hoe zo’n afspraak dan toch in die agenda komt, zullen we nooit weten. Er is een nieuwe gemaakt. Op 4 september, 16.00 uur. De dag ervoor zou mijn vrouw, 86 geworden zijn. Maar dat terzijde. Staat op dezelfde bladzijde. Daarom. Dat we nu meer tijd hebben om te verhuizen, is dan ook weer niet waar want de nieuwe eigenaren willen – noodgedwongen – hun eigen spullen er alvast in opslaan. Maar – en dat is dan weer leuk – ons gelijk helpen met onze verhuizing. Waarheen dan ook. En dat is morgen al. En richting thuisfront; - komen we de voorlaatste zondag van september weer een poosje naar huis. Staat al in mijn agenda, maar je weet maar nooit. Iets heel anders is de vraag of dat slanke Nederlandse meisje van buitenlandse afkomst zilver heeft gewonnen op de 5000 meter. Zou kunnen omdat nummer twee een beetje ruzie had gekregen ergens onderweg. Olympisch is niet altijd vredelievend. Ook daar is soms een beetje oorlog. Maar in ons voordeel niet erg(?)

05-08-24

Acht doelpunten, drie (+) strafschoppen en 9 gelen kaarten. De kop is eraf. En MVP is geen olympisch kampioen. Anderen wel. En moet ik straks nog even de vuilniszak(ken) buiten zetten. Want het leven gaat gewoon door. Net zoals de oorlogen. Nu met hulp van de F16. Met dank en een glimlach. En ondertussen doen velen hun best om op de Amsterdamse grachten hun verschillende kleuren op divers gebied, aan elkaar en de rest van de wereld zicht- en herkenbaar te maken. Hetgeen - onder jongeren vooral - steeds minder in goed aarde valt. Wat nu juist niet de bedoeling is. Was. Is het aan mij, aan ons, om de al laag hangende schouders niet verder af te laten zakken. En schreef ik in de loop van de dag (doe ik wel vaker) op een briefje dat; - ik mezelf veel te weinig bewust ben van mijn dagelijks geluk. Alsof het de normaalste gang van zaken is. Terwijl om ons heen anderen pas echt redenen hebben zich een beetje ongerust of ongelukkiger te vinden. Wordt het geen tijd om meer dankbaar te lachen en dank je wel te zeggen? Gewoon tegen iedereen die je tegenkomt. Per direct te beginnen?

04-08-24

Elke dag, na het warme eten, los ik de sudoku van de dag op. Dat vind ik fijn om te doen, leef ik naar toe, kan ik (bijna) niet missen. Ook bijna altijd val ik gedurende het invullen in slaap. En soms lukt het me die dag niet, pas later of de andere dag. Het voordeel van deze soort puzzels is; - het kan uitsluitend op één manier. 81 cijfers van 1 t/m 9 kunnen slechts op 1 manier worden genoteerd. Daar is niet over te praten. Geen verschil van mening mogelijk. Je moet het zeker weten. Het vergt een bepaalde discipline. Een methode. Bij andere puzzels is vaak ‘weten’ het geval. Meer betekenissen, meer voorlopige mogelijkheden, net als bij een quiz. ‘De slimste mens’. En al dit geschrijf is slechts een persoonlijke mening gebaseerd op gevoel. Wordt door anderen geheel of gedeeltelijk ontkent of bevestigd. Uiteindelijk alleen de waarheid van mezelf. En dan ook nog van het moment. In het algemeen is bij een puzzel maar 1 goede mogelijkheid. Weet ik ook wel. Door te puzzelen kom je al of niet tot de (enig mogelijke) goede oplossing. Zo is samen puzzelen ook heel goed mogelijk. Naar een oplossing.

03-08-24

“Muziek op het plein” en dat dagelijks een week lang binnen loop afstand. Hekken ter afsluiting, tafels en banken op straat en de permanente muziektent met muziek en zang. Vanaf het terras van het café restaurant worden voortdurend gerechten geserveerd aan hen die hebben gereserveerd. En de sfeer onder de dorpelingen zit er al gauw in. Wij hebben elkaar en horen er nog niet helemaal bij. Alleen Jean Mark, onze vrijgezelle overbuurman groette ons. En ging weer bij de notabelen aan tafel. De gedekte tafel. En nog steeds gloeiend heet. Na een paar onverstaanbare liedjes uit een nogal pril keeltje hadden we het wel weer gezien en gehoord, om hand in hand langzaam het feestgedruis achter ons te laten. Thuis nog wat gelezen zonder tv en bijna in de stoel in slaap gevallen om (weer) zonder tanden te poetsen naar bed te strompelen. En dit alles schrijf ik met een glimlach. We vinden het allemaal best gezellig en aandoenlijk. Maar óp de banken staan we niet meer. Leeftijd en warmte spelen toch een voorname rol. Wel gisteren transport geregeld voor volgende week. Leeg- en inruimen. Want op de 14^e om 14.00 uur wordt bij de notaris het project afgesloten.

02-08-24

Vannacht was er onweer. ‘Nou en?’ Hoor ik je zeggen. Het was zo heel anders dan thuis. Het was een voortdurend rommeldebom. Dus niet een schicht, even en paar tellen wachten en dan een klap. Nee, alsof een oude boeren wagen met houten wielen, ergens vandaar kwam en met langzaam stappende paarden voorbij liep en in de verte verdween. Voor mij een beetje nieuw onder de zon. Al hoor ik je nu ook zeggen dat het tijd wordt met mijn dagboek te stoppen. Als er al zulke belevenissen in komen, heeft het haar(?) beste tijd gehad. Iets heel anders is de makelaar aan de telefoon. Bericht van de notaris. Of half deze maand uitkomt. Oei, even schrikken. Halen we dat wel? Alle zooi moet er nog wel uit en ergens naar toe. En willen de kopers nog helpen met leegruimen? Zoals ze deze week haastig aanboden omdat hun eigen huis leeg moest. Kan zulks gezellig samengaan? En zijn we niet te oud voor al die haast? Het wordt er vandaag en morgen ook niet koeler op. Het is nu al (half zeven) bijna 20°. En de zoon van Pita loopt ook tegen enkele verborgen gebreken aan. Druk, druk.

01-08-24

Ik ben weer een beetje bij de mensen. Was gisteren – veel en ver autorijden in veel te warm weer – om 20.00 uur al min of meer total los. M’n middag ‘in slaap vallen’ gemist en om 22.00 zonder tandenpoetsen naar bed. Dat gebeurt eigenlijk nooit. Waar warmte toe kan leiden. Is ook de TBC terug in Gaza en dienen we van hieruit de Tijgerwesp in de gaten te houden en als het kan hier te houden. En Israël weet ook maar niet van ophouden. Die durft zelfs buurman Iran een poepie te laten ruiken. Precies op het hoofd van Hamas. Knap hoor. Maak elkaar maar boos. Dan komt er tenminste geen eind aan het gedonder. De krant lees ik de laatste tijd volledig in een uur. Alleen de koppen. En af en toe een overgebleven columnist. Die weten ook niks nieuws – lees leuks – te vertellen. Ik laat het cynisme maar zegevieren als je het niet erg vindt. Boeken lezen. Iets nieuws in mijn leven. Ik las er al twee dit jaar. Vind ik ook een beetje eentonig worden. Hoofdstukken lang een beschrijving van technisch aangelegenheden op een politiebureau in de VS, waar ze een seriemoordenaar moeten vangen. Lekker dan.

31-07-24

Een beetje lastige periode. De vrouw die Pita’s huisje gaat kopen, heeft haar eigen huis zojuist verkocht en moet daar binnen 14 dagen uit zijn. ‘Of ze alvast haar spullen op mag slaan’. Maar Pita heeft er bijna al haar spullen nog staan en de verhuizing van haar zoon is ook nog in volle gang. En dat met temperaturen van bijna 40°. Dan weet je het verder wel. En dan wat mezelf betreft. “Is er nog leven na harmonicum?”. Wat te doen na de 16^e? Ik heb besloten een boek te gaan schrijven. Iets van ‘titel’ heb ik al in gedachten. Maar eerst het waarom van zo’n boek. Pita en ik hebben een lang huwelijk met dezelfde partner achter de rug. En hadden dat zonder overlijden nog gerust tot de dood voortgezet. Bij Pita ligt het wat genuanceerder, maar voor mij was het naast ‘normaal en best zoals het hoort’ niet altijd gemakkelijk. Trouwen – zo had ik vlug door – is geen makkie. Dat doe je er niet zomaar even gezellig bij. En dan nu de waarschijnlijke titel; - ‘Zullen we trouwen of misschien beter niet?’ Een verhaal zonder einde. En pas te lezen na mijn dood. Dus voorlopig niet.

30-07-24

Niet dat mijn mailbox nu – hoor je vaak – over liep van felicitaties, maar wel hartverwarmend dat je toch een paar min of meer vaste lezers hebt. ‘Lieve mensen, heel hartelijk dank voor jullie medeleven’. Over ‘hartverwarmend’ gesproken; - wat is het warm hè, de laatste dagen. En het gaat hier nog warmer worden. Zo, mijn meteorologisch bijdrage is ook weer geleverd. En nu al, ruim twee weken van te voren, denk ik na over het ‘wat dan’ na de 16^e augustus. Twee jaar lang had ik een functie. Een baan. Een opdracht. Een afspraak met mezelf. Een rede om op te staan. ‘s Avonds naar bed te gaan met ‘morgen weer vroeg dag’. Het werk wacht. Levensplicht. Zoals Calvijn het bedoelde en mijn plichtmatige ouders het ons voorhielden. ‘In het zweet des aanschijns’. En dat in een periode dat ik ook afscheid aan het nemen ben van andere gewoontes. Het urenlange lezen van het ochtendblad bijvoorbeeld. Jarenlang mijn ding. In duster tot ver na de koffie. Mijn vorige website, vóór deze, heette; - mijn zingeving. Ik vond het het meest belangrijke in mijn leven. Hebben jullie wellicht een idee van; ‘hoe op mijn leeftijd het leven zin te geven?’

29-07-24

Bijna alles, misschien zelfs alles, zit op de ene manier vast aan het andere. Dus op de dag van mijn geboorte wil ik me daar eens over uitlaten. Een oorlog kost mensenlevens. Die je nodig hebt om oorlog te voeren. Zo roept Poetin deze week het jaar 2024 uit tot jaar van het gezin. “Moeders baar vaker”. In dezelfde krant wordt ons verteld hoe we weer normaal contact kunnen maken. Dus zonder datingsites. Hoe de liefde te vinden. Zoals wij dat vroeger deden. En is al jaar en dag kinderen maken een gezellige activiteit. Als we het goed doen. Maar ook bijna op hetzelfde moment is er een oproep in Nederland voor meer pleeggezinnen. Hoge nood bij gezinnen die het hoe dan ook niet lukt om voor kinderen te zorgen. En worden er dagelijks vrouwen verkracht op de manier waarop je ook kinderen verwekt. Gedurende de bewegingen ‘als zijnde getrouwd’ belde de vrouw deze week 112 omdat ze daar niet van was gediend. Ook in de krant. Dat een vouw een man in de tram een klap geeft met een vaas. Daar maak je geen kinderen mee. Lees ik straks weer de digitale krant. En een gezellige verjaardag gewenst.

28-07-24

Er zijn ‘schrijvers van beroep’. Mensen die hun brood verdienen, al of niet met beleg, met het geven van hun mening of het verslaan van een gebeurtenis. Daar worden ze voor betaald door de krant, het blad of een uitgever. Vaak hebben ze daarvoor geleerd. Want het is een vak. Maar voor mensen zoals ik, vooral een ‘meningsuiting’. Een vrije meningsuiting. Over plichtsbetrachting (!) bijvoorbeeld. Zo verplichtte ik mezelf, alweer bijna twee jaar gelee, elke morgen om een uur of zes op te staan en (precies) tweehonderd woorden te schrijven. Op 16 augustus ging ‘harmonicum’ de lucht in. Schreef ik in mijn agenda die ik mijn hele leven al bij houd. Zonder agenda voel ik me stuurloos. Zowel over het verleden als naar de toekomst. Neemt niet weg dat ik stinkend jaloers ben op mensen die zonder verplichting kunnen leven. Die dagelijks zeggen ‘lekker niks te doen’. Vooral dat ‘lekker’. Is het wel een heerlijkheid om jezelf ook weer een verplichting te kunnen ontnemen. Naar een bevrijding toe te leven. Heb ik op de dag voor mijn verjaardag, vandaag dus, besloten te stoppen met dit dagboek. Per 16 augustus a.s. Maar schrijven – weet ik nu al – gaat nooit over.

27-07-24

De Olympische gedachte weer kleurrijk, urenlang in beeld gebracht en gezien door deze simpele geest. Van het begin tot het einde. Wel even Journaal gekeken want dat is een dagelijkse gewoonte. Allemaal poppenkast in ultima forma. Boten vol met vlaggetjes zwaaiende deelnemers en hun bobo’s. 206 deelnemende landen. Alsof er op de wereld alleen maar vreugde, sport en spel bestaat. “Bent u een tikkeltje gefrustreerd mijnheer?, u komt zo somber over”. Dat klopt. Ik heb van die tijden. “Maar u hoeft toch niet te kijken. Er zit toch een knop op uw tv?” Ook dat klopt, lieve observator. Maar ik ben maar een mens. Gelijk jij. Van het geld dat zulks een show kost, en het vervolg ruim veertien dagen lang, kan een heel werelddeel een jaar lang eten. Denk ik, want zeker weet ik weinig. En intussen breken ze in ons eigen land flatgebouwen af om daar hogere voor in de plaats te zetten. Om woningzoekenden onderdak te bieden. Dat is logisch. En dan moet – zo is de bedoeling – arm, midden klasse en rijk bij elkaar in die ene flat. Met de bedoeling dat deze aparte groepen gezellig met elkaar aan de slag gaan. Zie jij het gebeuren?

26-07-24

‘Gelijkheid der mensen’ bestaat niet. Wat mij betreft hoeft daar niemand ter wereld aan te twijfelen. Ik ken een paar ééneiige tweelingen, die zulk een gelijkheid benaderen, maar verder wil ik daarover met niemand van gedachten wisselen. Dit is zo’n ding dat bij mij vast staat. ‘Gelijkwaardigheid’ daarentegen is iets heel anders. Daarover kan ik uren, dagen met wie dan ook van gedachten wisselen. Gerust ook ruzie krijgen. Het kwam deze week weer boven drijven bij Kamala Harris en Amerika. Ik had het er een paar dagen terug hier al over. Ik denk dan aan gelijkwaardig als mens. In de praktijk, op de werkvloer bijvoorbeeld, zal er altijd verschil van waarde zijn. Niet iedereen is geschikt voor alles. Elk mens heeft andere capaciteiten, expertises ook. Maar er wordt zoveel gepraat over ‘meer en minder’. Hoger en lager ook. Daar gaat het mis. Ik kom er op, omdat ik gisteren per ongeluk een stukje damesvoetbal zag tussen Japan en Spanje. Hoe lang is er in mijn leven niet beweerd dat vrouwen niet kunnen voetballen. Die zouden daar niet op gebouwd zijn. Ik weet de laatste jaren wel beter. Het zijn de vrouwen die ons toch het betere voetbal laten zien.

25-07-24

Een beetje informatie voor hen die ook best in Frankrijk willen wonen. Is het voor sommige ‘levensbehoeften’ zoals tv en internet, nodig een Franse bankrekening te hebben. Zo niet gaat het feest niet door. Voor andere zaken zoals reinigingsrechten, verzekering en onroerend zaak, krijg je gewoon een rekening in de brievenbus. Of via je email. Die je dan niet normaal kan overschrijven zoals wij dat gewend zijn, maar dat moet doen bij de tabaksboer. De enige mogelijkheid ook, om aan tabaksartikelen te komen. Bij de ‘TABAC’ (uitspraak ta-ba zonder de c) op het duidelijke oranje ovaalachtige uithangbord, kun je voor bijna al je behoeften en andere noodzakelijkheden terecht. Zo dus ook voor het betalen van je rekeningen. Jammer dat die landelijke ‘hangplekken’ voor ouderen, het ook hier en daar opgeven door o.a. de leegloop van dorpen. Hier op wandelafstand nog prima aanwezig. Een vriendelijk echtpaar – hij met een houten been – staat je maar wat graag te woord. Ook nog met een paar woorden Hollands. Was er bij mijn laatste rekening een mogelijkheid gevoegd om de betaling in het vervolg automatisch over te schrijven. “En waar blijft dan ons praatje?” vroeg de zetbaas. Het automatisch overschrijven gaat zodoende niet door.

24-07-24

Harris is de naam. Een mevrouw deze keer. Wil de baas worden over de VS en gelijk iets te zeggen hebben over de beschaafde westerse democratische wereld. Welke laatste woorden ik best tussen aanhalingstekens had willen zetten. Maar gelijk twijfelachtig en cynisch beginnen vind ik dan weer niet aardig. Persoonlijk ben ik op ‘mannen aan de macht’ behoorlijk uit gekeken en geef ik vrouwen graag de kans het beter te doen. En menig vrouw gaf daar intussen al blijk van. Wil ik toch gelijk van de situatie gebruik maken mijn inmiddels feministisch ingestelde aard en eigenschappen een ietwat vrijere loop te geven. “Streven naar” is daarbij de betekenis. Al zo lang het woord bestaat. En dan mijn vraag; - blijft dat zo? Dat ‘streven’ of gaan wij het eens bereiken? In mijn tijd hoogst waarschijnlijk niet, maar in de toekomst wel? Ben ik bang voor de ‘nabije’ niet. Schrok ik deze week weer van het tekort aan kinderopvang. Voor werkende ouders vooral. En als dat tot gevolg zou hebben dat mannen dan noodgedwongen thuis moeten blijven. Hun baan dan maar moeten opgeven. Dan zou het feminisme iets hebben bereikt. Man en aanrecht lijkt mij wel een voorlopig goede combinatie.

23-07-24

Over mezelf weet ik intussen aardig hoe ik in elkaar steek. Hoe mijn vlag erbij hangt, zeg maar. Zowel mijn zwakte als mijn mindere zwakte (omdat ik sterkte niet gepast vind), zijn mij inmiddels wel bekend. Alhoewel het mij wel steeds duidelijker wordt dat mensen zichzelf nooit helemaal zullen kennen. Zo zal ik tot mijn dood steeds ietsje meer over mezelf leren, maar nooit alles. Blijft het een gegeven dat – het is zoiets als geloof – een mens niet ‘één’ is maar ‘twee’. Voor het gemak; - eentje die goed is voor zichzelf en eentje die dat is voor een ander. Gaan we toch weer de diepte in. Sorry voor zij die liever aan de oppervlakte blijven. Bestaat er in mijn denkwereld, de ik, de jij en de wij. Inderdaad zelfs drie in een. In één persoon. “Dat de ware persoon opstaan”, bracht vroeger de oplossing in het tv spelletje. Met acteurs als Albert Mol en Martine Bijl als ik me niet vergis. We dwalen af. Kom ik toch terug op lief hebben. Van je naasten. Zoals jezelf. Heb ik niet zelf verzonnen maar ben het er wel steeds meer mee eens. Hoe egoïstisch het ook klinkt. Houd van jezelf

22-07-24

Gezien mijn afkomst, zou je mij ‘een boer’ kunnen noemen. En tuinder. Mijn ene opa was boerenknecht en eigenlijk maar een half jaar nodig bij die boer. Voor dat andere jaar leende hij van die boer 5000 gulden om naast de boerderij een huisje te mogen bouwen met een klein stalletje erbij. Voor pakweg zeven koetjes. Waardoor hij in dat werkloze deel toch inkomsten had. Mijn andere opa had een grote boomgaard. En een paard en wagen voor het transport van de oogst. Mijn vader was schoen - maar tevens tuig - en zadelmaker. Voor de paarden van de boeren. Als kind raapte ik in de vakantie aardappelen bij een boer om een extra zakcentje te verdienen. 50 cent per krat. Bij verschillende boeren. Vriendelijke aardige en norse kwaaie. En ze waren in mijn ogen altijd rijk. Hadden dikke portemonnees met heel veel briefjes geld. Dat ik moest aanschouwen als ze mij op zaterdag die paar verdiende guldens betaalden. Boeren hadden macht. Status ook. Veel land, koeien en paarden. Af en toe een tractor. En meestal zonen die het bedrijf over namen. Die ook altijd trouwden met boerendochters. Nu hebben we de BBB. En de strijd om het bestaan.

21-07-24

:( en een blauw scherm. Over de gehele wereld. En dat kwam niet door een vijandige natie die ons allemaal van zijn mogelijkheden wilde overtuigen. Nee, een gewone nette werknemer die per ongeluk op een knopje had gedrukt of juist vergeten was om op het juiste knopje te drukken. Gewoon simpel zijn dagelijkse werkzaamheden even niet keurig en netjes op tijd deed. Hetgeen hij of zij al jaar in jaar uit wel deed. Keurig netjes op tijd. Althans zo zou het hebben kunnen zijn. Iets, een kleinigheidje, ging echter mis. Een kromme volt of zo. Maar wel de hele wereld op tilt! Vooral de beschaafde westerse wereld denk ik. Daar waar die beschaving hoogtij viert. Waar miljoenen mensen van een welverdiende dure vliegtuigvakantie wilden gaan genieten. En vandaag gaat alles weer gewoon door. Alsof er niks is gebeurd. Proberen duizenden hun geld terug te krijgen of nog een poosje te klagen over het gebrek aan de juiste informatie. In de ziekenhuizen gaan ze weer gewoon door met opereren. De persoon van het knopje heeft een waarschuwing gekregen. “Mag je niet meer doen hoor”. En er wordt hard gewerkt om het in het vervolg niet meer zover te laten komen.

20-07-24

Als iemand dagelijks toont de allerbeste te zijn, de allerbeste van de hele wereld, en daarmee honderd anderen te kakken zet, raak ik zelf steeds meer de weg een beetje kwijt. Ik volg de Tour al mijn hele leven, maar nog nooit heb ik dit gevoel gehad. Een min of meer verontrustend gevoel. Of er buitenaardse krachten aan het werk zijn. Of ik zit te kijken naar een SF film. Alsof ik overgeleverd ben aan een soort godheid. Aan een soort van helden verering, waar ik een hekel aan heb. Een meeloper in bolletjestrui. Op een berg. Iemand die met duizenden tegelijk op reclame borden staat te slaan bij de finish. En zulks drie weken aaneen. Boos op een rustdag omdat ik mijn held die dag niet kan aanschouwen. Maar gelijktijdig mijn eigen favorieten huilend ten onder zie gaan. Altijd was er wel zo’n godheid. Uit Amerika, Italië of België. Of uit eigen land niet te vergeten. Later kwamen ze in de rechtszaal soms tot nadere bekentenissen. Waardoor ze zo goddelijk konden zijn. Waar ze zwanger bleken te zijn omdat ze het plasje van hun vrouw hadden ingeleverd. Ik hoop maandag weer met beide benen op aarde te staan.

19-07-24

‘Lekker weertje’, als je niks anders te zeggen hebt. Zowel hier als ‘thuis’. Blijf ik overdag het liefste binnen. Daar is het het lekkerst. Een koel huis in de zomer en gemakkelijk te verwarmen in de winter. Hebben we vandaag weer een druk dagje. Meestal, op vrijdag. De mensen die Pita’s huisje gaan kopen, willen er alvast wat spullen in mogen opslaan, en alles in het werk stellen om de notaris zo vroeg mogelijk ‘op te laten draven’ voor de aan - en verkoop. De hoop is begin september. Notarissen, zo wordt beweerd, zijn hier gedurende juli en augustus meestal ‘gesloten’. Maar er staan nog zoveel spullen van haar eigen in. Daar moet wat mee. En het nieuwe huisje van haar zoon, heeft ook niet alle ruimte (nog) voor zijn eigen spullen. En het gras rondom – ongeveer een voetbalveld groot – is ook niet echt iets voor een uitdaging. Met zulk weer op onze leeftijd. “Wat pas echt vervelend is”, zei een groot grondbezitter, “is een lekke band op je oprijlaan”. Slaat nergens op. Weet ik ook. Maar je wilt toch wat anders zeggen dan dat het lekker weer is. Het thuisfront weet ook graag waar het aan toe is.

18-07-24

Zo reed ik op een mooie provinciale weg, waar 80 mag worden gereden, zelfs 90 als door borden aangegeven. Die hier niet stonden. Een kaarsrecht stuk, min of meer heuvelachtig. Zoals bijna alle wegen hier. Alleen in de auto en – normaal – niemand anders op straat. Lijkt wel. Eén rijbaan met tegenliggers. Die er zo goed als niet zijn. Met af en toe een zijweg. Altijd schuin zoals gisteren hier vermeld. En verplicht voorrang te verlenen. Daar kwam een klein wit, ietwat gedateerd, bestelautootje. Langzaam, half stoppend, en mij overtuigend voor mij te stoppen. Wat hij niet deed! Ik zat op een meter in zijn dode hoek en kon niks anders dan met een ruk naar links en toeterend van schrik, het autootje voorbij vliegen. Wat alleen mogelijk was omdat er geen tegenligger kwam en geen andere obstakels, zoals verkeersheuvels aanwezig waren. Indien wel hadden drie auto’s total los en drie bestuurders vol bulten geweest. Niet om aan te geven hoe goed ik was. Wel heel dankbaar voor het geluk en mijn onnadenkende beweging naar links. Die man (of vrouw) schrok zich te pletter. Net als ik. Maar we gingen samen heelhuids naar huis. Dat heet geluk bij een ongeluk.

17-07-24

‘Verkeerswaarschuwing’. Gisteren weer behoorlijk huis gehouden op Franse wegen. Alhoewel dominees en onderwijzers mij met regelmaat een ietwat vervelend gevoel geven, ben ik maar wat blij met hun bestaan. Zelf maak ik me nog steeds schuldig aan hun eigenschap ‘medemensen te waarschuwen’. Komen zijwegen in heuvelachtige gebieden, bijna altijd schuin (of scheef zo je wilt) aangesloten op andere wegen. Dat heeft dezelfde oorzaak als haarspeldbochten. Gedurende de tour goed door de helikopter in beeld gebracht. Rechtstreeks, haaks, zou berijden onmogelijk stijl maken en menig motor al gauw doen ‘ontploffen’. Vandaar. Een ander menselijke eigenschappen, of een gevolg van ouder worden, is dat nekken, halzen zo je wilt, niet meer zo soepel en ver heen en weer gaan. Althans in mijn geval. Wij ook vaak brillen dragen met min of meer dikke randen. En veiligheidsgordels mij steeds vaster op mijn plek houden. Is een beetje schuin naar achteren kijken niet altijd even gemakkelijk meer. Dat is één. Hier kom ik morgen met een voorbeeld op terug. Twee is dat er zoveel plaatsen zijn met dezelfde naam. Hadden we gisteren zin in een verkennend ritje om een gebruikelijke route (mogelijk) te verkorten via de plaatsnaam X. Zijn er twee plaatsen X.

16-07-24

Dan was ik als kind ook nog eens beroeps militair. Van mijn 16^e tot mijn 22ste. Waarvan de laatste twee ook nog als echtgenoot en vader. En daarvoor ook nog een paar jaar in een – toen nog – Nederlandse kolonie. Over de slavernij van vroeger gesproken. Om erna nog een jaar of vijftien een soort van onderwijzer te zijn geweest. Details hebben in deze weinig of geen zin, behalve dan wellicht de ‘vorming’ van mijn attitude. Ouders bijvoorbeeld, hadden al vroeg geen functie meer. (Onder-) officieren namen gedurende een belangrijke menselijke periode hun opvoedingstaken over. Zeg maar. De onderwijzer hield zich daarna weer bezig met het begeleiden van anderen, richting het gewenste doel. In mijn geval het behalen van een rijbewijs. En altijd zijn er ook het DNA en de genen van mijn (voor-) ouders. Allemaal ingrediënten die een mensen ‘zijn’ bepalen. Zijn doen en laten. Zijn denken. Zijn manier van werken. Samen werken vooral. Methodisch aan de lag. Plannen maken. ‘Belangrijke stappen’. ‘Kritieke punten’. Rechtvaardig doch gestreng. Aanmoediging en beloning. Terechtwijzing en bestraffing. Reageren. En dat alles neem je mee. Draag je – soms als ballast – mee tot aan de dood. Maar ik had het allemaal beslist niet willen missen.

15-07-24

“As je alles hebt, heb je niks meer nodig”. Maar ook ben je niet langer nieuwsgierig als je alles weet. Leergierig hoeft dan ook niet meer. Maar hoe zit het als je geen honger meer hebt of dorst? Dat zou ik niet weten, want ik heb het nooit gehad. Noch honger, noch dorst. Ze zijn me vreemd. ‘Trek hebben’ ken ik wel. En dat wordt meestal verstandig opgelost. Alhoewel ik ‘verstandig’ betwijfel. Heb ik eigenlijk nog wel twijfel? Of zin in in? Heb ik nog hoop of wensen? Heb ik eigenlijk alle avonturen al achter de rug? Voor vandaag staat niks ‘in mijn agenda’. Oh ja, toch. Vandaag - sprak ik vannacht af met Pita - gaan we naar de recycle hoek, een stukje verderop, met de auto. Daar staan containers waar je afval kunt scheiden. Gisteren hebben we al twee vuilniszakken vol, buiten gezet voor de gemeentelijke ophaaldienst. Maar papier, glas en verpakkingsmateriaal, houden we gescheiden. Eens per zoveel tijd gaan we dus naar de containers. Dat is milieuvriendelijk en we hebben een uitje. Dat ik nu een beetje glimlach in stilte, komt omdat ik mijn eigen cynisme wel kan waarderen. Daar heb ik best wel schik in.

14-07-24 Quatorze Juillet

Vanaf 1880 Bevrijdingsdag alhier. In 1789 begonnen en in 1793 ging het hoofd van Koning Lodewijk XVI middels de guillotine eraf. En gisteravond al een uitgebreide vuurwerkshow. Zeker een half uur voor het raam bewonderd. Maar ook een telefoontje vanuit onze woon- en geboorteplaats. Een zeer na familielid is een beetje erg aan het dokteren. Een beetje zorgelijk. Sterkte gewenst. Nogal wat zaken keren gerust ten goede. Ben ik de laatste tijd weer tot een nieuw inzicht gekomen. Beter laat (en oud) dan nooit. Gisteren had ik het al over ‘praatje weer’. Waar ik nooit aan kon voldoen. Wat veel mensen onder de knie hebben, lukte mij niet echt. Mijn motto was altijd ‘neutrale vriendelijkheid’. Gewoon beleefd met een effe gezicht. En ik vond mijn omgeving altijd min of meer chagrijnig. “Waarom wordt er niet een beetje meer gelachen?”, vroeg ik me af. Ook in het winkeltje in het dorp. Totdat ik deze week er een beetje vrolijk naar binnen ging. En niet zoals voorheen zonder uitdrukking goede morgen (terug) zei, maar met een glimlach zelf begon met groeten. En iedereen lachte terug. Voor velen al hun leven lang normaal. Voor mij een fijne, leuke, vrolijke, ervaring.

13-07-24

Ik keek vannacht op het plafond en las 2.22. Met een glimlach draaide ik me om. Heel vaak lees ik daar 2.22. Mijn biologische klok doet het nog goed. Net als mijn satelliet klokje. In gedachten keek ik uren later weer en zag 2.14. En kon min of meer vertwijfeld de slaap een poosje niet vatten. Zojuist las ik 2.47, was het al een beetje licht en de vogels ontwaakten reeds. Ook die (af en toe) vervelende houtduif met zijn ‘te ta te, te ta te’. En kon ik op mijn polshorloge 06.00 ontdekken. En zit ik weer hier. Zoals elke ochtend. En mijn vertrouwen in ‘modern times’ staat zodoende weer op een laag pitje. En – ik schrijf teveel ‘en’ – terwijl ik het vandaag over heel iets anders wilde hebben. Mijn gedachten laten gaan over stilte onder mensen. Op enkele uitzonderingen na, lijken de mensen uit geluld. Met elkaar een gezellig praatje maken lijkt er – rondom kijkend – niet meer bij. En dat het mij mijn hele leven lang al niet lukt, weet iedereen, maar dat steeds meer anderen aan dat euvel lijden is een beetje nieuw. Voor mij. Het weer, waar vroeger zoiets mee begon, lijkt niet langer gewoonte.

12-07-24

“Ik weet het pertinent zeker”. Want het stond in de krant. Heb ik van de week een boek gelezen waar het in stond. Een bekende onderzoeker heeft dat verklaard. Toevallig gisteren op de tv gehoord. Die mijnheer Gijshoek, je weet wel de directeur van de centrale bibliotheek, vertelde het gisteren op die bijeenkomst. Ja die met die zachte stem. Daar had je bij moeten zijn. Dan had je het ook geweten. En dan komt nu mijn aap uit mijn mouw; - en toch geloof ik er geen reet van. Het zal wel. Je zegt het, maar voor mij zijn het aannames die best wel waar zouden kunnen zijn. Allemaal mooi en aardig maar voor mij is het gebakken lucht. De kans bestaat dat jullie het grootste gelijk van de wereld hebben. Dat is vast wel meer gebeurd, maar geef me het recht op mijn eigen mening. Wat er ook geschreven staat, gezegd wordt of verfilmd, bij mij is alles mogelijk maar zelden waar. Dat gras groen wordt bevonden en twee keer twee vier, daarover zullen jullie mij niet horen. Daar zijn we het wel over eens. Voor de rest zien we wel. Wacht ik af. Mogelijk is het zo.

11-07-24

“’t Sprookje is uit, een mooie droom is voorbij”. Greetje Kauffeld staat me bij. En ‘The Ramblers’. Ook wij hoorden bij de miljoenen dromers. En als het een beetje meezit, kunnen we in 2026 weer verder dromen op het WK. Samen met Zuid – Amerikaanse dromers. Net zo gezellig. Naar eigen doelpunten kijken. En strafschoppen als het meezit. Een draai geven aan het rad van avontuur. Hopen op een gelukkie. ‘Zat toevallig een knie tussen, waardoor de keeper de verkeerde hoek in dook’. Ja, klopt, ik word steeds cynischer. Zondag de 51^e wedstrijd. Allemaal min of meer hetzelfde. Uitgevoerd in verschillende tenues. Het wachten is op een formidabele beweging van iemand die je de hele wedstrijd verder niet ziet. Scheidsrechters die nogal wat weerstand oproepen en als je er wat van zegt ga je op de bon. Ook als je de aanvoerdersband draagt. Verder staat het spel beschreven op bladzijde 27 van het internationale handboek der voetballers. ‘De doelman gooit de bal naar de rechtsback die vervolgens de links back bedient. Die tikt even terug naar de keeper (tikkie terug Jaap) en die speelt de rechtshalf aan. En dan staan gerust twintig veldspelers te wachten tot ze echt kunnen beginnen.

10-07-24

Die zeer jonge mevrouw in die Skoda garage, was bijna genegen de bewaking in te schakelen, simpelweg omdat ik ‘het maar niet begrijpen wilde’. Ik hoopte dat (via de ANWB), een zekere vorm van service zou worden geboden. Bijvoorbeeld, dat ze even op zoek zouden gaan naar de oorzaak om mij hooguit te vertellen dat reparatie vandaag niet zou lukken. Daar hield ik rekening mee. Maar kilometers te rijden en zonder meer al aan de deur te worden teruggestuurd, zat me niet lekker. Nog even iets verder gestopt bij het bedrijf, in de hoop een echte meegaande monteur te kunnen spreken, kwam die receptioniste me weer tegemoet om te vertellen mijn pogingen te staken. De hele reis voor niks. Was er naast een bedrijfje met open deuren, smeerbruggen en werkende monteurs. ‘Firststop’ stond er met grote letters op de gevel. Zoiets als bij ons ‘Quickfit’ of ‘Profile’. Wat let me. Een keurige man achter de receptie, die mij met mijn miserabele Frans, serieus aanhoorde. Hij ging staan, nam een koffertje met wat gereedschap en - een lang verhaal kort – loste binnen een half uur het gehele probleem op. Hij schrok van de fooi maar ik was een tevreden mens.

09-07-24

Een enkeling volgt mij op de voet. Velen weten niks van mij. Het leven in een notendop. Als ik nog dacht van waarde te zijn, nut te hebben, blijkt dat in het echt volledig buiten de waarheid te zijn. Of, verzachtend, ‘zo goed als’. Maar daarom niet getreurd, we gaan – indien mogelijk – voort met een lach. In afwachting, gisteren, op een berichtje van de ANWB. Was er al toen ik keek. Al te laat, werd ik een kwartier geleden verwacht bij een garage op 11 km afstand. “Vinden ze niet zo erg hoor”, zei Pita op mijn schrikreactie, “Fransen zijn zelf ook niet zo van op tijd”. En een kwartier later ging een monteur op zoek naar kapotte zekeringen. Vond ik al twijfelachtig omdat in het instructieboekje niks over zekeringen in die richting stond. Na woest alles er uit en er in de mededeling dat ik naar de Skoda garage een stadje verderop moest. “Of hij daarover wel alvast wilde bellen”, wat hij wel wide. Mijn Frans hè. Daar probeerde een mevrouw mij direct bij binnenkomst al te vertellen, dat ze van niks wist en dat ik een afspraak kon maken voor het einde van de maand. Morgen verder.

08-07-24

Het is nou eenmaal zo, dat ik het ‘elders’ minstens net zo goed wil hebben als ‘thuis’. Vandaar mijn gevecht met tv en internet. En dan is een dag klooien net als gisteren gewoon. Ben ik toch bang dat we er voorlopig nog niet echt op zijn vooruit gegaan. En er vandaag toch weer een beroep zal worden gedaan op landelijke expertise. Is het wachten vandaag eveneens op ANWB hulp. Dat raam aan mijn kant wil ik gewoon open en dicht kunnen doen en heb daartoe bij hen hulp ingeroepen. Zij hebben – vind ik logisch – een internationaal netwerk waarmee ze mij in verbinding kunnen stellen. Kwam ook wel omdat ik zojuist de jaarlijkse rekening had betaald. En dat is voor de Europese variant geen sinecure. Daar mag best iets tegenover staan. En als (voorlopig) laatste knelpunt; - de aanhangwagen adapter. Ik heb er een van ‘klein naar groot’ en wil van ‘groot naar klein’. De jongen in de winkel waar ik zocht adviseerde een dorp verder. “Daar is een winkel die alles heeft”, sprak hij. Nodig, want er is vanuit Pita’s woning nog karren vol te verhuizen. De echte overdracht/verkoop/notaris is wel iets uitgesteld, maar leeg opleveren is gewenst.

07-07-24

Urenlang gast over de vloer. Niet ongezellig, maar evenmin zorgeloos. Merkte ik aan de gast. Hij kwam, ging en kwam weer. Een paar keer aaneen. Kon het niet goed vinden. Met een behoorlijke bestelauto, voorzien van een hoogwerker. Als bij ons alles in de grond gaat en er zodoende ook weer uit moet, gaat hier alles door de lucht. Van lantaarnpaal naar lantaarnpaal. Zo ook onze nieuwe glasvezel. En zou ik nu ongelimiteerd tv kunnen kijken en internetten. Zonder giga bytes bij te hoeven kopen. Zaten we gisteravond toch weer via de laptop naar de voetbal te kijken. Omdat rechtstreeks Nederland op de tv nog niet helemaal lukte. Dat wordt vandaag weer uren klooien om iets dat niet klopt, kloppend te maken. Maar het is zondag dus alle tijd. (Alsof ik verder in tijdnood zou komen). Over Nederland gesproken, ben ik niet bang voor Engeland. Eerst even dinsdag kijken tegen wie op zondag de 14^e. De nationale feestdag alhier! Het zal toch niet waar zijn? Ben ik ook nog op zoek naar een adapter. Om via de kabel aan Jans’ karretje in mijn stopcontact (auto) te kunnen. Heeft met het aantal polen(?) te maken. Kan nog niet via wifi.

06-07-24

Je zou maar gastheer zijn. Vriendelijke, leuke gastheer (of dame). Het bal mogen openen. Drieëntwintig buitenlandse gasten op hun wensen bedienen. Op tien leuke locaties in een gastvrij, goed bewaakt land. En dan van de ene op de andere dag niet langer mee mogen doen op je eigen feestje. Min of meer ‘weggestuurd’ door de Spanjaarden. Als ingeschrevene van ‘Les Pays Bas’ moest ik gelijk denken aan ‘Ben ik van Duitsen bloed’ en gelijk dat ik ‘den koning van Hispanje altijd heb geëerd’. Heb ik de laatste dagen nogal wat Medelanders horen (mee -) zingen. Vanavond weer. Als we de gastheren maar niet achteraan hoeven. Gezien het laatste nachtelijke geroezemoes hier in de omtrek, zijn ónze gastheren beter geluimd. Zitten nog gewoon aan tafel. Wat anders, maar minstens zo belangrijk om Nederlandse verslaggevers te horen bij al het bovengenoemde; - tv en internet. Vandaag - inderdaad op zaterdag - komt iemand van Franse KPN (heet hier Orange) een glasvezel kabel aanleggen. Om daar de al maanden terug bezorgde kastjes op aan te sluiten. Toevallig staat zoiets over tien dagen eveneens met mijn ‘thuiswoning’ te gebeuren. Gewoon een gezellige samenloop van omstandigheden. Hoor ik op dit moment onweer. Een beetje.

05-07-24

Durf ik best te stellen, dat mijn IT vermogen redelijk op pijl is. Ik kan redelijk met de computer uit de voeten. De tijd van de zijwieltjes heb ik behoorlijk achter de rug. Maar toch is het zaak mee te blijven doen. Denken dat je de school wel kunt verlaten, betekent gerust al dat je per direct achter loopt. Het gaat allemaal nogal snel. Vooral de AI weet niet van ho houwen. En ben ik de laatste tijd dagen in de weer geweest om een nieuwe internet onderneming te vertellen, dat ik geen e-mail ontvang op mijn zes maanden geleden doorgegeven adres. Hetgeen door andere correspondentie met hen wel nodig diende te zijn. ‘Ze konden me maar niet bereiken’, ‘waar ik toch uithing’. In die trant. En zo bleken er een vijftal fouten in mijn e-mail adres te zitten. Volgens mijzelf duidelijk doorgegeven en toch telkens weer niet goed verbeterd. Duizend excuses en – hoop ik – eindelijk is er echte communicatie. Daarbij speelt de ‘chatbot’ steeds vaker een grotere rol. Zodanig dat je daar gerust ruzie mee krijgt. Ruzie met een robot. De vreemdste antwoorden en idiootste vragen passeren de revue. Hopelijk gaan echte mensen niet verloren in de strijd.

04-07-24

Een beetje lastig is alleen lastig als je het lastig vindt. Dan wordt zoiets gerust een obsessie waar je dan wakker van ligt. Neem nu mijn gevalletje. De knopjes in mijn auto om de ramen te openen. Inderdaad al zonder draaiknop. Die zitten er trouwens voor de achterpassagiers nog wel, maar dat terzijde. Mijn knopjes, die van de bestuurder – dat van Pita werkt nog perfect – doen het niet meer. Er hapert nog meer maar daarover strakjes. Ik heb twee knopjes, één voor links en één voor rechts. Oh, jij ook. Dat hoefde ik dus niet te vertellen. En die werken geen van beiden. De draaiknopjes van vroegere auto’s werkten altijd. Lang leven ‘modern times’. Dus mijn raapje kan niet open. En dat is een béétje lastig. Want mede door bijvoorbeeld mijn open dak indien nodig of gezellig, en de angst voor verkoudheid door tocht, gaat het raampje zelden open. Op zoek naar een zekering lukte niet en ik belde ‘mijn’ garage. ‘Is geen zekering maar een kabelbreuk’. Waarschijnlijk. ‘Maar lastig bij tolpoortjes’. Oh ja had ik niet aan gedacht. En vannacht gedroomd over ‘als je in het water beland?’ En bij de automatische vergrendeling blijft mijn deur open. Kabelbreuk.

03-07-24

‘Halve goal’, riepen ouders in mijn tijd als C-tje bij de plaatselijke voetbalclub, bij een hoekschop(je). ‘(je)’ omdat jongetjes op deze leeftijd nog niet vanaf de vlag zo ver konden schieten. Ook wel; - ‘drie corners, penalty’! Als dwars over het veld een partijtje werd gespeeld. Daarheen gingen gisteravond mijn gedachte bij Roemenië – Nederland. Dan had het voor de rust gerust 0-6 behoren te staan. Uiteraard was de helft aan het eind ook genoeg. Blijft toch mijn vraag; - ‘worden corners wel uitgebreid besproken en in het geheim met elkaar geoefend’?. Dat zien we zaterdag dan wel weer. Tegen een tegenstander die won waar wij van hebben verloren. Dat wordt billen knijpen. Geeft de Tour op mijn Frans sprekende tv weinig Nederlands nieuws prijs over de landgenoten die hard de bergen opgaan in het Franse hooggebergte. Wel mooi om tussen sneeuwranden te zien hoe coureurs zich in het zweet werken. En dat allemaal op de dag dat onze nieuwe ministers zich in kleurrijke kledij op het bordes aan hun onderdanen presenteren. In tijden dat een andere bevolkingsgroep ‘onze slavernij’ herdenkt. Blijft het fijn om gelijktijdig met goede bekenden een kind te helpen verhuizen. En morgen weer een bottenpil inneem.

02-07-24

‘Een pedaalemmertje’. Het vergeten woord. En dat terwijl – volgens Pita – er helemaal geen pedaal aan zit. Bukken en met de hand openen. Vroeg ik me gisteren ook af; - ‘hoe het ook al weer heet(te), als je nog tv ontvangt via een ouderwetse vorkantenne op dak’. Zoals wij hier de Franse tv. De tegenhanger van de digitale ontvangst. Al vanaf het begin kan ik telkens niet op dat woord komen. En op dit moment weet ik het nog niet. En ga ik het op dit moment Googelen. Een ogenblikje. Schoot het gedurende het zoeken zomaar in mijn hoofd; - ‘analoog’. Dat is het woord. En waarom deze ‘vergeet bekentenissen’? Omdat het nu eenmaal zo is en ik het helemaal niet erg vind. In een wereld met dagelijks tig nieuwe woorden is dat helemaal niet erg dat je af en toe iets vergeet. Nee, ik hoef nog niet naar de geheugenpoli. Zoals mijn vrouw destijds en heel veel andere lotgenoten. Mijn vrouw trouwens, werd gisteren precies acht jaar gelede, opgenomen in het verpleeghuis. Bij deze weer een keer liefdevol aan haar gedacht. En als je als Sloveen geen strafschoppen kunt nemen en sommige keepers alles pakken, moet je maar huiswaarts.

01-07-24

Hoe heerlijk eenvoudig is het leven. ‘Juli alweer’. Gisteren het einde van de maand en vandaag weer een nieuw begin. En naar buiten kijkend, nogal mistig. Waardoor beide kerktorens onzichtbaar. Wilde ik het vandaag eens niet hebben over voetbal of de tour. Oei, maar waarover dan? Gisteren was het zondag. Wat deden wij op zondag? En omdat vandaag de vuilnisman langs komt, heb ik gisteren de vuilniszak buiten gezet. Twee kleine blauw zakjes uit de – hoe heet dat bakje uit de keuken ook alweer? - in een grote grijze vuilniszak met een rood dichtknoop lint. Een zak waar wel zes van die kleine blauwe zakje in kunnen. Verder houden we flessen en verpakkings- materiaal gescheiden en brengen dat apart naar een verzamelplaats. En – best wel moeilijk om eerlijk te zijn – weet ik nog steeds even niet hoe zo’n vuilnisbakje in de keuken ook al weer heet. Dat ik daar nu niet op kan komen. Een even vergeten woordje. Kan ik duizend keer zeggen en nu komt het maar niet naar boven. Niet aan denken, dan schiet het er vanzelf weer in. Maar dat doe ik nu wel. Er voortdurend aan denken. Dat hoor je dan morgen wel. Het woord.

30-06-24

De laatste van de maand alweer. Ging het gisteren met mijn EK voorspelling (zekerheid) al weer voor 100% verkeerd. Weer een deskundige die de plank geheel misslaat. Zwommen gistermorgen nog wel de goudvissen in haar navel. Vertelde Pita. Wist ik helemaal niet. Dat dat kon. Later gingen ze ten onder aan onweer en bliksem. In het stadion en ook hier. Ik houd wel van natuurgeweld. Veilig in een goed gesloten woning wel te verstaan. En ook nog gisteren al begonnen met de verhuizing. Die dinsdag wordt vervolgd. Met hulp van Jan. Je weet wel. Jan hielp ons met onze verhuizing ook. Destijds. Of beter hij hielp niet, hij deed het helemaal alleen. Als gevolg van een mijnerzijds rugwervel probleem, aldaar opgelopen bij het vervoer van een nogal zwaar kacheltje. Een half jaar last van gehad. Zo bestaan er nog steeds blijvende, lieve, hulpverlenende mensen. Waar wij ook trouwens graag bij horen. Voor zware kacheltjes vragen we wel anderen. Sterke jonge mensen met een glimlach bijvoorbeeld. Hadden we gisteren ook bijna weer een Nederlandse gele trui drager. Na de 1^e etappe. Had leuk geweest. Z’n Franse ploeg- genoot en kopman in plaats van een tour debutant. Hiërarchie zal altijd bestaan.

29-06-24

Vandaag heb ik het plan de 1^e etappe van de Tour de France te winnen. In Italië. En gaan Duitsland en Zwitserland niet naar de volgende ronde van het EK. Denemarken en Italië dus wel. ‘t Is maar dat je het weet. Vertel ik vanuit Bourgondië. Aan vooral lezers in Nederland. Zo vind ik een beetje aardrijkskunde op de nuchtere maag wel gepast. En jullie zitten niet echt te wachten op dit slappe gelul van een stukjesschrijver. Dat weet ik. Zonder woorden. Want veel kan gezegd worden zonder woorden. Heb ik er nu nog 105 te gaan. Woorden. Omdat ik me zulks nu eenmaal heb voorgenomen. In 2022. Elke morgen rond een uur of 06.00. En wat je zegt moet je doen. En zoals vandaag. Na een paar gloeiend hete dagen. Min of meer verplicht binnen blijven en de zon buiten laten. En zelf toch vooral het zonnetje in huis blijven. In de wetenschap en ervaring dat na regen zonneschijn komt. En dat achter de wolken altijd…(zelf invullen anders gaat mijn gebral te ver). Gaat hier zojuist een motorclub voorbij. Lekker dan. Daar werd Pita niet blij van. Denk ik. Die slaapt ‘s morgens nog graag een uurtje uit.

28-06-24

Dat persoonlijke ‘schoonheid’ niet meer echt aan de orde is op mijn leeftijd - de buitenkant wel te verstaan – daar zijn we het wel over eens. Maar er ‘opgeruimd’ uit willen zien is dat nog steeds. Aan de orde. Ook zowel aan de binnen- als de buitenkant. Zo was het al weer zeker een half jaar terug, dat ik naar de kapper ging. Hanteerde ik vroeger nog wel eens de altijd raak tondeuse, standje 3 of zo, was dat er ook al een poos niet van gekomen. Ook de baard was als van de sint. Kortweg, was ik al een tijdje niet tevreden over mijn ‘hoe ik er uit zag’. Hadden al wel kennis gemaakt met haar ouders. Die wonen schuin tegenover ons. Maar een bezoek aan dochters kapsalon kwam er maar niet van. Ook wel omdat ik nooit een antwoord weet op de vraag ‘hoe had u het gehad willen hebben’. Laat staan in het Frans. In de wachtkamer verkoopt ze trouwens ook damesmode. En zo zat ik dan gisteren in haar massagestoel terwijl ze (ongevraagd) mijn haar waste. En een half uurtje later zag ik er weer picobello uit. Zonde om mijn valhelm weer op te zetten.

27-06-24

Wat doet een mens – waar dan ook – bij 30° C. ? Ik denk aan het zwembad bij de buren. Mensen van onze leeftijd. Met kleinkinderen waarvan oma hoopte op hun aller regelmatige bezoekjes. Jammer dat ze honderden kilometers verder wonen. Waardoor het zeil er over blijft. Dus daar heb ik niks an. In mijn eigen bad (kamer) dan? Ik heb angst voor dat soort baden, Dus ook maar niet. Dus is er maar 1 manier over. ‘Niks doen’. Gisteren dus even niet. De notaris riep. Maar niet aan gasten zoals ik. Die zocht een plekje in de schaduw met een sudokutje. (Raar woord trouwens). Die fout ging en de notaris had nogal wat tijd nodig. Dubbel pech. Maar Pita’s zoon was een zak met huissleutels rijker. Hij zal best zo wijs zijn, de verhuizing een paar dagen uit te stellen. Naar ik hoop. Gingen ook nog de ‘Ronaldo boys’ ten onder. Vond ik niet zo erg. Ik mag dat mannetje niet. Te mooi, te gelikt en kan goed voetballen en ze waren al geplaatst. Nu geloof ik wel ‘in een andere volgorde’ en ten voordele van Oranje (?) Ons huis met shutters op de zonzijde is wel lekker koel.

26-06-24

Vanaf de 3^e plaats kun je nog gewoon EK worden. Maar gezien het betere voetbal van de Oostenrijkers ben ik daar toch een beetje angstig voor. Had ik gisteren nog een oranje sjaal met ‘Nederland’ van een patatfabrikant aan mijn bordes gehangen, gaat die er in elk geval vanaf tot als we bij de laatste 8 horen. Genoeg gevoetbald. Heb ik van mijn provider in Holland extra gigabytes op mijn hotspot cadeau gekregen, dus kunnen we weer een week tv kijken en internetten. Dan komt een Franse maatschappij glaskabel aanleggen. De benodigde kastjes hebben we al. En gaan we vanmiddag naar de notaris – ik ben er (dan) alleen voor het vervoer – maar voor Pita en de hare een belangrijke dag. En zodoende ook voor mij. De andere notaris laat nog even op zich wachten. Wat me verder opviel deze week is de populariteit van het woord ‘ex’. Het is me al meer opgevallen (heb het er ook al over gehad) dat stukjes schrijvers of zij waar het over gaat, het steeds vaker nodig vinden er een vorige relatie bij te betrekken. Het blijkt niet langer ‘falen’ te betekenen, maar eerder een logisch gevolg. Alsof een relatie behoort te eindigen.

25-06-24

Om te bezuinigen moet je op de kleintjes letten. Economisch huishouden is daarom aan de orde. Denk ik dat ik met een volle tank precies van a naar b kan rijden. En je weet dat zulks zondag weer aan de orde was. Om precies halverwege in de gelegenheid te zijn een paar € te verdienen. Je gaat dan in een aantal rijen naast en achter vooral Hollanders staan en tank je je tankje vol. Daarna even een plasje doen. Kost 50 cent en dan ook maar gelijk een cappuccino gekocht van 3,50 maal twee. Pita spaarde die 50 cent uit omdat ze ‘er onder door kroop’. Dochter van een kruidenier. Het enige verstandige dat ik nog kan zeggen is “ga met een half volle tank van huis”. Verdient ietsje meer. Hoor ik bekende volgers zeggen; - ‘en net met de EK heb je zeker weer problemen met internet en tv zeker??”. Klopt, lieve mensen. Klopt helemaal. Zit ik, weet ik nu al, vanavond naar Frankrijk – Polen te kijken. En jullie naar Holland – Oostenrijk. Omdat op on huis hier een ouderwetse antenne staat met tig Franse zenders. Zo, de kop is er weer af. Blijf ons vooral volgen. Of niet.

22,23en24-06-24

Betekent ook dat ik jullie twee dagen zal missen. En daarna weer een paar maandjes ‘op afstand’ sta. Er is eerder dan gedacht elders een beroep op ons gedaan. Dus gaan we weer een poosje. Best fijn dat we nog ergens nodig zijn. Er bij te horen. Hebben we naast gewenst groen ook nogal ongewenst groeisel. Veel regen is de oorzaak dat het gras tussen tegels en andere straatstenen, welig tiert. En zit ik al dagen op de knietjes met een oud stopverfmes te krassen en te schrappen om het er allemaal rondom fris en fruitig uit te laten zien. Het gezicht wilt ook wat. En gaan zodoende weer al mijn andere goede bedoelingen voorlopig even de mist in. Ik vind al jaren dat mensen – ik vooral – niet goed omgaan met elkaar. Over goede bedoelingen gesproken. Wil ik daar al jaren aaneen verandering in brengen. In mijn eigen directe omgeving. En ook in mijn andere omgevingen, zoals aanstaande maanden, zal die wens weer rondom een rol spelen. Maar het komt er maar niet van. Ik bedoel simpel bij de buren op bezoek gaan en een praatje maken. Zou het EK voetbal, waar dan ook, mij deze dagen kunnen helpen?

21-06-24

Vandaag laten we de Lente weer achter ons en begint de Zomer. Waarbij ik een heel warm voorgevoel heb. Maanden aaneen. Ben ik ook nog ‘ervaringsdeskundig’, de farmacie betreffende. Alweer twaalf jaar gelee ietwat bloedverstopping en daarna dagelijks acht pillen per dag mijn hele verdere leven lang. Met jaarlijkse bloedcontrole als gevolg en ‘prima, gewoon zo doorgaan’ als doktersadvies. Waar mij heel vroeger al ter oren was gekomen dat ‘het lichaam zichzelf geneest’ en mijn huisarts (toen nog) min of meer tegen al die fabrieksmedicijnen was. Meer bewegen en gezonder eten was zijn uitgangspunt. Tot hij ‘lid werd’ van een medisch centrum waar ook de apotheker een rol speelde. En gisteren weer, het nieuws zich bemoeide, met de geneesmiddelen industrie. Klauwen geld verdienen met twijfelachtig resultaat. Zeggen de geleerden. Met name de kankerbestrijding maakt zich zorgen. En gelijktijdig deze week, dat 50.000 mensen geen huisarts hebben. En we worden allemaal steeds ouder met diverse kwalen van dien. Om gelijktijdig de nieuwe minister van volksgezondheid, met elkaar te ‘ondervragen’ over de aanstaande periode. Nieuw in Den Haag. Al bij voorbaat min of meer in de beklaagdenbank. En het heelal vult zich met ruimtevaart afval. Meer eerst een prettige zomer gewenst.

20-06-24

Ongerust zijn lijkt me niet direct nodig. Maar een beetje zorgelijk durf ik het gerust te vinden. Als mensen niet met elkaar samen willen werken vind ik dat hun goed recht. Daar hebben ze dan hun eigen reden voor en die dien ik gewoon te respecteren. Anders wordt het als hun onwil mij pijn doet. Nu of binnenkort. Zelf ben ik ook iemand die een ander niet graag lastig val. Ik vraag bijvoorbeeld pas om hulp als ik er eerst zelf alles aan heb gedaan om het zonder hulp te klaren. Maar sommige benodigdheden kan ik – dat hoef ik zelfs niet te proberen – niet in mijn eentje. Dat weet ik gewoon. Makkelijk zat. Zo zoek ik een paar sterke mensen om mijn honderden kilo’s wegende probleem op te lichten. Met Pita alleen, altijd in de buurt, gaat me dat niet lukken. Het wereld milieu vraagstuk kan alleen met elkaar, met iedereen, worden opgelost. Daar moeten offers voor worden gebracht door alle ‘gebruikers’. Maar ten eerste dienen we ons daar ook allemaal van bewust te zijn. En daar nu, zit mijn ongerustheid. Nog zo veel zijn dat niet. En die zijn dan gerust naar elkaar op zoek. En vinden elkaar.

19-06-24

‘Die zag ik destijds al aankomen’. Dat verbaast me niks. Alhoewel ik niet wist dat die prijs bestaat. ‘Het diamanten boek’. Auteur Rutger Bregman is de gelukkige. Het was simpelweg de titel die mij bij de introductie destijds al op de gedachte bracht; - die willen de mensen hebben. Eindelijk iemand die het weet. Die het begrijpt. ‘Dat ik besta en er toe doe’. “Alle mensen deugen”. Dus ik ook. Eindelijk iemand die het zegt. Zouden meer mensen moeten doen. Ook een prachtig verjaarscadeau. Dus zal ook bij velen nog steeds ongelezen in de kast staan. Wel met de titel duidelijk zichtbaar. Ook heel belangrijk voor de nieuwe regering! Dus bij deze; - Rutger bedankt. Soms denk ik dagelijks bij de ‘Lezersbrieven’ te horen. Een soort van vaste briefschrijver. Met commentaar of aanvulling op mijn dagelijkse leeskost. Elke ochtend na het ontbijt samen met Pita de krant lezen. Elkaar vertellen wat opvalt. En er dan de volgende ochtend een stukkie over schrijven. Dat doen trouwens echte columnisten ook meestal. Hun gedachten erover weergeven. In de hoop dat een ander zegt; - ‘Ben het roerend met je eens’. (Of juist niet). Medestanders, gelijk denkenden, mensen die vinden dat ik deug.

18-06-24

‘Liplezers’, was rood onderstreept, dus bestonden nog niet. Nu wel, want ik heb ze aan mijn woordenboek toegevoegd. In elk geval zijn het voor menigeen gevaarlijke individuen. Gevaarlijk voor de samenleving. Voor inlichtingendiensten vooral. In de voetballerij niet te vergeten. En nu ook voor koningskleinkinderen. Ook rood onderstreept trouwens. Dat moet ik even uitleggen. Staan drie van die kinderen op een foto in de krant. En dan staat er onder dat één ervan iets zegt tegen de ander. Heel onschuldig, maar het ‘hoort bekend te zijn’ bij de lezer. Neem ik aan. En om zulk een gekrakeel te voorkomen in de voetballerij, praten steeds meer mensen daar omheen met hun hand voor de mond. En dan komt niemand te weten wat die mensen – voetbaltrainers bijvoorbeeld – tegen elkaar zeggen. Let maar op; - daarom doen ze dat. Net als in corona tijd. ‘Hand voor je mond’. Iets serieuzer. De 130 km, die – wie weet – er weer aan zit te komen. Handig op rustige autosnelwegen, dodend wanneer het druk is. Heb ik daar een verzoek bij. Niet nieuw maar elders op de wereld al wel in gebruik; - Keep your lane’. Wat mij betreft onnodig telkens van rijstrook te willen wisselen.

17-06-24

Zo, die weten ook weer waar ze aan toe zijn. De Polen. Even wat angst gehad, ons lang in spanning gehouden, maar het resultaat gaf voldoening. Daar blijf je graag op zondag voor thuis. Als de Oostenrijkers vanavond ook nog en punt pakken kan mijn hele week niet meer stuk. Zie hier de kleine gelukkige wereld van een simpele geest. Mijn geest. Die van een kinderhand die makkelijk te vullen is. Ben ik een beetje laat met het lezen van het zaterdag katern, maar zag wel op de voorpagina een quote van Freek de Jonge; - “We gunnen elkaar onze slechte eigenschappen”. Daar word ik blij van. Heb ik ‘zin in in’, om ook nog maar eens een reclame te citeren die ik grappig vind. Slechte eigenschappen hebben is één en algemeen bekend. Er voor uit komen is twee en ze aan je partner gunnen – die ze hoogstwaarschijnlijk met een glimlach accepteert – is drie. Want ‘slechte eigenschappen’ bestaan niet. Wat mij betreft. ‘Andere eigenschappen’ wel. Daar is ieder mens mee behept. Gelukkig maar. En daarmee gaan we allemaal lachend de wereld rond. Zo maakte de media mij toch weer hartstikke gelukkig deze week. Ook schermtijd maakt simpele mensen blij.

16-06-24

“Het is wat het is”. En daar zullen we het mee moeten doen. Waar ik het eigenlijk mijn hele leven lang, niet mee eens ben geweest. Vond het te gemakkelijk. Je eigen neerleggen bij een zogenaamde realiteit. Ook al was die niet vrolijk- of zaligmakend. Gewoon neutraal, omdat het nu eenmaal ‘zo is’. Zoals bij de regen (net als nu al weer), jezelf er bij neerleggen. Het was me allemaal te gemakkelijk. Altijd in de weer om iets te veranderen, te verbeteren. Geen genoegen nemen met ‘zo is het nu eenmaal’. Alles waar ‘te’ voorstond, klopte niet. Behalve ‘tevreden’. Maar ook dat ben ik in feite nooit helemaal geweest. Echter, terugkijkend op mijn inmiddels lange leven, kom ik tot conclusies. ‘Niks mis met jouw doen en laten in het verleden’; - gewoon goed gedaan jongen. Maar het wordt tijd voor berusting. In een mensenleven is nooit alles bereikbaar. Terug naar de onvermijdelijke regen. Daar tegen is al jaren lang een paraplu en regenkleding uitgevonden. Laarzen ook. En bushaltes om te schuilen. Vaak mogen we gewoon thuis blijven bij regen. Wat later komen. En dat alles met een glimlach. Heerlijk omgaan met ‘het is wat het is’. Ben er bijna.

15-06-24

“Als je niks te doen hebt, doe het dan niet hier”. Een logisch verzoek van een werkgever of een drukke ouder aan zeurende kinderen. ‘Niks te doen’. Een euvel dat ook mij soms parten speelt. Maar vooral – weet ik zeker – een groot aantal soortgenoten. Vooral op momenten zoals nu, als de regen met bakken uit de hemel stroomt. Wanneer ‘binnen blijven’ aan de orde is. ‘Buiten spelen’ komt later wel. Maar is dat wel een euvel? Natuurlijk niet. Alleen de mensen zelf vinden het lastig. Die lopen gerust de hele dag met een verveeld gezicht rond. Hiervoor zijn wij niet op de wereld. Wij willen bezige baasjes zijn. En dan heb ik zelf ook nog de eis aan mezelf; - wat ik doe moet ook wel nodig zijn, een functie hebben. ‘Nergens voor nodig’, doe ik liever niet. Zwarte gaten en geraniums (fijn voor de bloemist) bepalen dan vervolgens het leven van veel oude mensen. Hoop, verlangen en toekomst sijpelen met regen het riool in. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog. En fijne (toch?) herinneringen. En lukt het ons redelijk tot goed, om niet aan bovenstaande kenmerken te voldoen. Wij leven met een glimlach. Als het droog is.

14-06-24

‘Scherfvest met cupmaat’. Nog niet helemaal je van het. De kogel ketst dan nog via de bovenkant, door je kin je hoofd in. Dat schiet niet op natuurlijk. Dan kun je de kogel net zo goed in je schouder krijgen. En ter informatie - als je het zou zijn vergeten - begint vanavond het eindtoernooi van het EK voetbal. En zondag zijn wij al aan de beurt. Na die twee keer 4-0 deze week, denken wij onverslaanbaar te zijn. Maar het meeste indruk maakte de vierdaagse werkweek in Leusden. Dat gaat de goede kant op. Geen loonsverhoging maar werktijdverlaging. Leeftijd (voor alle leeftijden) gaat langzaam maar zeker voor werktijd. Wachten is op een ministerie van ‘vrije tijd’. Want minder of zelfs niet langer werken lost in eerste instantie niks echt op. De kans dat nog meer vervelende mensen (zij die zich vervelen) op straat komen is niet ondenkbaar. En zou het wel echt waar zijn, dat robots de mens niet kunnen vervangen in de zorg? Ik vraag dit omdat ze daar, in de zorg dus, steeds langer moeten werken om aan de vraag te voldoen. En steeds meer met minder mensen. Morgen weer een minder rommelig stukje. Hoop ik.

13-06-24

Nog steeds gaan uren ‘verloren’ aan het lezen van de krant. Elke dag weer. Ook ik kan niet zonder. En het acht uur journaal. Ook zoiets. Ze maken me vrolijk en treurig tegelijk. En bijna al mijn dagelijkse gedachtekronkels – deels alhier weergegeven – komen daaruit voort. Daar hebben volgens mij alle columnisten last van en ‘stukjesschrijvers’ zoals ik dus ook. Een foto of een kop houden me soms dagenlang bezig. Zag ik gisteren de vraag of concerten in de Kuip wel nodig waren. Met daaronder een foto uit 2019 van het laatste aldaar. Hartstikke vol met liefhebbers. Vreugdemakers onder ons. Fans van Marco Borsato. Over economische belangen, al of niet, van een voetbalveld. Op de dag dat een andere ‘vrolijkmaker’ voor de rechter stond, is dezelfde heer Borsato naast nare verdachte toch ook een mens die we in Nederland massaal in de armen sloten. Met o.a. een volle Kuip als gevolg. En rechtzaken. Heel veel menselijk leed ook. Veroorzaakt en ondergaan. Gewoon mensen zoals jij en ik. Met gezinnen en families zoals wij. In een land met volle gevangenissen en veel veroordeelden op vrije voeten. Het verschil tussen goed en kwaad is soms zo flinterdun. Hoe ‘goed’ zijn we zelf?

12-06-24

‘We zijn eruit’. Wilders en consorten. Vandaag of morgen krijgen we de gezichten te zien. Wie op justitie komt en wie op zorg. En ga zo het rijtje maar af. Het zal mij zeer benieuwen. En dan gaan ze binnenkort eerst ‘samen met de koning op het bordes’. Ministers en staatssecretarissen. En de verhouding man/vrouw? Hoe zou het daarmee zitten? En komen er nog ‘van buiten bij’? Spannend…! Geleid door Schoof. Die dan ook Nederland gaat vertegenwoordigen in Brussel. Ook zo’n heet hangijzer. Brussel. Velen – zo denk ik – hebben elkaar nog nooit gesproken of een blik gegund. En vanaf binnenkort vormen ze een team. Allemaal competente lieden. Na het bordes gaan ze allemaal naar hun eigen kamertje. Vaak ook nog in verschillende gebouwen. En gaan ze elkaar regelmatig ontmoeten. “Hallo kerel, ken ik jou ergens van?” Gebruikte ik zojuist het woord ‘competent’. Daar aan vast zit ‘competentie’ en daaraan weer ‘strijd’. En daar ben ik altijd zo bang voor. Trouwens niet alleen in Den Haag. Die angst heb ik bij elke vorm van ‘samenwerking’. En dan heeft justitie het recht, het gelijk, zo vaak aan haar zijde. Want het staat nu eenmaal in de wet. En wie maakt wetten?

11-06-24

Ja, ik ben een gebruiker. Elke dag 4 kopjes Senseo. Op vaste tijden. Zou volgens mijn huisarts beter Rooibos thee kunnen drinken maar dat vind ik niet nodig. Een andere gewoonte; - dagelijks een biertje. Als ik in het buitenland ben. In Nederland een biertje op zaterdag en 1 op zondag. Een jaar of wat gelee was dat 4 alcoholische dranken per dag(!) Dan ben je een gewoontedrinker op het verslaafde af. En zou zo maar hebben gekund – want plots zonder waarschuwing – dat ik ‘junk’ zou zijn geworden. Ook dat verstand kwam met de jaren en afbouwen begon. En ik zei het al, ook hier; - per 2025 alcoholvrij. Geen blauwe knoop, wel géén gewoonte meer. Ik herinner me nog, als tiener al een beetje vrolijk te worden als ik met vriendjes ging stappen en vrolijk werd als we in de verte een bier uithangbord zagen. ‘Vrolijk, zingen, dansen en feest’ waren waar je aan dacht bij een biertje. Normaal, onmisbaar, gewoonte. Net als roken. Deed ik vanaf mijn dertiende tot dertig jaar gelee. Dagelijks. Daarna nooit en te nimmer meer. En ik mis er totaal niks aan. Dus word ik pas eerlijk vrolijk en gelukkig over zes maanden.

10-06-24

Als de waarheid in het midden ligt, spreek ik haar nooit. En dat klopt. En dan heb ik het over de ‘werkelijkheid’. En dan zie ik meer dan zevenhonderd Europeanen op de tribune die weer een aantal jaren hun best gaan doen om met elkaar op zoek te gaan naar de ‘waarheid’. Ik denk dan terug aan een Nederlandse krant met die naam. Zou er nog wel kunnen zijn, gesponsord door ene mijnheer Poetin. Vind ik het – heeft er wellicht niks mee te maken – logisch dat ‘Europapa’ niet met de finale mee mocht doen. Euromama misschien. Lullekul natuurlijk, dat weet ik ook wel. Maar wel weer twee rood onderstreepte woorden. Die ik toegevoegd heb aan het woordenboek. Onze eigen kranten – gerust een tiental – pretenderen gerust allemaal de waarheid te vertellen. In hun eigen woorden vanuit hun eigen ideologie. En dat noemen we ‘vrijheid van meningsuiting’. En dan heeft de verslaggever pech, want die mag geen eigen mening hebben. Die mag alleen maar de waarheid verslaan. Zo als iets in werkelijkheid is. Zo lees ik straks weer uren aaneen mijn eigen krant. Wetende dat het slechts meningen zijn van anderen. Waarheden wat mij betreft. Waarover ik mijn eigen mening heb.

09-06-24

Soms vraag ik me af; - leefde ik de laatste decennia onder een tegel? Zoals deze week, toen ik las over ‘generatiemanagement’. In de column van Anne – Marije Buckens. Management is me bekend. Daar heeft men mij ook een belangrijk deel van mijn leven, geprobeerd onder en naast te plaatsen. Waar ik vaak tegen mijn zin een rol in had. En ook altijd wel in aanraking kwam, met generatieverschillen. Zeg maar ‘leeftijdgenoten, ouwe lullen, jongeren en kinderen’. Niet alleen op het werk. In het gehele dagelijks leven bestaan die verschillen. En die gingen – en gaan dacht ik – op een bepaalde al of niet prettige manier met elkaar om. Zo had ik respect voor mijn grootouders, was ik gehoorzaam aan mijn ouders en verwachtte niks anders van mijn kinderen. Zo ook op het werk. Maar wel altijd – realiseer ik me nu – binnen een zekere hiërarchie. Een vorm van hoog en laag. Ook wel ‘meer en minder’. En mede door haar column ben ik daar anders over gaan denken. En is het te gemakkelijk om een ander inzicht een ‘teken des tijds’ te noemen. Net als zo vaak, hadden we het vroeger(!) gewoon anders moeten doen. Generatiemanagement lijkt mij zeer gewenst.

08-06-24

Als we ons niet aan de wet houden, doen we iets verkeerd. Pas dan, niet eerder. En dan is er ook nog de ‘privacy wetgeving’. Momenten van rust, zonder anderen erbij. Zoals het ongeveer in het woordenboek staat. En allemaal weten we zeker dat er heel veel hartstikke verkeerd gaat in die privacy. Achter gesloten voordeuren stinkt het niet zelden van de misdaad. Ook daarmee staan kranten vol. Op het gevaar af dat zij die dat aan ons vertellen, in de gevangenis komen en de misdadigers niet. Die blijven gewoon ‘privaat’ buiten schot. Jaar in jaar uit kunnen ze hun gore harten volgen. Maar gelukkig hebben we de ‘verklikker’. Ware het niet dat zulke mensen ‘niet over mijn straatje mogen gaan’. ‘Klikspaan, boterspaan’. Niet zelden staat de verklikker eerder in het beklaagdenbankje dan de mogelijke dader. Zo niet dan laat men gerust bij de verklikker het glas uit de vensters springen. ‘Mogelijke dader’. Want als je bij ‘zeker weten’ te vroeg over ‘dader’ praat, wordt het proces gerust geseponeerd. En ja, dan gaat de dader vrijuit. En heel Nederland maar hopen dat het meisje uit Vlaardingen gewoon beter wordt. En dat de burgemeester van die stad eindelijk rust krijgt.

07-06-24

Ga nog even terug naar dat tienjarig meisje in Vlaardingen. Ze is nu buiten levensgevaar maar nog wel intens bewaakt. Hopelijk komt het helemaal goed, alhoewel voor het leven verwoest. Lees ik – allang niet langer verwonderlijk – dat een handvol mensen en instanties verantwoordelijk was. Is. ‘Verantwoordelijk’. En iedereen gaat op onderzoek uit naar, waardoor zoiets verschrikkelijks kon gebeuren. Naar waar het fout ging vooral. Wie men de schuld mag geven. Wie van de vijf of meer verantwoordelijken. Zullen de twee in het gevang wel beweren dat ze zelf gevaarlijk dicht bij de trap stond en gevallen is. Dus uiteindelijk ligt de schuld weer gewoon bij het slachtoffer. Want als er meerderen (iedereen) verantwoordelijk is, is in werkelijkheid niemand het. ‘Verantwoordelijk’. Dus binnenkort zullen we lezen dat niemand schuldig is. Was ik gisteren noodzakelijk op bezoek bij een instantie. Een formele openbare instantie. Met een verzoek waarvoor ik alleen daar terecht kon. Vanaf de automatische deur van de ingang, tot dezelfde deur bij de uitgang, heb ik me geërgerd aan de gang van zaken. In dat officiële openbare gebouw. Waar veel mensen hun best deden het alle binnenkomers naar de zin te maken, ging niemand tevreden naar buiten. Vermoed ik.

06-06-24

Gisteravond een uurtje naar het verkiezingsdebat zitten kijken. Strakjes wil ik namelijk graag een juiste keuze maken. Het gevoel hebben, bij te dragen aan een gezellig(er) Europa. Na een kwartiertje wist ik het al; - dit wordt weer niks. “Deze mannen en 1 vrouw (ik heb het niet helemaal afgekeken) gaan het met elkaar niet waarmaken”. Gek, dat ze er voor gekozen hebben, met elkaar aan een dood paard te blijven trekken. Wat natuurlijk niet zo is. Ze willen allemaal – voor zichzelf – een gezellig Europa, maar met elkaar blijft het moeilijk. ‘Democratie’. De strijd om dagelijks zo veel mogelijk neuzen de zelfde kant op te krijgen. Om met één neus meer je eigen zin door te kunnen drijven. En de rest verdrietig als verliezer achter te laten. Lekker puh. Ik vind het nog steeds een vervelende manier, maar weet niks beters. Het is in feite – op dat gebied – de beste manier om met elkaar zo vredelievend mogelijk samen te leven. In de wetenschap dat alles aan alle kanten rammelt en ettert. Maar alles beter dan oorlog. Daar vallen pas echte slachtoffers. Dan valt het bij ons nog wel mee. Dus maak ik straks weer een rondje rood. Met glimlach.

05-06-24

En dan lees ik in ‘de sport’, dat 20% van de witte Duitse mensen, het liefst alleen witte Duitse voetballers in het nationale team wil. “Mensen….doe dat nou niet. Laten we het leuk houden a.u.b.”. Gelukkig zie ik dan op de volgende bladzijde 11 gekleurde Nederlandse voetballers met elkaar gezellig een spelletje doen. En laten wij vooral zo’n onderzoek – want daar ging het over – achterwege laten. Vragen stellen aan ontevreden mensen zorgt voor zulke antwoorden. Gelukkig weer een blijmaker; - de column van Chantal van der Leest. Met een citaat van Jon Kabat – Zinn; - ‘Je kan de golven niet stoppen maar je kan wel leren surfen’. Om daar dan gelijk een persoonlijke ervaring aan toe te voegen; - ‘Dat leer je niet in 1 dag. Daar gaat behoorlijk wat tijd in zitten’. Wat daardoor wel van belang is, is in te zien dat we (op onze leeftijd) niet onnodig lang moeten proberen een ander tot andere gedachten te brengen. Zelf ‘leren surfen’ betekent langer plezier hebben van (vaak onveranderbare) bestaande situaties. Blijft mijn persoonlijke waardering voor hen die wantoestanden aan de kaak blijven stellen. Voor de jongeren onder ons. Met dat in mijn achterhoofd, ga ik morgen stemmen.

04-06-24

Sommige mensen hebben ‘de lach aan hun kont hangen’. De belangrijkste in ons Nederlandse leven is André van Duin. Denk ik. Als leeftijdgenoot ben ik wellicht iets te voorbarig en zullen velen, anderen in gedachten hebben. Vriendelijke mensen die anderen met hun doen en laten, aan het lachen maken. Daar hoeven ze vaak geen moeite voor te doen. Ze hoeven alleen maar een mondhoek of een wenkbrauw op te trekken en hun omgeving schiet in de lach. Ietsepietsie anders lopen, een scheef geknoopte jas of vreemd hoofddeksel is meestal al genoeg. Zulke mensen en hun omgeving zijn altijd gelukkig en tevree. Daar wil je bij horen. Logisch. Over ‘mondhoeken’ gesproken, zijn er ook die ze altijd naar omlaag hebben. Chagrijnen, azijn pissers bijvoorbeeld. Maar ook steeds meer ‘gewone’ mensen om me heen. Mensen in gedachten, mensen naar hun werk. Mensen met vraagstukken. Steeds meer arme mensen ook. Of met familie in oorlogsgebieden. Gewoon, mensen met ‘lange smoelen’. Verdrietige of ontevreden mensen. We zien ze en vinden ze niet leuk. We gaan ze uit de weg. Soms word ik er zelf ook een beetje verdrietig van. Had ik maar zelf de lach aan mijn kont. Heerlijk om te (laten) lachen.

03-06-24

“Waarover praten zij, die twee daar op dat hek. Op die mooie zomerdag in september”. Weet ik even niet meer wie of wat op dat hek zaten, ik geloof kleutertjes. Kleine kleutertjes. Maar of dat van belang is – jouw vraag – geloof ik niet. Wat wel is, van belang, dat mensen met elkaar communiceren. Met elkaar van gedachten wisselen, met elkaar overleggen of gewoon praten. Althans, dat vindt men. Een mens wilt nu eenmaal graag alles weten en de beste manier om dat te bereiken is het vragen aan een ander. In de hoop dat die het weet en aan jou wil vertellen. Maar die ander weet het soms gerust evenmin. Of doet al jaren lang alsof. En wil ons dat al jaren laten weten. Tegenwoordig kun je het net zo goed Googelen. Even op een zoekmachine een vraag stellen en AI geeft het antwoord. Maar elk antwoord levert niet zelden een nieuwe vraag op. Kort en goed gaat er noga flink tijd zitten om te weten te komen hetgeen men weten wil. En daar komt bij dat het antwoord niet altijd is wat je horen wil. Daar zat je nou net niet op te wachten. Of wist je al.

02-06-24

‘Massaal naar de stembus’. Wijst enquête uit. En zijn vooral boodschap aan Den Haag. De Europese verkiezingen. Verwijst mijn voorpagina naar pag. 4. Kreeg ik ‘aan de inwoner(s) van mijn adres’ deze week ook alle namen van hen waarop ik mijn stem uit kan brengen. Die ik – al of niet met voorkeur – kan kiezen. Daarvoor al had ik – wel met mijn heuse naam – mijn stempas ontvangen. En daarvoor – ook op mijn echte naam – en ook vanaf het gemeentehuis, een brief dat mijn reisdocument verloopt. Mijn identiteitskaart/paspoort. Terug naar de lijst met te verkiezen mensen, kende ik niet 1 mens van gezicht. Alleen de ‘inwoner’ van het adres (zonder naam) kende ik. Dat ben ikzelf. Dus heel veel onbekende gezichten mét en 1 bekend zónder naam. Hoe belangrijk trouwens is een naam (nog)? Wat stelt een ‘identiteit’ eigenlijk nog voor? En dan durf ik het nut van ‘de mens’ al bijna niet meer voor het voetlicht te brengen. En dat allemaal vlak voor ‘de spelen’. En ook nog aan het begin van de zomer. En het EK voetbal. En hoe zit het met ons ‘brood’? Want dat hoort toch bij spelen? Steeds meer mensen maken zich daar nogal zorgen over.

01-06-24

Neem ‘John’ op pagina 2 en ‘Toos en Henk’ op 25. Paul Kusters bij de laatste. Elke dag, zes keer per week, mij aan het glimlachen kunnen maken is wat mij betreft een kunst op zich. Met dat soort mensen wil ik bevriend zijn. Met alle mensen die ergens beter in zijn dan ik, wil ik dat trouwens. Bevriend zijn. Om droevig tot de conclusie te komen dat ik nul vrienden heb. Ergo, vrienden willen en er geen hebben. Kom ik, terwijl ik dit alles probeer te plaatsen, tot de conclusie dat het ‘alle mensen die ergens beter in zijn dan ikzelf’ gelijktijdig de grote oorzaak zijn. Vrienden hebben, bevriend zijn, mogelijk de meest belangrijke, gezellige waarheden des levens. En gelijk de meest moeilijke. En niet alleen voor mij. Blijkt uit de omgeving. Een omgeving van ‘gesloten deuren’. En andere zogenaamde veilige onderkomens. Mensen dienen er voor open te staan. Zich eerlijk naar buiten toe open te stellen. Want mensen die ergens in uitblinken doen dat niet zelden gelijktijdig in iets minder leuks. Sommigen blinken zelfs uit in het negatieve. En daar zitten vrienden dan weer niet op te wachten. Vrienden ‘behoren’ goed te zijn in alles. Niks uitgezonderd.

31-05-24

Een gezellige janboel in de straat. Een tiental jonge hardwerkende mannen, met scheppen, kruiwagens en veel hard gepraat. Gekleed in fel oranje kledij. In een taal waar ik totaal niks van begrijp. Zij af en toe zelf ook niet, heb ik de indruk. Mogelijk komen ze uit verschillende buiten landen. ‘s Middags zitten ze op stoepen en bergen grond en stenen gemoedelijk hun boterhammen op te eten. Precies een half uurtje en dan weer – in mijn ogen een beetje ouderwets - hard werkend aan de slag. Al een poosje terug werden we gewaarschuwd ‘dat ze in mijn straat aan het werk gaan’. Ook mijn buurt krijgt klasvezel. Het komt ook en beetje door mijn min of meer zwakke rug, dat ik hun werk extra waardeer. Zelf zou ik me afvragen of dat anno nu niet wat mechanischer kan. En of het werk wel voldoet aan ‘onze’ ARBO wet. Waar in mijn ogen al decennia gelee een ‘kabel riool’ had moeten liggen. In plaats van elk keer voor elke nieuwe kabel de weg opnieuw open te breken. Maar zij zeuren zelden. Hopelijk verdienen ze gewoon, wordt er geen uitzendbureau rijk van en slapen ze ‘s nachts in een normaal bed.

30-05-24

“En begin bij jezelf”. Heeft te maken met het verbeteren van de wereld. En dat komt weer door berichten over het tienjarig meisje uit Vlaardingen. En vervolgens een opsomming van soortgelijke droefenissen uit het verleden. En een burgemeester die naast ontploffingen bij een loodgieter ook nog eens zo’n akkefietje op zijn bestuurdersbord krijgt. Zien we daar – het zou me niet verbazen – een kind overlijden aan de gevolgen van doen en laten van (pleeg-) ouders zoals er velen op deze aardbodem rondlopen. Vrij rondlopen. En strakjes een werkstraf krijgen opgelegd van enkele uren om daarna weer verder te kunnen gaan met hun meer dan verschrikkelijke praktijken. Gewoon omdat ze nu eenmaal bestaan. Wat nou ‘begin bij jezelf’. Het gaat ook nog gerust over onze ‘eigen balk in ons eigen oog’. Sommige lieden behoren niet vrij te mogen rondlopen. Zelfs ‘mogen leven’ trek ik in twijfel. We mogen ook geen eigen rechter spelen. In oorlogen hebben we niet het recht om ons ermee te bemoeien. Heel voorzichtig durven we aangifte te doen. Bij instanties die er volgens de wet ook niks mee kunnen. We moeten zelfs blij zijn dat er mensen zijn die zulke kinderen willen opvangen. Dit is onze wereld.

29-05-24

“Goede morgen schat”, zeg ik tegen Pita, die elke morgen als eerste dit stukje leest. Maar nu in haar eigen huis een dag en nachtje haar zaakjes op orde houdt. Zag ik gisteren de thuisclub van haar moeder en oma de pan in worden gehakt. Met negen man. In de formatie (verslaggever) 5-3-0. “Dan kijken we vol goede hoop zondag samen wel of ze kans zien met 5 doelpunten verschil te winnen. Dat lukte tegen ADO ook. Zonder hoop, geen leven”. Regent het op dit moment weer zo hard, dat ik zo langzamerhand een beetje bang word, dat alle vruchtbare grond in de jaren voor ons ingepolderd, weer terug gaat naar de zee. Weer moeras wordt. De voorpagina van gisteren. Met boer en mislukte suikerbietenoogst. In de hoop dat de ‘regering Schoof’ kans gaat ziet, de bakens te verzetten. ‘De wereld redden van de ondergang’ is geen sinecure. Met al die slakken. Ook dat nog. In een land waar bijna nieuwe parkeergarages gewoon instorten. Maar de jongeren gelukkig veel te doen hebben. ‘Tiktokken’ bijvoorbeeld. Die worden door verveling in elk geval niet vervelend. Dan wordt grijs dé haarkleur. Of we dat al niet wisten. En schuldvrij gaat uit BKR.

28-05-24

“We zijn in afwachting”, zei Pita toen ze gisteren mijn stukje las. Als reden van mijn o.a. ‘niks weten te schrijven’. Als een soort van troost en herkenning. “Ik heb dat ook”, vervolgde ze. “Dan komt er verder niks uit je handen”. We moesten al een maand eerder naar huis voor de warmtepomp en nu dat alles geïnstalleerd is, is het wachten op de volgende afspraak. De volgende ‘verplichting’. Het wachten op de oproep van twee Franse notarissen. En die zitten weer te wachten op de uitslag, het werk, van twee mensen die de ‘conditionering’ van de huizen op papier zetten. Waar – kort door de bocht – nog asbest of lood zit en hoe het met de isolatie is gesteld. Kortom welke milieu – classificatie er bij hoort. Of zoiets. En dat duurt en duurt maar. Geeft niks voor mensen die flexibel zijn. Die doen gewoon hun verdere ding en de rest komt vanzelf. Dat heb ik niet. Hoort niet bij mijn DNA. Lastig voor mensen zoals ik. En gelijk fijn dat ze bestaan. Mensen die zichzelf kennen. En vooral op waarde schatten. Hun zwakte weten. En waar mogelijk iets aan proberen te doen. En soms gaan eigenschappen nooit echt over

27-05-24

Ik denk er verstandig aan te doen, om de dag ervoor, te weten waarover ik een stukje wil schrijven. Het onderwerp. Dat scheelt een kwartier doelloos voor me uitstaren wanneer de datum van vandaag is ingevuld. Ik betrap mezelf steeds vaker op een gevoel van berusting. Van vrede hebben met de situatie. Van; - ‘Wat lul je nou eigenlijk alles bij elkaar?’ Met steeds vaker het gevoel van onnodige bedrijvigheid. Als ik al regelmatig zeker denk te weten dat iets ‘niet waar is’, of ‘juist wel waar is’, denk ik wat langer na over mijn eigen waarheid. Opa van mijn moeders kant, zat hele dagen stil met zijn vrouw aan de keuken tafel. Met hun kat soms de hele dag op schoot. Weet ik nog. Zie ik voor me. “Is dat alles wat er is?” Ze waren wel altijd samen. Opoe en opa. Opa was doof en dat vonden beiden wel een geruststelling. Niets zeggen of over elkaar roddelen tegen hun zeldzame bezoek, was hun dagvulling. “Is dat alles?”. Gisteren kwamen de pioenrozen uit. Ontvangen in de knop. Vandaag in vol ornaat Prachtig! Dat wil ik ook. Nog steeds. Prachtig in bloei staan. Samen met Pita in een vaas.

26-05-24

Gezien het al scherpe zonnetje dat in mijn aangezicht priemt, zou het vandaag best wel eens een lekker dagje kunnen worden. Een zonnige zondag in dit geval. Met zonnepanelen en een warmtepomp een dagje om elektrische apparaten het werk te laten doen. Dan hoef er van mij niet echt te worden terug geleverd. Ook wel omdat die de laatste tijd ietsepietsie in de verdomhoek dreigt te geraken. Een halve energierekening per maand wil ik dan weer wel. Een eigen stroomopslag lijkt me ook een leuk toekomst perspectief. Ik heb nog best wel ruimte voor een reuze accu. Het huidige heden en de nabije gewenste toekomst in een notendop. Woont er bij mij in de buurt ook een man die zich voorbereidt op watertekort. Las ik in het regionale nieuws. “Mij maak je niks”, was zijn motto. “Laat de Russen nou maar komen”, of zoiets. Zal gezien de huidige zuiver water prijs wel loslopen, maar een opslag daarvoor was gedurende mijn eerste levensjaren al gemeengoed. De regenbak en buiten waterput was in en rond ieder huis realiteit. Om gedurende verbouwings- woeden, gedempt te worden met puin. En werd het in ons huis tevens de nieuwe ingang naar de nieuwe keuken.

25-05-24

Heb er lol in, jou een ‘weetje’ te vertellen. Wat bij mij binnenkomt als ‘goed om te weten’, deel ik graag. Beslist niet om de onderwijzer uit te hangen, maar gewoon omdat het een fijn gevoel geeft. Staat er nu een warmtepomp aan mijn huis. Een bijna geluidloze, mooie grote witte machine die in ons thuis voor de nodige warmte gaat zorgen. Twee bekwame jongelingen zijn een uur of zeven aan een stuk in de weer geweest. Met tot slot een advies (weetje voor mij) niet langer te klooien met programma’s, maar gewoon dag en nacht één temperatuur aan te houden. Een klein plat vierkant draadloos doosje (thermosstaatje) gaat ons daarbij helpen. En zo ging er in mijn leven weer een ‘waarheid’ aan diggelen. Nog een – voor mij – ogen-opener, dat gewoon neutraal gedrag van mensen de samenleving niet gelukkiger maakt. ‘Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’ gaat voor mij niet meer op. Een mens behoort méér te doen dan normaal. Voor zichzelf en gelijktijdig voor zijn omgeving. In die volgorde. Klinkt egoïstisch maar is het niet. Ik heb het gisteren uit geprobeerd. Wachtende voor een een nog gesloten winkel. Met een glimlach rond gekeken. Iedereen glimlachte mee.

24-05-24

“Zijn het je ogen?”. Een liedje van vroeger. Ging ik gisteren – je was al gewaarschuwd – naar de brillenwinkel. Ontevreden over mijn zicht. Al maanden aaneen. Om dan in de winkel te horen te krijgen dat ‘er niks aan te doen is’. Om aan te geven dat hoop en hopeloos wel heel dicht bij elkaar liggen. Met een grote troost; - zonder bril intussen beter te zien dan met. Waarschijnlijk niet zoals vroeger, maar wel beter. Ook bij wat ik nu zit te doen achter de laptop heb ik hem nog graag op. En strakjes met de krant en later met mijn boek komt die me nog goed van pas, maar voor de rest zou die best in het kokertje kunnen blijven. Scheelt me toch minstens honderd Euro per jaar. En ik ben evenmin een uitzondering. De mevrouw van de winkel legde het heel duidelijk uit. “Komt vaak voor en niks meer aan te doen”. Zo komen er steeds meer van die – noem het toch maar – gebreken, waarmee we op onze leeftijd zullen moeten leren leven. “Je wordt ouder papa”, zong Peter Koelewijn vroeger al. Er periodiek (hopelijk) jonger uit te zien met een nieuw montuur, is gelijkertijd verleden tijd.

23-05-24

Je ziet het steeds vaker. Dat de bril van mensen boven het voorhoofd wordt gedragen. Niet gewoon zoals het hoort, voor de ogen, maar nutteloos erboven. Met zonnebrillen lijkt het soms zelfs gemeen goed. Als een soort diadeem bij meisjes. Lijkt het soms als een soort van interessant doen. Als een touwtje aan je leesbril. Ook zoiets. Zit ik behoorlijk te veroordelen. Lijkt wel. Herinner ik me de tijd dat ikzelf drie brillen nodig had. Om de krant te lezen, op het MS - DOS computerscherm dingen te zien en in de auto om de richting borden vroeg genoeg te kunnen lezen. En de ondertiteling op een (kleine) tv. Tegenwoordig zitten die alle drie in 1. Varifocale of multifocale heet zoiets. Ook bij mij. Al jaren lang. En nu mijn probleem; - steeds vaker in mijn steeds dunner wordende haardos. Simpel omdat ik de laatste tijd steeds beter zonder bril zie. En met een leesbril van 1 euro beter de krant lees dan met mijn steeds duurder wordende Varifocale. En in de auto maar wat graag mijn bril afzet. Met als gevolg dat ik vandaag, strakjes na de koffie al, naar mijn laatste brillenwinkel ga voor een nader advies.

22-05-24

‘Tegels wippen’, goed voor de natuur en het waterbehoud. Een gezellige activiteit. Zoals het wordt verkondigd. Vind ik intussen van niet. In mijn geval ‘verplicht’ voor de aansluiting van mijn (hybride) warmtepomp. 100X70x25 (bxlxd). Staat in mijn afsprakenlijst. Ten behoeve van de afvoer van condenswater. Staat er nu een stapeltje tegels van 30/30 tegen mijn schuur. “Gratis op te halen, zelf inladen”. Het zijn wel dubbeldikke van ik denk 10 kg p/st. Zou ik er verstandig aan doen zulks te laten doen. In de toekomst. Net zoals het kopen van twee zakken van 25 kg grint. Want dat moet in de vrij komende ruimte van de tegels. Alles goed voor natuur en de energie. Echter niet voor mijn lijf en leden. Genoeg geklaagd, maar dat je het weet. Een gewaarschuwd mens telt voor zesendertig(?). Wil het, gezien mijn uitzicht over een nog te maaien grasvlakte, nog maar geen zomer worden. En dat is logisch als het nog lente is. Maar – ter verdediging – dan hoort het toch ook wel zonnig te zijn? En daar ziet de grijze bewolkte buitenlucht er op dit moment niet naar uit. En dat voor een oude man die het weer graag aan de weerman overlaat.

21-05-24

Ja, we kwamen letterlijk van de regen in de drup. Dat op de wereld hier en daar veel droogte heerst, hebben ze hier en daar behoorlijk overschot aan levensvoorwaarde nummer 1. Ben ik ook zomaar bang dat gedurende mijn leven, de zon in het zuid oosten op zal gaan komen. Dat ze daar met de woningbouw en een tuin op het zuiden rekening mee houden. De natuur doet maar. Deed ik gisteren weer een grote ontdekking. Een mens die altijd gelijk denkt te hebben, slaat gerust de plank totaal mis. Wellicht door maanden lange stilte deed de tv het niet. En omdat de afstandsbediening met genoeg batterijen, geen enkele verandering veroorzaakte op het scherm,behalve foutmeldingen, wist ik zeker dat de ontvanger stuk was. Zo zeker dat ik de provider belde, met de vraag mij een nieuwe te sturen. “Laten we eerst een paar testjes doen”, was zijn antwoord. En wat bleek, de ontvanger was prima in orde. Moest ik denken aan ‘mensen in gesprek’. Doen de mensen vaak. Mensen die iets (soms belangrijk) willen meedelen aan de ander. Met ‘welles nietes’ tot gevolg. En als ‘verzender’ wist ik het zeker. De ‘ontvanger’ zat er naast. Een les voor later.

18,19en20-05-24

Hetgeen 2 vrije ochtenden betekent. ‘Vroeg rijden’ en ‘Uitslapen’. We laten afwachten en onzekerheid gewoon weer een paar weken, maanden wellicht, achter ons. Dat lakse gezeur van interessantelingen heeft nooit mijn belangstelling gehad. Maar in feite wacht de aansluiting van de warmtepomp. Waardoor we het ‘wachten op’ overdragen aan anderen. Vind ik nog steeds – en dat zal best duren tot de dood – dat het leven geleefd dient te worden. ‘Daarvoor zijn wij op deze wereld’. Voor hen die zich dat nog steeds afvragen. En dan vind ik (ook nog steeds) dat zulks samen het leukst is. Samen genieten betekent drie dubbel en dwars. En dat zeg ik op het moment dat buiten, door het raam kijkend, twee duiven op de draad, het liefdesspel bedrijven. Met hardop lachen tot gevolg. Moet ik in het vogelboek nog wel even zoeken naar ‘welke duiven’. Geen Turkse Turtel, geen hout en geen post. Want die ken ik aan streepjes en kleuren. Deze twee waren totaal éénkleurig. Niet dat ik nu ‘spotter’ ben, maar duidelijker natuurwezens altijd in de buurt zijn er niet. En dat in mei alle vogels een ei leggen weet ik al jaren. Behalve….raadsel… want die leggen in het voorjaar niet.

17-05-24

“Mijnheer de makelaar, is het mogelijk om de ondertekening van dat voorlopige koopcontract, uiterlijk over twee weken te doen plaatsvinden? De ondertekenaar heeft geen vervoer en wij zelf , de vervoerders, moeten perse naar Holland”. Vroegen we inmiddels drie weken terug. Hij zou zijn uiterste best doen. Moest lukken. En als het goed is doet hij dat op dit moment nog steeds, ‘zijn best’. En dan duurt wachten lang. Irritant lang. En dat samen met de verkoop van het andere huisje, met ook een makelaar met haar eigen wensen en zorgen, waar wij dan niet direct aan kunnen voldoen, maakt het gerust irritant in optima forma. En dat vind ik dan op zijn minst nog mild Latijns uitgedrukt. En als er dan geen huisdier is om op af te reageren, een kip of een kat een trap geven bijvoorbeeld. De muren te hard zijn voor mijn zachte vuistjes, en een boksbal ontbreekt. Dan loop ik tegen mezelf op. Dan wordt dat ontevreden duiveltje in me wakker. Dan bestaat de kans dat de stoom uit mijn oren komt. Ik kan er heel slecht tegen als iets niet goed geregeld wordt of is. Stront door een trechter gaat nu eenmaal langzaam.

16-05-24

“Hieperdepiep...Hoera”. Dat Pita heel lang moge leven. Gewoon in ‘de Gloria’, maar altijd dicht in mijn buurt. Ik kan het niet meer vragen, maar ik denk dat ze vier dagen te laat geboren is. Dat haar vader een Moederdagcadeau in gedachte had. Hoewel dat aantal dagen uiteraard elk jaar verschilt. Als men op Moederdag wordt geboren is, ben je dus niet automatisch op Moederdag jarig. Dat je het weet. Dat ik bijna elke week op een vaste dag mijn ‘bottenpil’ een dag later inneem, is ook deze week weer aan de orde. Bijna twee dagen deze keer. Zojuist, na mijn felicitatie pas, dat het in mijn hoofd schoot. Ben ik dan ontevreden over mezelf? Heb ik gevoelsmatig gefaald? In gebreke gebleven? En zo ja, denk ik daar dan tegenover anderen, Pita bijvoorbeeld, ook zo over? Ik denk tot mijn spijt wel, dat het zo werkt bij mensen. Dat mensen hun verwachtingen en hun eigen plichten, reflecteren op hun naasten. Vaak of meestal zonder zich daar zelf van bewust te zijn. En dat ik het hiermee een beetje van me afschuif is evenzo menselijk. Noem het maar – ter verzachting – een menselijk probleem waaraan ik me zelf ook vaak schuldig maak.

15-05-24

Bij deze wens ik alle vakantiegangers ter wereld weer een welgemeend ‘welkom thuis’. Dat het vooral een wel gemoed heeft opgeleverd. In een wereld waar de accu regelmatig meer dan ooit dient te worden opgeladen. Denk ik – soms met verlangen, meestal niet – terug aan mijn vakanties. Rust na plicht. Echter was ik ook vaak na vakantie aan vakantie toe. Nu al 22 jaar geen vakantie meer gehad. Logisch zonder ‘plicht’. En ik vind het heerlijk. Ben ik, zoals iedereen intussen weet, een beetje ‘lezer’ geworden. Boekenlezer wel te verstaan. Kwam ik gedurende dat, het lezen dus, tot een glimlachende conclusie. Boeken zijn een soort van ‘mensenleven in een notendop’. Een begin, een afwachtend, afvragend middenstuk en een al of niet goed einde. Een mensenleven waarin ik als lezer diverse rollen speel. Die van slachtoffer en dader tegelijk. Ik voel me soms de goede en (jammer genoeg) ook vaak de minder goede. Lezen houd mij met regelmaat ook een spiegel voor. En het is altijd verschillend. Nooit hetzelfde. Zoals de lezers. Ligt keurig ongerept in de winkel. Heeft een mooie buitenkant. Vele hoofdstukken. Er is leven en dood. Ongeluk, zoektocht en geluk. Zonder internet en tv is lezen ook leven.

14-05-24

Wanneer je genoodzaakt bent om van je hotspot (mobiel) gebruik te maken, voor internet en tv, niet vergeten je oplaadkabel en adapter in het stopcontact te laten. Zo niet gaat die vlugger leeg dan gewenst en zit je om half tien ‘s avonds al naar een stilstaand beeld te kijken. Hetgeen geschiedde. En omdat Pita ook een extra KPN bundel had gekocht, dachten we wel even gauw over te kunnen wippen naar haar hotspot, maar dat bleek moeilijker dan gedacht. Na uren uitproberen, ga ik strakjes verder met zoeken en oefenen. Het enige leuke aan zoeken is vinden. ‘Wippen naar een andere hotspot’, lees ik net terug. Daar moet men mee oppassen. Op mijn leeftijd. Kwam gisteren al wel een ‘facteur’ aan de deur, met een ‘alles nieuw pakket’ van Orange. Onze nieuwe aanstaande provider. Mooie nieuwe speledingetjes voor wanneer we terug komen. Dan komt een glasvezel kabel naar binnen, waar alle schermen binnenshuis weer op worden aangesloten. En hebben we de hotspot niet langer nodig. Is ondertussen mijn kind weer terug van een weekje vakantie, en die ga ik straks (na de verdere zoektocht) een briefje schrijven. En misschien wordt vandaag of morgen onze nieuwe minister-president bekend. Spannend!

13-05-24

Pita zette me deze week weer eens aan het denken. “Een mens zou meerdere levens moeten hebben”. Sprak ze. Waarover ik het glimlachend oneens was. Dat kan hè. ‘Glimlachend oneens’. Dat betekent, te weten dat anderen heel anders denken en voelen en je daar óók volledig vrede mee hebt. Zo ben ik het gerust volledig eens met bovengenoemde stelling, maar weet dat we dat nu eenmaal niet hebben. ‘Meerdere levens’. Zij weet dat natuurlijk ook gewoon. Over het ‘hiernamaals’ wordt anders gedacht. Dat heet geloven. Of geloof. Maar meerdere levens op aarde bestaan alleen in de overdrachtelijke sfeer. ‘Op verschillende manieren je leven invullen’ bijvoorbeeld. En dan ook nog het liefst met elkaar. In mijn geval; - op aarde. En zo zette ze me dus aan het denken. Zelf geloof ik stellig in één leven. En in alleen dit leven moet ik het maken. Mijn geluk bijvoorbeeld. In de wetenschap dat zulks alleen mogelijk is als ik ‘ongeluk’ op de koop toe neem. Ik geloof ook aan ‘een hemel op aarde’. Als de enige hemel. Hetgeen naar ik hoop door anderen met en glimlach als onwaarheid wordt bestempeld. Zo geloof ik ook aan ‘een hel op aarde’. Jammer genoeg.

12-05-24

Met dank aan alle Moeders in Nederland. Zowel de levende als de dode. Over 2 weken geldt het ook voor alle Moeders in Frankrijk. Dan staat er – nu al – 23° onder in mijn scherm. 27 was het gisteren. En dat is nou ook weer niet nodig. Dat maakt het doen en laten er niet vlotter op. Hadden we wel – gisteren – een uitje in de buurt. Een dorpje binnen het kwartier. Met een inwonertal van 142. Met – zoals in heel veel dorpen – de plaatsnaam om zijn kop. Dat doen de boeren hier. Uit onvrede en protest. Maar dat terzijde. Al voor de 20^e keer georganiseerd. Een grote g – sleutel (muziek) met ‘Le Temps du Trad’. Veel Volksdansers en muziekmakers. En 142 vrijwilligers die voor dit jaarlijkse festijn zorg dragen. Met veel campers op zowel het feestterrein als rondom het kerkje en het gemeentehuis met openbaar toilet. Dat laatste omdat ik daar dankbaar gebruik van heb gemaakt. Wel twee keer omdat het de eerste keer niet lukte. Weer thuis hebben we om de internet bundel te sparen weer eens ouderwets een cd-tje gedraaid. Met Spaanse muziek uit de jaren 60. Van harte aanbevolen. Een gezamenlijk Flamenco dansje was een logisch gevolg.

11-05-24

Een paar uur was Marie op bezoek. Van internet en tv. Was al maanden terug afgesproken. “Daar heb je hem weer met zijn tv”, hoor ik een enkele volger zuchten. En ik zucht mee. Het blijft in het buitenland toch altijd een beetje Kilo Utrecht Tango om je vertrouwde journaal en je broodnodige (?) internet binnenskamers te krijgen. Te houden ook. En Netflix en YouTube niet te vergeten. Om over je digitale krant en Europapa maar te zwijgen. Het huidige bleek plotseling gewoon te zijn opgezegd door Marie. Zo was – en daar had Pita gelijk in – al maanden gelee besloten. En ook dat ik dan een paar dagen geen internet zou hebben. Wat ik een beetje was vergeten. En dan ontstaat er toch een zekere paniek en ‘tekortkoming’ binnenshuis. Dan komt de ‘hotspot’ en ‘extra (dure) bundels’ weer uit de kast. Met al vlug een nul % lege telefoon en onderbreking van het getoonde. Omdat we vlugger naar huis gaan dan gepland niet echt een ramp maar toch een ‘dingetje’. We krijgen nu – zo sprak Marie in haar beste Frans omdat ze Franse is – glasvezel van een nieuwe provider. Met een Nederlandse extra lijn (?). Wel een beetje duurder.

10-05-24

Waarom doet een mens wat hij doet? Om maar weer eens een ‘waarom vraag’ te stellen. Of de zoveelste open deur? Daarover straks meer. Nu waarom? Eigenlijk alleen maar om mezelf een taak te verschaffen. Een disciplinaire opdracht. Anderen te laten weten dat ik besta. Er is. Van node. Bestaat het gehele sociale medium eigenlijk niet uit ons? Het vrij nieuwe woord ‘schermtijd’ is daar toch duidelijk in? We doen intussen niks anders dan op letters tikken en getoets van anderen lezen. Hele dagen met het scherm in de weer. Jong en oud. Groen en rot. Ons gehele leven lang. Ik vertelde het aan het begin al. Lees daartoe (geen opdracht) de homepage van deze site. Daar zei ik al jaren terug ‘waarom mijn geschrijf’. Nu terug naar de ‘waarom vraag’. Die je maar beter aan jezelf kunt stellen. Want als een ander het doet, ben je geneigd in de verdedig modus te springen. Ik in elk geval. Als een ander mij die vraag stelt, is het vaak alsof ze me willen corrigeren. Mij over willen halen iets niet te doen of te stoppen. Zo blijf ik nog een poosje doorgaan met stukjes schrijven. Hierom kwam ik uit bed.

09-05-24

‘Hemelvaartsdag’. En gisteren was het hier ‘Nationale bevrijdingsdag’. En dan met morgen een al of niet verplichte snipperdag en het lekkere lange weekend is een feit. Zie hier de gedachte van een werkman. Van vroeger. Heerlijk vrij zijn. Alleen het geval gedurende een werkzaam bestaan. Heel veel mensen van nu, hebben dat voorrecht niet. Werkzaam zijn. Want vrije dagen zijn alleen maar leuk als de rest van de dagen onvrij zijn. Zegt de werkman van vroeger. Voor mij zijn zulke kalenderdagen alleen maar ‘extra stil op straat’. Anders niks. Zelfs uitslapen is er niet bij. Gewoon geheel uitgeslapen net als elke morgen. En de wc roept. Dat doet die gelukkig alleen voor het opstaan. Vroeger toen ik nog dronk, had ik daar meer last van. Van die roep. Zei ik daar net, het ‘voorrecht’ van de werkende man? Zou ik dan minder bevoorrecht zijn? In een land waar de mensen steeds ouder en ouder worden met niks doen? Waar ze aan de formatietafel uren aaneen over ons pensioenstelsel zitten te debatteren. Ook. Want er zijn nogal wat stelsels waarover men het eens dient te worden. Blijft het voor ons allemaal zaak, met volle kracht te genieten van het leven.

08-05-24

Dat ik niet de enige ben die meer ‘omgeving plezier’ nastreef, blijkt uit de oproep van de burgemeester van Rotterdam. Die bij zijn naderend afscheid zijn burgers oproept eens bij de buren aan te bellen voor een praatje. Een ‘hoe maakt u het?’ praatje. Want zo gemakkelijk eenvoudig is het om te bewerkstelligen wat ik al jaren op mijn verlanglijstje heb staan. In binnen en buitenland. En allemaal best begrijpelijk in een buurt waar men dagelijks naar het werk gaat. Werkmensen hebben wel meer aan hun hoofd dan zich bezighouden met hun buren. ‘Druk, druk’ is de dagelijkse werkelijkheid. Eigenlijk nog steeds. De werkelijke oorzaak zijn – in positieve zin – al die oude mensen. Ik las gisteren dat in Rusland ’s jaren 90, de mens daar gemiddeld 54 jaar werd. Dat betekende werken tot je dood gaat. Geen tijd voor de buren. En dan verleer je dat een goede buur beter is dan een verre vriend. We zijn het vergeten dat mensen elkaar nodig hebben. Waar leeftijd, ras en nationaliteit geen enkel rol behoort te spelen. Normale vriendelijkheid. Met een glimlach iets zeggen tegen elkaar verstaat iedereen. Elkaar weer een hand geven zonder angst voor besmetting. Daar gaat het om.

07-05-24

Een mens denkt wat af. Vooral als ik er een poosje alleen mee ben. Met mijn gedachten. In hoofdzaak met heden en toekomst. Ik woon hier letterlijk als God in Frankrijk. Dat om te beginnen. Niks en niemand kan ik de schuld geven van mijn (beetje) onvrede van dit moment. Wat me voor ogen stond hier, komt niet echt van de grond. Ik wilde – en wil dat nog steeds - wonen en leven in een nieuwe gezellige samenleving. “Harmonicum”, deze website, ging mede daardoor de lucht in. Echter die samenleving wil ik in Nederland evenzo. Al jaren aaneen. En het gebeurt ook daar eigenlijk niet. Van de grond komen. De wereld, concludeerde ik voorzichtig, de huidige wereld, is daar niet voor geschikt. En dat de natuur, het voortdurende slechte weer, mij de kans biedt, die de schuld te geven van het maar niet uit de verf komen, is natuurlijk alleen een doekje voor het bloeden. Want er is maar één echte ‘schuldige’ en dat ben ik zelf. En niet die ‘onwillige samenleving’. Mijn attitude, mijn basishouding is al mijn leven lang van dien aard dat ik mijn omgeving op afstand houd. Uitstraling is veel belangrijker dan taal. Ook buitenlandse.

06-05-24

De gezondheidspagina van zaterdag. Deze keer voor oude mensen. “Hoe blijf je gezond en word je ouder”. Dat wil wel. En dan mag je niet (is beter) roken, drinken en ongezond eten. Of te wel geen alcohol, vet, nicotine, zout en suiker. Allemaal lekker dus ongezond. En ga je jonger dood. En dan moeten er ook stappen worden gezet en liever niet te weinig. Sporten en snelwandelen wordt aanbevolen. Alles niet nieuw dus. Wordt ieder mens met de paplepel ingegeven. Nog nooit was er zoveel obesitas en ander medisch ongemak. Dan weet je het wel. In een wereld waar we intussen gemiddeld allemaal 10 jaar ouder worden dan vroeger. Maar tegenwoordig willen we allemaal – ja ik op de eerste plaats – gewoon simpel 100 worden. Met minder nemen we al lang geen genoegen meer. Wat echter – dezelfde pagina – minstens zo belangrijk is; - ‘een hechte relatie’ en ‘sociale integratie’. Door iedereen en op alle gebied. Ga er maar aanstaan in binnen en buitenland. Neem ik ten eerste mezelf. Met mijn enorme taalachterstand. Maar ook in mijn ‘binnenland’. Straks weer gewoon aan de orde. Mensen zijn elkaar kwijt geraakt. Moeten elkaar weer gewoon (opnieuw) uitvinden. Met anderen. Te beginnen met zichzelf.

05-05-24

‘Bevrijdingsdag’. Morgen, in 2002, werd Pim Fortuin dood geschoten. Een paar maanden later mocht ik met vervroegd pensioen. Vandaag, in een soort bevrijdingsdisco in ‘62, ontmoette ik mijn vrouw. Waar ik een jaar later mee trouwde. Ze overleed in ‘17. Zo heeft een ieder een leven lang ‘momenten’. Ogenblikken, herinneringen. Vaak ook aan een soort van bezetting, plicht zeg maar, en vrijheid. Regels. Vaak ongeschreven. Rechten en plichten. Verwachtingen, plannen, geluk en verdriet. Zegeningen ook. Mooi woord trouwens. Zaken waar men blij mee behoort te zijn. Worden niet altijd geteld. Over twintig jaar heeft bijna niemand meer de 2^e W.O. beleefd. Staat er misschien wel niemand meer op De Dam. Over de 1^e hoor je ook niemand meer. Mijn achterkleindochter zal over twintig jaar vertellen dat haar overgrootvader begin jaren zestig in Nederlands Nieuw Guinea heeft ‘gediend’. Waar toen al wel een beetje over ‘bevrijding’ werd nagedacht. Maar ik heb daar geen geweer of wat voor wapen dan ook, in handen gehad. Mijn ome, de jongste van mijn moeders kant, diende in Indonesië bij het KNIL. Drie jaar lang. Daarvan werd gezegd dat hij na terugkomst geen nacht meer normaal heeft geslapen. “Niet klagen maar dragen”. Zeiden gelovigen vroeger.

04-05-24

‘Twee minuten’. Daar zijn duizenden mensen al een jaar mee bezig om er een grote nationale gebeurtenis van te maken. Een jaar van plannen, praten en positioneren. Met altijd in gedachten dat een gebeurtenis kan worden (mis -) (ge) bruikt door anders denkenden. Een voortdurend knelpunt voor elke organisatie. Wat te denken van zwemliefhebbers die in Parijs de Seine drolvrij willen hebben voor Olympisch –Goud –Winnaars. Maar ook om jaloers te zijn, op hen, om met elkaar iets te betekenen. Van belang te zijn voor de samenleving. Voor de wereld. Waar voor de uitvoering tienduizenden bewakers, beveiligers, nodig zijn, vaak volledig bewapend, om vervelende uitschieters te voorkomen. Nodig zijn. Dat is hun werk. Daar worden ze voor betaald. En ik, wij, wachten af. Kijken mee. En deze stukjesschrijver heeft weer een onderwerp. Naast zijn toch wel behoorlijke verveling van de laatste tijd. ‘Niks te doen’ is een lastig gegeven. Voor velen iets waar ze hun werkzame leven gretig naar toe werken. Voor mij een min of meer vervelende fase in mijn leven. Die ik gelukkig met een glimlach probeer in te vullen. Alles is al gedaan. Voor de rest is een beetje mooier weer de enige weg naar vrolijkheid.

03-05-24

‘Vandaag is het Wereld…..dag’. Dat hoor ik te weten. Dat wordt bekend gemaakt. En dat bijna elke dag. Gisteren – als ik me niet vergis – was het de beurt van de wachtwoorden. Maar zo zijn er intussen over alles wel ‘werelddagen’. Die van de zomerpeen en winterworst. Van kakkerlak tot oeros. Elke dag hebben we zo zachtjes aan wel iets te herdenken of bij stil te staan. Nieuwe agendamakers hebben het er maar druk mee. Voorlopig deze week maar door zien te komen op een rustige manier. Zoals het hoort. Al bijna 80 jaar. Ging ik op de dag van de arbeid deze week al wel naar de overbuurman. Al maanden van plan dat te doen, gingen de stoute schoenen aan gewapend met Google vertaal op mijn smartphone. Hij was zijn auto aan het opknappen en ik was aan het werk in ons enige (rots-) tuintje dat we hebben. ‘Bezig zijn’, was ik. Het weer liet het die dag eindelijk een beetje toe. ‘In de weer zijn omdat het weer dat toeliet’. Ik wil niks liever. Ik zei in het Nederlands dat een goede buur beter was dan een verre vriend. En de vertaalmachine deed de rest. Dat was het.

02-05-24

Gaan we toch vlugger naar huis dan voorgenomen. Zit hem in de ‘warmtepomp’. Die wordt – zo is gisteren afgesproken – eind van de maand geïnstalleerd. Maar omdat de Franse notaris op ons wacht i.v.m. Pita’s oudste zijn nieuwe huisje, zal het ‘thuisblijven’ van korte duur zijn. Dan zijn jullie ook weer op de hoogte. Las ik gisteren de wekelijkse column van de notaris. Hoe oude mensen zoals wij hun uiterste best doen, hun erven zo veel mogelijk zonder zorgen achter te laten. Het gevoel van een aanstaande overledene, het goed gedaan, geregeld te hebben, bezorgt hem of haar een glimlach na de laatste adem. Dat zoon of dochter toch vooral niks te klagen hebben of extra zorgen op hun hals krijgen. Wat na overlijden toch wel vaak min of meer aan de orde is. Onze ‘nalatenschap’ is dan ook niet zelden een onderwerp over (mogelijke) ‘nalatigheid’. En dat – blijkt ook uit die wekelijkse overpeinzing van die notaris – gebeurt niet altijd zonder narigheid achteraf. En niet altijd de schuld van de overledene. Er zijn ook nogal wat nabestaanden die er een zooitje van maken. Met en tegen elkaar. Er komt nogal wat nalatigheid om de hoek bij nalatenschap. Dat is jammer.

01-05-24

‘Dag van de Arbeid’. Hier een dag dat er niet gewerkt wordt. In Nederland als ‘links’ het voor het zeggen heeft. Staat me bij. Soms. Heeft, als ik me niet vergis, ook een beetje met ‘de waarheid’ te maken. Kom ik toch terug op gisteren. Over ‘verkondigers’ van de waarheid. Hun waarheid. Die van de ‘roeptoeters’ bijvoorbeeld. En dan vooral over hun ‘vast en zekerheid’. Met luide, soms zeer overtuigend stemgeluid. Vakbondsmensen, leiders vooral, worden daarop geselecteerd. Die het zaak vinden de helft plus 1 te overtuigen van hun gelijk. Want dan - vinden zij – hebben ze het echte democratische gelijk aan hun zijde. Terwijl de andere helft min 1 ongelijk heeft. De werkgevers bijvoorbeeld. Die zullen dan water bij de wijn moeten doen. Of andersom. Vaak niet verkeerd, vaak ook juist wel. Dat de grootste smoel wint is wat mij betreft een twijfelachtig gegeven. En gelukkig ook vaak een verliezer. Blijft de zoektocht naar leiders die zonder dat vele geluid kans zien, een gezamenlijk gelijk overeen te komen. Al is dat maar totdat andermans gelijk bewezen wordt. Om dat dan weer met een gezamenlijke glimlach te accepteren. Vrede hebben met de waarheid van het moment. Lijkt me beter.

30-04-24

‘Welles, nietes’. Ik weet nog, vroeger in mijn dorp, las een mijnheer ‘De Waarheid’. En dat werd zachtjes, achter een hand, gezegd. Dat mocht eigenlijk niemand weten. Dan was je ‘communist’. Als je de waarheid las. Dan was je voor de Russen. Vertelde onze opvoeders dan stiekem. Want ze wilde geen verklikker zijn. In feite werd de waarheid verzwegen. Of het medium nog bestaat, lijkt me sterk, maar je weet maar nooit. Wat in elk geval gebleven is, en lijkt niet weg te branden, is de ‘waarheid’. DE waarheid. Terwijl die nou juist in het echt niet en ook nooit zal bestaan. Ik dacht en sprak het op deze plek al wel meer uit. Terwijl zo velen denken de waarheid in pacht te hebben. Steeds meer lieden om mij heen denken dat. En het ergste; - ik ook. Met regelmaat terugkerend zelfs. Om dan later, vrij vlug soms, in te zien dat ook die waarheid weer simpelweg niet zo was. Nu kan ik vlug inzicht wel waarderen, maar soms duurt dwalen zo lang. Ik zeg het daarom nog één keer; - Mijn gelijk en jouw gelijk zijn allebei – soms zelfs ver – van de werkelijke waarheid. Die niet echt bestaat.

29-04-24

Dan werd vandaag in ‘47 mijn zwager geboren. Vandaar onze felicitaties. Hij weet zelf wie we bedoelen. Als hij dit leest. Zo niet, gaan ze aan zijn neus voorbij. Onze felicitatie. Intussen wordt onze familie dus ouder en helaas ook kleiner. Klein en achter klein kinderen zullen ons nageslacht in ere houden. Maar zijn we niet allemaal ‘nageslacht’? Nou dan. Het geslacht blijft. Hadden we gisteren een uitje. Het weer hield het droog dus op naar de ‘Morvan’. Een prachtig natuurgebied binnen een half uur rijden. Nogal wat klimmen, dalen en haarspelden, maar eenmaal op de Camping (daar was het) een mogelijke aanschaf van alreeds lange gelee aangeschafte en gebruikte goederen. Tafels en kofferbakken vol. Plus een hele rij patat - bestellers (en eters natuurlijk). Een Hollandse uitbater die op deze manier probeerde zijn slaapgelegenheid voor kampeerders in ere te houden. En voor woonachtige Nederlanders in de buurt een mooie gelegenheid elkaar te ontmoeten. Gezien het aantal Nederlandse kentekens dat op de kilometers lange weg er naar toe in de berm stonden. Zo ook onze kennissen. Echter zangers en muzikanten ontbraken. Maar Pita heeft (over enkele weken) iets gevonden waar zulks wel aanwezig is. Jullie horen nog van ons.

28-04-24

‘Veranderen’. Gewoon omdat een mens wel eens wat anders wil. Uit eigen wil. Vaak ook omdat de partner dat voor ogen heeft. De ander het niet echt van belang vindt, maar het niet erg vindt om mee te doen. Mee te veranderen. Het betekent wel altijd dat je aan het werk moet. Stil zittend verandert er niks. Of je moet het iemand anders laten doen. Vind ze maar tegenwoordig. En zo ja, kost het wel een paar centen. En dan is het – voor mij althans – altijd de vraag, hoe lang blijft de verandering leuk? Het moet voor de lange tijd wel leuk blijven. En dat is – weer volgens mij – meestal niet het geval. Alles went. Soms zelfs heel snel. Wat ik dan wel ‘leuk veranderen vind’ is opruimen. Weggooien. Minimaliseren. Overzicht in wat je hebt. En altijd met de gedachte; - is het voor later nog wel van nut. Hoe lang hebben we nog. En dan heb ik het niet eens over dood zijn. Dood betekent tevens zonder zorgen. Behalve natuurlijk voor de levende partner. En hoe die verder wil. ‘Na mij de zondvloed’. Zou zomaar kunnen. Vandaag leven is de oplossing. Met elkaar in goede harmonie. Dé manier.

27-04-24

Koningsdag, en mijn schoonzus heeft een lintje ontvangen. En dat verdient ze. Dag en nacht in de weer voor de gehele samenleving maar vooral in de kantine van de plaatselijke voetbalclub. ‘Lief (schoon) zusje, van harte gefeliciteerd’. Naast mijn eigen zus, de tweede onderscheidingsdrager, want zo heet het; ‘een onderscheiding’ in de familie. Ik voel me vereerd. En weet gelijk dat ‘goede mensen’ zoals die twee, ook goed zijn voor zichzelf. Door naast hun eigen werk, continu aan te staan voor een ander. Ze gunnen zichzelf geen rust en zijn maar wat blij – denk ik stellig – iets voor een ander te kunnen doen. Ik ga nog verder; - een mens is er aan de basis voor geschapen, lief te zijn voor zichzelf en direct daaraan gekoppeld voor een ander. ‘Een naaste liefhebben’ wordt mij al vanaf den beginne voor gehouden. Zelf verlang ik dagelijks naar de lach van iemand die ik – op wat voor manier dan ook – op hun gezicht bewerkstellig. Ik vind het heerlijk om ‘daar de schuld van te krijgen’. Het een ander naar de zin maken is mens eigen. Echter maar weinigen zoals die twee. En daarmee doen die anderen, doe ik, hun/mezelf nogal te kort.

26-04-24

Naar buiten kijkend, hangen er draden. Netjes tussen telefoonpalen. Zoals vroeger bij ons. Om ook het elektrisch te vervoeren. Daarop komen strakjes als het zonnetje opkomt spreeuwen. En daar zeg ik dan zachtjes ‘goede morgen’ tegen. Vinden ze leuk. Spreeuwen zijn zangvogels. Omdat spreeuwen een beetje op schreeuwen lijkt, zou je dat niet in eerste instantie denken. Dat van die zangvogels heb ik uit kruiswoordpuzzels Anders zou ik het niet weten. Maar om een lang verhaal…, ze zingen zo heerlijk zachtjes en mooi. Laten we elkaar toch blijven herinneren aan alle mooie dingen des levens. Heeft Pita samen met haar oudste – ik keek op de achtergrond mee – een ander huisje gevonden. Een schattig huisje met blauwe luiken en een deur. Staat haar eigen huisje in de verkoop. Betaalbaar met heel veel grond rondom. En hier bij ons komt straks Willem met zijn vrouw op de koffie. Ze zijn weer onderweg naar een gehuurde boot om over zuidelijke Franse rivieren te varen. Nog even terug naar de spreeuw. Hoe een mens zich jaren lang kan vergissen. Dat iets zo heel anders is dan het er uit ziet. Iets is vaak zo veel leuker dan je op het eerste gezicht vindt.

25-04-24

“Daar was er eens…..”. Opa vertelt. Ik zat in een rieten mandje bij vader achterop de fiets. Naar een kazerne in een naburig dorp. Stadje eigenlijk. En uit alle ramen met geopende luiken, zwaaiden kaalgeschoren vrouwen. Denk ik me nog te herinneren. Bevrijdingsfeest ‘45. Ik moest daar gisteren aan denken bij het lezen van de krant. Daar stond een artikel over ‘vermeend foute mensen’. Ik vraag mezelf wel eens af wat en wie ik zou zijn in oorlogstijd. Ik hoop in elk geval ‘aan de goede kant’. Als redder des vaderlands. En dan zie ik een fotootje van een groep vermoedelijke foute Nederlanders. Mooie jonge mannen vooral in de bloei van hun leven. Achter prikkeldraad. Met in de zelfde foto geshopt, een foto van verboden lidmaatschappen. ‘Lidmaatschapskaart 1941’. van de Nationaal Socialistische Beweging in Nederland. Met rondom de woorden; - godsvertrouwen, liefde voor volk en vaderland en eerbied voor den arbeid. Daar wilde men toch lid van zijn? Zou nog best kunnen dat je er geen contributie voor hoefde te betalen. Want geld had men in die tijd niet. Vlak voor 4 mei 2024. Met de dodenherdenking op De Dam. En tv. Hopelijk hoeven we nooit meer te kiezen.

24-04-24

“Pas op met wat je zegt”. En dat het niet zo zeer over de inhoud gaat maar om de verpakking. Allemaal goede adviezen om ruzie te voorkomen. Zo zijn er goed nieuws gesprekken en vervelende. En ‘wat wil je eerst horen, het goede of het slechte nieuws’. Zo zijn er flapuits en stille gronden. En lopen goed bedoelde gesprekken gerust uit op een oorlog. Dan is schrijven wel wat veiliger. Overlezen en corrigeren spaart vriendschappen. Maar zeggen wat je denkt, ook op papier, lucht ook vaak op. Of verzacht donkere wolken. Ik kom op deze overdenking door de krant van gisteren. Een paar keer iets over lezen om het te begrijpen. “Expert uit zorgen”. Gelukkig voor de expert dacht ik. In de zorgen is maar wat lastig. Blijkt hij ze juist te uiten. Maar nog doeltreffender. De ‘s’ in ‘niets’ van Timmermans over Wilders. Hij zou ‘niet’ nalaten – logisch in de politiek – om er alles aan te doen om tegen te werken. Maar hij versprak zich. Zei ‘niets’ nalaten. Ruzie in de tent. Rechtszaak. Eén letter. Gelukkig, over dezelfde formatie; - dat iets goed doen niet altijd zonder fouten hoeft. Het ging over ‘goed besturen’. NSC aan het woord.

23-04-24

De jongste generatie weet mogelijk niet anders. De seizoenen zijn zoals ze zijn. Wij verbazen ons elk dag echter over de verschillen met vroeger. Elk seizoen is anders. En dan vooral de temperatuur. En wat dan opvalt is dat het hier, zo’n kleine 900 km recht onder waar we in Nederland wonen, bijna hetzelfde weerbericht is als daar. En dat al weken onder in mijn scherm ‘zeer koud’ staat met min graden gedurende de nacht. En zie dat nou niet als klacht. Het zij zo en beslist niet ongezond, maar het is al een maand Lente en dan wens je de daarbij behorende kriebels. En die heb ik niet. Ik wil uit de wind in de zon buiten zitten, en geen schaatsen uit het vet gevoel. Een bijkomstigheid is dat het woongedeelte van dit huis, kant en klaar is. Ik heb niks te doen. En de verwarming is elektrisch. En ietwat bijzonder. Twee grote blokken (gedateerd) zonder zichtbare aansluiting met – naar ik denk – een buiten thermostaat. Plus een aantal (nieuwer model) ook zonder zichtbare aansluiting, die we zelf een beetje kunnen instellen. Kortweg de thuiswarmte missen we een beetje. En ook iemand die ons daarover een beetje kan informeren.

22-04-24

Correct is gewoon zoals het ‘netjes behoort’. Vind ik. Deze keer niet even opgezocht in het woordenboek. Ik durf mijn eigen mening wel aan als de juiste. Met gelijk de aanvulling dat de invulling verschillend kan zijn. Zoals bijna met alles is die gewoon persoonlijk verschillend. Merendeels subjectief. Niet algemeen dus. En ik zou zo graag willen dat alle correcte mensen daar zo over zouden denken. En natuurlijk weet ik dat ik niks te willen heb. En dat is dan ook gewoon correct. Gelijktijdig ben ik van de veronderstelling dat er ‘zelf corrigerend vermogen’ bestaat. Ingebouwd bij alle levende wezens. Ervaring maakt iets anders correct. ‘Zoveel mensen, zoveel zielen’ en alle zielen zijn – wat mij betreft – correct. In beginsel. Die door wettelijke voorschriften zijn begrensd. Dat dan weer wel, logisch en gelukkig wel. Het gaat me bij dit stukje vooral over het werkwoord ‘corrigeren’. Daar heb ik met regelmaat een beetje last van. Ook, of zelfs soms, vooral van en door mezelf. Ik zou moeten stoppen een ander te willen corrigeren. Te denken dat iets anders en vooral ‘correcter’ moet. Behoort. Zoals die ander het doet is eveneens vaak gewoon correct. In zijn geval. Zijn eerlijk netjes correct zijn.

21-04-24

Vandaag zou onze zoon jarig zijn geweest. Geboren in 1961. Veel te vroeg, in 2001 overleden, maar we zullen hem nooit vergeten. En het leven gaat ook gewoon verder. En daarbij hadden we een beeld voor ogen van samen gezellig en gezond ouder worden. Waar dan ook ter wereld. Met elkaar. Wonend in een warme gemeenschap waar mensen blij en vrolijk zijn. Elkaar – indien van node – ongevraagd en gevraagd helpen. Vond ik dat ‘de hemel op aarde bestond’. En dat geloof heb ik nog steeds. De maakbaarheid blijkt intussen nogal weerbarstig. Ik beken. Met de mens op zich is niks aan de hand. Die wensen allemaal hetzelfde. Maar ‘met elkaar optrekken’ blijkt min of meer onuitvoerbaar. We noemen onszelf allemaal goede buren maar weten niet hoe het verder moet. Wil ik al weken bij de overbuurman langs. Een man alleen, denk ik. Voor een praatje. Met handen en voeten want we spreken een andere taal. En ik weet niet hoe en ik weet niet hoe. (Niet dubbel maar een liedje van vroeger) Er wordt met dit weer ook niet ‘buiten gespeeld’. Ook dat nog. Je moet op de deur kloppen en hopen dat ze het leuk vinden. Een bezoekje.

20-04-24

Eerst twee mededelingen van huishoudelijke aard. Onze koeien zijn terug en Pita heeft een huisje gevonden waar we met de makelaar woensdag gaan kijken. “Hij staat om 10 uur bij de apotheek op ons te wachten”. Wat de koeien betreft. Die gaan als het gras niet meer groeit, naar stal. Denk ik. En als de kans op overstromingen nihil is en de temperatuur vaker boven grasgroei, komen ze weer gezellig naar de wei. Want een mooi uitzicht is nog mooier als het beweegt. Wil ik terug naar mijn schooltijd. De lagere school. Waar ik met ‘aap, noot, mies’ leerde lezen. En mijn moeder me er thuis mee hielp. Rekenen leerde ik ook. Vooral op de woensdag middag. Staartdelen terwijl de meisjes op handwerken zaten. Er was iets van aardrijkskunde opdreunen en iets van jaartallen van vroeger onthouden. Vond ik minder leuk weet ik nog. Tekenen mochten we ook en eens per week een uurtje gym. Mijn drie keer per jaar rapport kenden vier cijfers en twee achten voor vlijt en gedrag. Lezen en rekenen. En de rest leerde ik eigenlijk gedurende mijn verdere leven. Burgerschap kunde en les over onze democratische rechtstaat heb ik nooit gehad. Was minder belangrijk.

19-04-24

Het onderwijs staat nogal in de picture. En dat is niet nieuw. Mijn hele leven is dat al aan de orde. Altijd vindt men dat er daar iets anders moet. Met het uiteindelijke doel, simpel mee te mogen blijven doen. Op een wijze die men van hogerhand de beste vindt. En die zijn er nogal wat. ‘Hogerhanden’. Want wat Piet het beste vindt, vindt Annelies gerust naadje. En volgende week kan dat gerust andersom zijn. En als er dan – zoals de meerderheid vindt – iets anders moet, heeft men in Nederland een kabinet nodig. Want die gaan vaak ook over onderwijs. “Dat is nou eenmaal zo, jongens, meisjes en alle anderen. Dat weet je van tevoren. Dat gaat meestal even duren”. En zoals nu, de samenstellers niet echt weten wat ‘een kabinet’ is, maakt het er niet gemakkelijker op. Ik heb begrepen dat ze met z’n vieren iets aan het maken zijn wat er nog nooit geweest is. En ze geen van vieren weten of het rond, vierkant of ovaal moet zijn. Dat lijkt me moeilijk bouwen. Zulks heet ‘democratie’. Dan heeft niemand het echt voor het zeggen. Dan moet je met de helft plus één zijn. Bóven wijs zijn.

18-04-24

Miljoenen Spanjaarden blij en evenveel Engelsen steen verdrietig. En dan ook nog een aantal liefhebbers zoals ik die vinden dat het betere voetbal heeft verloren. En dat zulks eigenlijk niet zou mogen. Maar voor de rest zal het me een rotzorg zijn en mijn tijd wel duren. Zondag aanstaande hebben we onze eigen zorg en hoop. “Geef het volk brood en spelen”. Een repeterende breuk; - ergens naar toe leven, iets beleven en ergens naar terugkijken. Waarvan het er naar toe leven alleen iets spannends is. De rest is een mogelijkheid. Vaak uitdraaiend op verdriet, narigheid en ruzie. Zo, zo je ziet weer, een lekker opbeurend stukje van een simpele stukjes schrijver. Die van de week in zijn telefoonkrant – leest hij elke morgen een paar uur – een stukje las van een jonge gezonde sporter, die wat last van gewrichtspijn had. Welke sporter niet. Bleek botkanker te zijn. Terwijl ik dat las, schilderde Pita met haar vriendin (!) gezellig een paar uur lieve leuke dingetjes. Gezellig met een kopje thee. En ze omhelzen elkaar bij binnenkomst en vertrek. En daar ben ik dan blij en een beetje jaloers van. En vind ik de 3° beneden in mijn scherm minder leuk.

17-04-24

“Het lijkt alsof je ietwat minder gelukkig bent”. Zou mijn omgeving tegen me kunnen zeggen. Dat klopt in zoverre, dat ik net zo’n uitstraling heb dan zijzelf. Dat was anders toen ik nog dagelijks bezig was met ‘lekker wat te doen’. ‘Heb je lekker niks te doen, doe het dan niet hier’. Een opmerking van een ontevreden chef op de werkvloer. Waar ik tegenaan loop (voorlopig, even) is de westerse wereldse verveling. Het niks doen van niks tekort komenden oude wereldburgers. Op weg naar het einde. ‘Het zal mijn tijd wel duren’. Het blijkt dan ook hartstikke moeilijk te zijn om die bestaande cultuur, gedachtegang, te doorbreken. Mensen hebben mensen nodig. Om mee te doen, te spelen, te praten. Ben ik dagelijks heel erg blij met Pita om me heen, terwijl ik dat veel te weinig laat merken. Heb ik – onnodig – meelij met alleenstaande oude mensen. Onnodig omdat ze meestal vrede hebben met hun situatie. Ik heb dat niet. En dat het weer om ‘buiten te spelen’ niet echt meezit, is een te simpel excuus. Maar wel een realiteit. Je komt de mensen niet tegen op straat. Ik moet ze opzoeken. En met hun praten. In hun eigen taal

16-04-24

‘t Weer weet wel wat ze wil. Dat ik het niet snap, zal het weer een rotzorg zijn. Ik zet weer gewoon mijn pet op en doe een sjaal om. ‘t Weers’ wil is wet. Zo is het fijn om ergens over te praten. Het weer leent zich daar prima voor. Al zo lang er weer bestaat, weten mensen waarover ze met elkaar van gedachten kunnen wisselen. Zoeken we in deze periode met zijn drieën weer naar een huisje voor Pita’s oudste. Zij wil haar eigen huisje verkopen en hij wil wel ergens in de buurt blijven wonen. En wij helpen hem mee te zoeken. Hebben we gisteren ook een beetje aan het zoeken geweest naar een alternatieve route naar huis. Een combinatie van niks te doen en een beetje avontuur. En mens mot wat. En dan met name het aantal kilometers en de tijd die je daar over doet. Een korte of een snelle route, zeg maar. En zo ‘drinken we een glas en het meeste of alles blijft zoals het was’. Het huis, zeg maar de basis, is zoals we die wensen. Daarmee verdeden we onze tijd tot nu toe. Nu die nieuwe gezellig andere samenleving nog.

15-04-24

Dat deze stukjes geen kop hebben, is een gevolg van gemakzucht. ‘Oorzaak en gevolg’, zou het kunnen zijn. Dat ik gisteren gekleed bleef in duster was zo’n gevolg. De sport de oorzaak. Dat vandaag de vuilnisman komt, betekende dat ik toch – ik wil geen luie of zieke buurman lijken - ‘normaal gekleed’ de drie volle vuilniszakken buiten moest zetten. Alles komt nu eenmaal ergens door. ‘Actie en reactie’ is niks anders. Het zijn een soort van kreten om onszelf te verontschuldigen of iets te verklaren. De ‘waarom vraag’ te beantwoorden. Dat er kippen zijn, is een gevolg van broedse eieren. En wat was er als eerste? Bij het stellen van een schuldvraag ‘wie begon’ bijvoorbeeld. Maar ook als bij voetbal er sprake is van een doelpunt na een geweldige assist. Waarom gaan we dan niet, om te bedanken, te omhelzen, als eerste naar de veroorzaker? Dat komt omdat we de oorzaak willen zijn van uitsluitend leuke dingen. En dat is maar de helft het geval. Bij de andere helft ben ik de schuld. En is op de blaren zitten het gevolg. Iets proberen te begrijpen is een gevolg van iets niet weten. En wijsheid een gevolg van het onderzoek.

14-04-24

Bloed heet. Gisteren. Buiten. Binnen lekker. Koel huis. Daar gaar het dus niet om. Niks mis met alles. Het is ‘de wereld’ die me min of meer verontrust. Ook dat ‘hacken’ welk door steeds meer slimme mensen mogelijk blijkt te zijn. De mogelijkheid die ze hebben om alles zomaar stil te kunnen zetten. Naast de ‘echte’ problemen in de wereld. De gewone vijandige. Geeft te tobben. Kom ik toch weer even terug op gisteren. Dat dit wonderschone stadje in mijn ogen gewoon leeg dreigt te lopen. Overal zijn zieken-, verzorgings- verpleeg- en andere huizen. Die overbevolkt zijn. Behalve met voldoende verzorgers. En zijn er ook heel veel oude mensen zoals wij. Alles nog kunnende en veel kennende. We blijven steeds meer binnen dan buiten. Zien en spreken elkaar zelden. Allemaal lekker in ons eigen afbetaalde huis en meestal net genoeg geld om min of meer gezond voort te leven. Hopende op goede buren indien nodig. Hopende want er over praten doet bijna niemand. De kans dat de vriendelijke buurman al een week hulp nodig heeft, of erger, is niet denkbeeldig. En dat alles ook in Frankrijk. Waarom verkopen we ons eigen huis niet en kopen die super villa? Gezamenlijk.

13-04-24

‘t Was lekker weer, korte broek aan en sokken uit. Op het balkon met een biertje naar ‘gouden ouden’ op YouTube zitten luisteren. Met tuinieren – een beetje lastig stukje grond met nogal wat oneffenheden – even gestopt. Omdat er tussen wat ik weg wilde hebben, op wilde ruimen, de druifje in volle bloei staan. En dan neem je ook gerust de druifjes mee. Als ze zijn uitgebloeid, de druifjes, gaan we verder met opleuken. Wel al twee zakken vol voor de vuilnis ophaaldienst van maandag. Gewoon allemaal om kond te doen van ‘gewoon, normaal bezig zijn’. Niks bijzonders. Zit ik af en toe, zoals de laatste dagen, toch een beetje met een soort van ongewisheid over de toekomst. Ik vind dat een mens, een gezond mens, zich vrolijk behoort te voelen. En dat heb ik op dit moment een beetje minder. En in mijn omgeving zie ik min of meer hetzelfde. Het is als het dorp waar we wonen. Het lijkt of er steeds minder mensen wonen. Steeds meer huizen lijken onbewoond. Ook de mevrouw waarvan we ons huis kochten heeft haar eigen huis (knots van een villa) in de verkoop. Voor een paar ton. Morgen kom ik erop terug.

12-04-24

Hè, hè, dat gaat ‘den goeden kant’ op. Alle alleenstaanden in gezinswoningen, krijgen, zouden ze zulks willen, de mogelijkheid tot inwoning. De kosten en de keuken delen. En de kans het met elkaar gezelliger te krijgen. Ergens in den lande zien ze het licht. Van onnodige en ongebruikte ruimten gezellige woonruimten maken wordt de nabije toekomst. Had zelfs ik kunnen bedenken. Dat je achteraf een paard in zijn hol kijkt weten we al zolang er paarden bestaan, maar beter laat dan nooit. Veranderingen lijken als dikke brij door een nauwe trechter. En dat ligt niet aan de dikke substantie of de engte. Het ligt gewoon aan onszelf. Wij maken de brij en de trechter. En daar denken we gegronde redenen voor te hebben. Waarom zouden we iets makkelijk maken als het moeilijk kan? En laten we vooral ons ZIJN niet vergeten. Mensen zijn gewoon zoals ze zijn. Ik ook. Ik vooral. Vooral oude wijze – wijze? - mannetjes. Die het gelukkig steeds minder voor het zeggen hebben. Ik houd er zelfs – best wel tegen mijn zin – rekening mee dat AI het eerdaags, van ons over gaat nemen. Een beetje vlugger veranderen, of net zo handig, ergens beter mee om gaan.

11-04-24

Eerst even zus en familie; - iedereen van harte. Aannemend dat het dit weekeinde een beetje feest zal zijn. Ben wel bang dat de vele lezers van deze stukjes die mijn zus kennen, nu allemaal op bezoek komen. Maar vol is vol. Zijn wij verlangend naar meer zon. En de daarbij hogere temperatuur. Ook wel omdat ze van alle kanten – binnen de formatie bijvoorbeeld – verkondigen over schaduwen heen te stappen. Of dat in elk geval behoren te doen. Zo niet komt er nergens een reet van terecht. En daarom heeft men de zon nodig. Om schaduwen te maken. Want zonder zon weet je zodoende niet waarover je moet stappen. ‘Over schaduw stappen’ betekent meer dan dat. Betekent tevens anders denken. Anders doen. Anders laten. Betekent veranderen. Een bestaande situatie en vooral jezelf. En meestal niet iets wat je zelf wilt. Heel vaak doet men dat omdat een ander dat wil. Maar doen ook anderen omdat ik dat zo graag zou zien. En dat is dan weer meestal een gevolg van praten, lezen en voelen vooral. Dat ik dit nu opschrijf komt door gebrek aan schaduw, waar door ik meer bezig ben met denken over verleden, heden en vooral toekomst.

10-04-24

Herinner ik me nog, dat ook ik mijn werk onderbrak, om door een laskap, naar de totale zonsverduistering te kijken. Hoofd in de nek. Zal ook wel 22 minuten hebben geduurd. Zo’n 25 jaar gelee. Misschien nog wel in de tijd van de gulden. ‘Opa, vertel nog eens wat’. Gisteren las ik dat Mexico en Amerika aan de beurt waren. Canada ligt ook in de route. Wat me dan bij het er over lezen opviel, was dat het de economie aldaar geen windeieren opleverde. Amerika werd ‘gewoon’ 6 miljard dollar rijker. Daar heb je dus helemaal geen andere president voor nodig. Een zuinige afwachtende minister van financiën is genoeg. “Landgenoten, heb nog even geduld, de crisis lost zichzelf op”. Een andere herinnering. Dat ik vanaf mijn geboorte ‘boers’ praatte. Het hele dorp en de omgeving sprak zijn eigen dialect. En dat het niet gemakkelijk was om door de jaren heen, netjes Nederlands te spreken. Daar zat altijd wel een ‘plat woord’ tussen. Waardoor ik de baan van nieuwslezer wel kon vergeten. Bijvoorbeeld. Maar met oude dorpsgenoten onder elkaar, nog steeds maar wat graag, lekker plat praten. 18 miljoen kreeg (ook gisteren) de provincie Friesland. Om Fries te blijven praten.

09-04-24

En zodoende vulde gisteren de dag zichzelf. Heb ik de tijd weer om mijn pols en liggen er nog twee horloges te wachten op een ‘invalbeurt’. Een klusje dat erna nogal wat tijd vergde was Netflix. De ondertiteling in het Nederlands en grotere letters. Daar bleek de oude laptop samen met de oude smart tv van de vorig eigenaar toch wat moeite mee te hebben. Gekregen. En ik met de verwezenlijking. Maar toen dat allemaal gelukt was – na uren - smaakte mijn dagelijkse biertje als iets lekkerders. De heggenschaar moet wachten tot volgende week. Scheelde bij de twee winkels een paar tientjes, en gaan we terug naar de 1^e. Waren er ten huizen van mijn dochter drie generaties aanwezig. Had van doen met de verjaardag van opa. De eerste generatie was hier. De laatste op de App. ‘Modern times’. Loop ik ook alvast vooruit naar overmorgen. Kan ik het niet vergeten. Ben ik de eerste die hen feliciteer. Trouwde in 1969 mijn zus. 55 jaar gelee. En alles er omheen nog gezond en wel. Allemaal daar, zeer hartelijk gefeliciteerd. Dat morgen – zes jaar terug alweer – Pita’s moeder overleed, is dan weer minder leuk. Ze was al wel 90 jaar.

08-04-24

“Heb je nu je zin?” Zou je me kunnen vragen. “Je wilde doelpunten zien toch?” Inderdaad. Zo’n klassieker deed me goed. Al had ik na de rust wel (weer) een internetprobleem waardoor ik toch weer twee goals mistte. Later in de herhalingen alsnog gezien, maar ‘live’ liet ons toch een beetje in de steek. ‘Elk voordeel….’ weet je wel. Hadden we ook nog zestig km lang VDP. Je zou maar Nederlander zijn in een fiets lovend buitenland. Is het vandaag gewoon weer maandag. Gaan we straks weer o.a. brood kopen voor de gehele week. En beleg, groente en fruit. En toetjes. Een heggenschaar met uitschuifbare armen voor onze uitpuilende coniferen. En ook nog kleine batterijtjes voor horloges die stilstaan. En een pinnetje, misschien bij de (nieuwe zaak in het stadje) klokkenmaker, om het bandje er weer aan vast te maken. En – het kan niet op – nieuwe cartridges. Voor het uitprinten van de dagelijkse puzzels. En vertoeven we in een Europees gebied, een strook zeg maar, waar de zon een beetje wordt getemperd door woestijnzand uit Afrika. Over woestijn gesproken. In een wereld waarin de persfoto van het jaar naar de Amazone rivier gaat. Volledig uitgedroogd. De opwarming der aarde!

07-04-24

Hoe je het wendt of keert, ‘zingeving’ is heel belangrijk in het leven. Misschien zelfs wel het meest belangrijke. En dan is binnen en/of buiten spelen, iets doen, van grote betekenis. Ook of je iets samen, met anderen of alleen doet. Ook vóór iemand is wat er toe doet. Zo was in een vorig leven, wandelen een regelmatig terugkerend fenomeen. Een periode soms zelfs dagelijks. Weer of geen weer. En wekelijks met een groep de bergen in. En deed ik deze week al kond van een wandelende Pita. Alleen en vrolijk. Waren we gisteren - mooi weer en een vergeten boodschap - samen aan de beurt. ‘Of ik mee ging, of anders zou ze even alleen gaan’. Vond vader dat in eerste instantie toch een beetje ver. Deed hij al meer op de e-bike en was goed en vlug te doen, maar lopen vond hij wel een dingetje. “Ik word ouder lieveling”, bracht ik voorzichtig lachend uit. Maar ben toch meegegaan. En weet ik dat vroeger oude mensen voor een etalage bleven staan als hun benen even dienst weigerden, had ik dat met mijn rug. Even stoppen, even zitten en lachend verder. Hebben we zelfs erna nog getuinierd. Op de knietjes.

06-04-24

Je kon er op wachten. Al jaren had ik dat gevoel. Heb er zelfs mogelijk ook zelf aan mee gedaan. Nu is het onderzocht en kwam het duidelijk naar voor. ‘De werkvloer discrimineert’. Hoog en laag betaald. Banen met stropdas en die met werkschort en plastic handschoenen. En uiteraard – het gaat maar niet over – hoog en laag opgeleid. Lopen elkaar tegen het lijf maar zien elkaar niet. Laat staan dat ze met elkaar praten. Zijn lucht voor elkaar. Gebakken lucht. En , dat stond er niet bij, ik denk dat ‘elkaar niet mogen’ voor beide kanten geldt. Tegenwoordig ook nog steeds vaker, omdat ze figuurlijk maar ook letterlijk niet dezelfde taal spreken. Of het thuis werken er mee vandoen heeft sluit ik niet uit. Maar elkaar steeds minder echt nodig hebben, gewoon als mens, wordt de laatste jaren wel steeds meer uitzondering. Gisteren sprak een geboren Nederlander op tv er zelfs al over – en hij was een van de honderden – dat hij nog steeds geen paspoort had. Had iets te maken met de onafhankelijkheid van Suriname. Steeds meer mensen zonder identiteit. Als mensen elkaar onderwaarderen is het eind van een samenleving in zicht. Elkaar nodig hebben blijft een noodzaak.

05-04-24

Ik zei het op deze plek al vaker; - een favoriete voetbalclub heeft alleen bestaansrecht bij goals. Doelpunten, winnen. Anderhalf uur kijken naar een 0-0 wedstrijd verveelt. Zonde van de tijd. Geen voldoening. Gewoon ledigheid. Net als hele dagen krant lezen, drie maal daags een beetje eten en weer naar bed. En toch het leven dat de meest ouderen leven. Ergens naar toe leven kan dan nog wel. Over een paar dagen hebben wij en zij weer een kans. Op goals. Dan gaan we er weer hoopvol voor zitten. “Morgen gezond weer op”, wenste Sonja ons vroeger toe. Pita schilderde gisteren weer een vrolijk schilderijtje bij en met haar vriendin en kwam mede daardoor weer vrolijk naar huis gewandeld. “Dat is het doel waarnaar we streven”. Nog een liedje van vroeger. En zat ik gisteren zelf in onze muziekkamer alles weer een beetje op een rijtje te zetten. Te oefenen op het hammondorgel en te hopen op warmer weer. Om de ramen open te gooien en - liefst met elkaar - de buurt op te vrolijken. Blijf ik van mening dat muziek en zang de meest internationale taal is, om gezellige saamhorigheid te bewerkstelligen. Zonder een leger van soldaten.

04-04-24

Onder in mijn beeld stond zo net, voor het eerst dat ik het zie, een nieuw symbooltje. Toen ik daar mijn cursor op zette, kwam ‘uw positie wordt nu bepaald’ in het zicht. En nu ‘Hitterecord’. En plots veranderde het in ‘9° Grotendeels bewolkt’ en ‘Temperaturen stijgen’. Of het nut heeft dat ik jullie lastigval met dit soort informatie, betwijfel ik. Het zal wel weer wat lezers kosten. Jammer. Maar toch vertel ik het. Zojuist, vlak voor ik er uit ging, in mijn REM slaap, zag ik een groep akkela’s. (Weer rood onderstreept, dus zal wel niet bestaan) Het zijn leidsters van de padvinderij. Die waren op cursus denk ik en in de pauze deden ze een beetje aan straatvoetval. Een collega die het ook zag, zei ‘die leggen ook eitjes, akkela’s, en die vriezen ze dan in’. Daar moest ik een beetje om lachen. Toen was het zes uur en werd ik wakker. En dacht; - dat ga ik jullie vertellen. Vandaar. Met een beetje lachen beginnen, waardoor dan ook, kan geen kwaad hoor. Is gelijk een beetje ontspannend. Het lucht op. Moest ik wel gelijk denken aan een quote van ik weet niet meer van wie; - ‘Ik doe niet aan gezichtsverlies, wel aan zelfspot’. En geheel tegen mijn gewoonte in heb ik nu 216 woorden.

03-04-24

Gisteren werd langzaam maar zeker de zee weer rivier. De groene velden werden zichtbaar. Nog een beetje te donker nu, mis ik nog het werkelijke uitzicht op ons stadje aan de rivier. De diverse afsluitingen zijn weer ontsloten, de wakende helikopter weer naar huis en de voortdurende brandweerwagens weer naar de kazerne. Nu op naar de zomer met tegen de dertig graden aanstaand weekend. We zijn er aan toe. Heb ik ook contact met een muzikant uit de buurt. Een Nederlander via Facebook. Zoals jullie intussen wel weten, ben ik nogal mensgevoelig, dus bestaat de kans dat ik niet aan zijn wensen voldoe of andersom. Ik houd je op de hoogte. Waar ik intussen wel achter ben gekomen is, dat wie en waar je ook bent, je jezelf overal mee neer toe neemt. Zo saampjes in toch nog steeds nieuwe wereld. De nieuwe opstart al wel achter de rug. Qua inrichting en planning al wel aan de gezamenlijke voorwaarden voldaan. Blijven er twee mensjes over die nog gewoon op zoek zijn naar de invulling van hun verdere leven. In eerste instantie zoals ze zijn en vervolgens weten dat het hier en daar anders moet. Dus veranderen op zijn tijd.

02-04-24

Het ene moment wandel je langs het water en ‘ga je verhuizen’ naar een onbewoond eiland. Zomaar als twee kleine kinderen loop je grappig te doen. Je wordt daar koning en koningin. Maakt een nieuw geldstelsel en nieuwe paspoorten. Om dan de dag erna vol schrik te constateren dat het hele eiland weg is. En ook dat het riviertje een knots geworden is. Van honderd meter breed soms, naar een kilometer. Wonen we nu aan zee. Dat is nogal wat anders dan een kikker in je bil. Op het ene moment zie je nog koeien op een grote groene grasmat en de dag erna zie je daar in gedachten een mammoettanker varen. En krijg je een code oranje bericht op je telefoon. De Arroux. Een rivier van 120 km lang. En gaat in Zuidelijke richting over in de Loire. En werd onze wandeling zodoende een paar keer noodgedwongen onderbroken door ‘tot hier en niet verder’. Ligt er plots een kano voor een deur in plaats van de auto. En gelukkig hebben we de foto’s/filmpjes nog. En hadden we weer de mogelijkheid om een paar uur de sleur te doorbreken. En hebben we het nog steeds prima naar ons zin.

01-04-24

En dat er hier vandaag niet door een krokodil in mijn bil wordt gebeten of poep aan mijn schoen zit, weet ik zeker. Of Pita zou nog een grap uit willen halen. Maar dat terzijde. Denk ik er na dit weekend toch stellig aan om weer voetbalsupporter te worden. En mede daardoor gelijk weer een beetje bang ben voor de beker. Over drie weken. Maar ook dat terzijde. Moet ik er op onze leeftijd toch zo zachtjes aan, aan wennen, dat er gewoon heel veel dingen zo blijven zoals ze zijn. Ik ben tot de conclusie gekomen – best al wel jaren terug ingezet – dat men er verstandig aan doet, een stukje basishouding van de mens, in de ruststand te zetten. Lang genoeg een veranderaar geweest. Niet rusten eer iets was verbeterd. Of na jaren moeite in te zien dat iets is zoals het is. Anno nu, simpel te constateren dat een huidige situatie gewoon is zoals die is. En daarmee gewoon zo gezellig mogelijk te leven. Om een paar voorbeelden te noemen. ‘s Winters is nu eenmaal vervelend kouder dan ‘s zomers. En ook dat ik nooit vloeiend Frans zal spreken. En anders dan met taal vrienden moet maken.

31-03-24

De laatste dag van de maand en de eerste Paasdag. Prettige Pasemus. Maar wel een uur korter. Werd ik zonder wekker op een vaste tijd wakker. In feite te laat. Dat heb je als ze ongevraagd de klok verzetten. Jatten ze zomaar een uur. 27 oktober krijgen we dat terug. Maar zonder rente. Strakjes wel een klokkenrondje maken. In de slaapkamer en om mijn pols deed de satelliet dat al. Ook computers en laptops hebben die gave. En de mobile telefoon. Denk ik. Heb ik nog niet op gekeken. Thuis heb ik trouwens nog drie klokken die nog echt moeten worden opgewonden. Zoals vroeger mijn moeder de pendule op de schoorsteen deed. Heel vroeger had je geen klokken op batterij. Alleen zaklampen met grote platte. Met twee koperen stripjes waar je je tong tegen moest houden om te weten of er nog prik in zat. Het risico van een dagboek. Dit alles. Als het niet tegen gelul kan, had het een ander vak moeten leren. Niemand zegt dat je dagboek moet worden. Hoor ik Pita in gedachten, straks bij de boterham, al vragen: - ‘Lieve jongen, wat moet ik met die flauwe kul?’ Ik weet het ook niet meisje.

30-03-24

In een vorige leven verwachtten mijn bazen dat ik ‘iets deed’ aan ‘die vervelende jeugd’ die maar wat ‘rond hing’ her en der. Vervelende jonge mensen. Waren dat alleen, vond ik, omdat ze zich verveelden. Niks anders hadden te doen dan zich vervelen. Dus ging ik hoopvol op zoek naar ‘dingen te doen’. Voor hen waartegen ouders ‘s morgens hadden gezegd;- “Doe het niet thuis, ga jezelf ergens anders vervelen”. Zit ik veertig jaar later zelf thuis. Slecht weer en niet helemaal weten wat te doen. En dat hebben jullie de laatste tijd al wel vaker gemerkt. En dan loop ook ik het risico, een beetje of wat erger, vervelend te worden. Voor mezelf en mijn directe omgeving. Ik heb hier best wat te doen. Vanaf het begin voornemend iets te ondernemen. Ik heb in de etage hieronder een prachtige muziekkamer ingericht, waar ik me met anderen dolgraag zou willen uitleven. Zingen en muziekmaken zijn blij makende activiteiten. Maar de voorwaarden ontbreken. Ten eerste moet ik mede vervelers vinden. Uit hun tuintjes praten. Waar ik vrolijk langs wandel in een poging in contact te komen. Zonder op hun deur te hoeven kloppen. In de warme buitenlucht een binnenkomer zoeken.

29-03-24

En Goede Vrijdag. En mijn trouwdag in 1963. We zullen haar nooit vergeten. En ging er gisteren iets een beetje verkeerd. Kom ik zo dadelijk op terug. En dat maart zijn staart roert is intussen ook algemeen bekend. En dan hebben we aprilletje zoet nog tegoed. Oh ja, en de zomertijd niet te vergeten. ‘Voorjaar /vooruit’ met de klok. Of was het de geit? Zijn we melig of willen we vrolijk zijn. Het is in elk geval mijn eigen tekst. Heeft niks met AI te maken. Is lezen momenteel aan de orde van de dag. Boeken lezen uit Pita’s eigen biep. Lees ik op ‘t ogenblik een boek over het wel en wee van Afghanistan. Al wel een kwart eeuw gelee, maar wat doen mensen elkaar en zichzelf aan om simpelweg in leven te blijven. Als je bij toeval, bij je geboorte al, een ander geloof aanhangt is overleven wel heel erg moeilijk realiseerbaar. Vaak. De schrijver heeft me gisteren de gehele dag bezig gehouden. Met walgelijk doen en laten. Terug naar mijn eigen minimale ‘narigheid’. Had ik vanaf mijn 18^e een snor. Geen mooie maar gewoon al die tijd laten staan. Ging er gisteren door een uitglijer vanaf.

28-03-24

Zo, uit gesnipperd. Lekker dagje vrij. Uitgeslapen. ‘Je schrijft soms wel erg korte zinnen’, zie Pita. Van de week. Klopt. Schrijf zoals ik praat. En ben soms wat kort aangebonden. Zijn we er gisteren weer eens wandelend van tussen geweest. Met wollen handschoenen aan. Een rekening aan een gemeente betalen. Reiniging en zo. Doe je hier in een soort van boek- en tabakswinkel. (Kras-) loten ook. Zo’n winkel als thuis waarvan ik even niet op de naam kan komen. Waar we even te vroeg waren. Siësta. Hebben toen maar even langs alle lege etalages gewandeld. En zuchtend alle andere leegstand aanschouwd. En over de rivier de Arroux. Via dertien betonnen bogen. Waar bijna aan de overkant mijn Franse pet afwaaide en net aan de oever in het water bleef liggen. Via trapjes en tuintjes van aanwonenden en een aangespoelde stok, het hoofddeksel kunnen redden. Gelukkig. Zonder pet is het nog te koud. En de mede oorzaak van binnen zitten en een beetje vervelen. Dat kunnen we thuis ook wel. Hier wil ik langs tuintjes in de buurt slenteren om nog nader kennis te maken met de buren

26 en 27-03-24

‘Saai en sleur’ zijn vervelende begrippen. Maar toch af en toe de orde van de dag. Zoals nu. Of eigenlijk al een poosje. ‘s Avonds naar bed gaan en weten waarom je morgen weer opstaat. Dat is de bedoeling van het leven en – zie ‘aanleiding’ - de reden van deze schrijverij. Schrijf ik op het moment dat de kerkklok ietsje verderop zeven slaat. En dat doet die al een leven lang. Automatisch. Zoals een piloot. Dikwijls. En dan zit je daar. Net als nu. ‘Waarheen?’ Niks is eindeloos. En toch wil ik dit jaar volmaken. 14-08-24. Is in elk geval de bedoeling. En uiteraard de honderd halen. Gezond en wel. Samen met Pita. Zo doende ben je voorlopig nog niet van me af. Wat me wel steeds meer voor ogen staat, is; - meer sociaal. En dat ik dat uit moet leggen is logisch. Net alsof ik asociaal zou zijn. En dat is dan weer niet waar. Maar wel, dat ik veel te vaak iets alleen wil doen. Bij voorbaat eigenlijk niemand nodig heb. Denk te hebben. Een ander niet lastig wil vallen. En net zo goed dat ik zelf nodig wil zijn, willen anderen dat ook. Weet ik.

En plan ik op dit moment een snipperdag en vul de datum aan.

 

25-03-24

Ik snurk. Maak me schuldig aan wakker zijn van een ander. Terwijl ik wakker denk te liggen, word ik er op geattendeerd. ‘Je snurkt’. Liefdevol, niet boos, maar wel of ik er mee wil stoppen. ‘Ik snurk niet’, was vroeger mijn verdediging of ‘Je snurkt zelf’. ‘Snurken’. Hadden ze daar geen ander werkwoord voor kunnen kiezen? Nou niet echt iets waar je vrolijk van wordt. En dat klopt. ‘Ronfier’, zeggen ze hier. Klink gelijk al stoerder. Maar wellicht net zo lastig. Ik heb nog nooit een partner gezellig horen praten over het gesnurk van de ander. Ik heb een lieve kennis waarvan wordt gezegd dat de hele vleugel van het hotel – als ze daar zijn, in een hotel - ervan wakker ligt. Die heeft dat verholpen met een masker. Er is dus wel iets aan te doen. Dat je het weet. Hoop ik wel dat je een beetje vrolijk masker kunt kiezen. ‘Blijf bij jezelf jongen’, hoor ik je zeggen. En terecht. Ik moet het niet romantiseren. Het is lastig genoeg. En gelijk iets waar ik niet zo gek veel aan kan doen. Me omdraaien, maar dat heb ik soms net gedaan. Leren leven met lasten. Doe mijn best.

24-03-24

Soms staat de datum – net als nu – er al een half uur, en laat het vervolg op zich wachten. Dan heb ik het gevoel, niet helemaal te weten waarmee ik bezig ben. “Is dit alles wat er is”. Een zinnetje uit een Nederlands liedje. “En zeg U, U, U….”. En waar ik in feite nogal een tegenstander van ben, geneigd het weer de schuld te geven. Vind ik beter dan mezelf of een ander. Eerlijker. De temperatuur vooral. Het juiste klimaat. Alles dat leeft, groeit en bloeit, doet dat het beste in een bepaald milieu. Voor het, hem of haar. Het een heeft regen nodig, het ander zon en vaak beide. En dan, verschillend, ook nog meer en/of minder. Zaten we eergisteren in de volle zon, bijna met ontbloot bovenlijf, te genieten. Haalde ik gisteren met twee truien en een dikke jas een vergeten boodschap. Op de e-bike, een paar kilometer verderop. En de regen voelde als striemende hagel. Ik weet niet hoe bloemen, struiken en vogels in wording zich voelen, maar mensen worden daar niet echt blij van. Terwijl die laatste groep verwarmde huizen tot zijn beschikking heeft. En mogelijk bezigheden binnenshuis. En zo niet, worden klagers geboren.

23-03-24

Hier heb je weer zo’n situatie van; - ‘Het zal mijn tijd wel duren’. Wat cijfers uit het ochtendblad. Dat er toch in 1 maand tijd, 6600 mensen hun baan kwijt raakten. ‘Het is nou eenmaal zo’. Het zijn vaak net zoveel gezinnen. Die volgens de ‘nieuwe regering(?)’ eigenlijk ook nog vaak meer zouden behoren te gaan verdienen. Net zo goed als wij, de AOW'ers. Een ander cijfer; - 193.000 mensen ontvangen steun voor hun energierekening. Dan worden er ook nog heel grote bedrijven verzocht of verplicht, toch vooral in Nederland te blijven, mede in verband met de arbeidsvoorziening. Waar ze in IJmuiden groot van werden, hebben ze in Engeland al gesloten. Waar een toekomstperspectief van ‘werk voor iedereen’ allang is afgeschaald, lijkt het mij zo langzaamaan raadzaam te denken aan een vaderlandse nieuwe norm; - ‘Alleen werken als je wilt’. En gelijktijdig alle uitkeringen afschaffen. Welkom in het land van Utopia. Met gratis leefgeld voor alle 18 jarigen. Te weinig om te leven, maar te veel om te sterven. Bijverdienen is gratis toegestaan. Aanbevolen voor gezinnen met kleine kinderen en zij die een beetje meer luxe wensen voor bijvoorbeeld een vliegvakantie. Gratis studie en zorg. Waarom eigenlijk niet?

22-03-24

Neem ‘de’ kameleon. Of ‘het’ kameleon. Ze bestaan allebei. Ik wist het niet, lees het net in mijn woordenboek en vertel het jou. ‘Het’ is de hagedis en ‘de’ is de persoon die telkens van mening verandert. En daaruit voortvloeiend ‘kameleontisch’. Bestaat ook. Is veranderlijk en/of onbetrouwbaar. Dat van die hagedis wist ik. Wilde ik meenemen, over schrijven, omdat - van mening - veranderen toch wel een belangrijk onderdeel is in (ook) mijn leven. En dan gaat het niet over de kleur van gras of de Middellandse zee. Dat zijn door de jaren feiten geworden. Nee, het gaat met name over elk iemand die ergens een mening over heeft, de dagelijkse gebeurtenissen betreffende. Waarom iets zus of zo is. Hoe iets komt. “Dat zeg je nu wel, maar gisteren zei je het anders. Wat bedoel je nu eigenlijk?” Ben ik en al die anderen nu ‘de’ kameleon? Ben ik nu onbetrouwbaar? Of – zo juist geleerd – kameleontisch? Zelf vind ik veranderen een positieve gebeurtenis. Durven veranderen. Iets inzien en dat durven te bekennen, vind ik een positieve menselijke eigenschap. Een logisch gevolg van (over -) leven. Maar dat anderen daar anders over (kunnen) denken, vind ik net zo logisch. Begrijpelijk.

21-03-24

Als ik een liefhebber ben van de lente – en dat ben ik (wie niet trouwens) – ken ik vandaag een blijde dag. Ben ik blij met vandaag. Zou eigenlijk een ieder, elke dag moeten zijn. Blij. Gewoon, met de dag van vandaag. Opgestaan met een glimlach. Ik ben een geluksvogel. Een bofkont. En als jij en ik vandaag en morgen kans zien twee mensen te laten glimlachen, is over een week de hele wereld vrolijk. Afgesproken. Heb ik vandaag toch weer het zwarte garen uitgevonden. Toch weer een open deur ingetrapt. Zo zijn mensen. Zo zijn wij. Alles is al duizenden keren verteld. Geopperd. Geadviseerd. En oude mensen hebben alles al net zo vaak ondervonden, beleefd en opgevolgd. En allen na ons doen zulks gewoon weer. Alsof er geen ervaring bestaat. Schreeuwen we niet dagelijks van de toren, iets te doen, of juist niet? Wij die het (kunnen) weten. Wij hebben het al duizenden keren meegemaakt. Beleefd. “Doe het zus, en doe het vooral niet zo!” En als ik dan weer mijn mening opper, beweer dat we dat toch al lang zouden moeten weten, zegt Pita wijs: “Lieve jongen, Dat laten ze zich door jou niet aanpraten. Alleen ondervinding telt”.

20-03-24

“Maar gelukkig hebben we de foto's nog”. Een vrolijke reclamekreet uit het verleden. Na een min of meer rampzalige gebeurtenis. Staat me bij. Wil ik nu even mijn gedachten laten gaan over een – in mijn ogen – nogal belachelijke gebeurtenis. ‘Omdat je het niet begrijpt’, hoor ik dan een voorstander zeggen. Is goed mogelijk, maar laat mij toch even mijn gal spugen. ‘Vier dagen Jaarbeurs Utrecht, als hoogtepunt: ‘Kamasutra’. In mijn herinnering verboden lectuur, voor in elk geval de jongeling. Dus iets om perse te willen weten. ‘Dirty pictures’ waren geliefd in onze jeugd. ‘Indiaas leerboek seksuele handelingen’. Vier dagen lang komen daar mensen – ik vermoed mannen vooral – in duizendtallen van over de gehele wereld, ‘belangstelling tonen’ in (vooral) standjes. Normaal – herinner ik me – slechts uitvoerbaar door de slangenmensen onder ons. Houdini – achtige mannetjes die zie in een luciferdoosje kunnen opvouwen. En dat in ons eigen land waar seksuologen zich een beetje (nogal) zorgen maken over onze seksuele voorlichting. Ik herinner me nog recentelijk de ‘Lentekriebels’ waar nog niet alle Nederlanders zomaar vrolijk mee in de weer waren. Wil ik zo graag ‘modern’ zijn. Niet het gevoel in een ei te wonen, of onder een tegel. Begrijp ik niet alles.

19-03-24

Even terug naar gisteren. Over de zuinige lantaarnopstekers alhier. Die doen het – bij nader inzien – helemaal niet. Straatlantaarns aan. ‘s Morgens. Het wordt ook trouwens anders licht dan thuis. Zit hem in de nogal hoge heuvels rondom. De zon komt wel gewoon op, maar duurt net iets langer voordat die er bovenuit floept. De schemering komt dan, zeg maar, een beetje te vervallen. Maar werd het wel een prachtige dag wat het weer betreft. Had zin om alle overbodige kledij van me af te gooien. Niet gedaan. Ik word er zonder niet echt mooier op. Nog wel een opvallende gebeurtenis. We gingen weer eens naar een winkel waar Pita vroeger kwam. Waar, net als in Nederland, oude getrouwde medewerkers hun werk doen. Werd ze plotsklaps – min of meer – dankbaar omarmd en welkom geheten door een medewerker van vroeger. Ik verstond nog niet alles, maar er werd duidelijk gewaardeerd. “Wat fijn dat je er weer bent”. Dat doet een mens goed. Dat ze blij met je zijn. Heeft een mens nodig op zijn tijd. Eigenlijk altijd. “Wat let je?”, zeggen dan de mensen om me heen. En ook daarin hebben ze gelijk. “Wat je zegt, dat ben je zelf”. Sorry.

18-03-24

Daar zijn we weer. Een kleine duizend kilometer recht naar benee. Te beginnen met een liefdevolle ‘memoriam’. Gister. De geboortedatum van Pita’s overleden echtgenoot. We zullen hem nooit vergeten. En alvast naar morgen. Die van mijn enige zuster. Geboortedatum. Nog volop in leven. Mag niet zeggen hoe oud ze wordt, maar precies tien jaar geleden vierde ze bij Miep en mij, anderhalf duizend kilometer verder recht naar benee, haar 1^e AOW. Alvast van harte. Met je man, je kinderen en kleinkinderen. Nog allemaal in leven. Naar buiten kijkend nog pikke donker. Op straatverlichting wordt bezuinigd. Gaat pas aan als het al een beetje licht wordt. En had mijn buurman gisteren – op zondag – al een reparatieauto op bezoek. Met een rioolmannetje. Omdat hij ook op zondag naar de wc wil. Op alle dagen gaat het leven nu eenmaal gewoon verder. En, inderdaad, daar heb je gelijk in; - ik wist even niks anders te schrijven. Nog niks echt beleefd of overdacht. Gewoon nog even bij komen van een lange reis. Strakjes of in de loop van vandaag lees is ik mijn digitale krant weer. Die zal me beslist weer stof tot nadenken geven. Strakjes gaan we verderop weer boodschappen doen.

15,16 en 17-03-24

De kop zegt het al: twee vrije dagen. Maakt zelfs ik, zich zorgen om de arbeidsplaatsen in Nederland. Bijna dagelijks besluiten bedrijven de mens te vervangen door een robot. In de toekomst, maar toch. Terwijl in nogal wat beroepen migranten nodig zijn om het werk te doen. Baart me net zo goed die zorg. Dat die laatsten met zo velen in één kamer slapen nog meer. Hoe denkt de tweede kamer daarover en wat voor kabinet gaat zich daar over buigen?? ‘Kunstmatige Intelligentie’. ‘AI’. ‘Wat de toekomst brengen mogen’. Wie het weet mag het zeggen. Wat mij zo zachtjes aan ook aan het tobben brengt is het aantal knelpunten waar een nieuwe regering zich over dient te buigen. Om al mijn getob uit de wereld te helpen. Uitkeringen, toeslagen en ander gratis geld? Hoe lang blijft dat nog beschikbaar? Vooral omdat ik heb besloten om daar nog zeer lang gebruik van te maken. En alles heeft intussen van doen met milieu en geld niet te vergeten. En werkmensen en robots. Het wachten is op robots die robots maken. Een enkel bevoorrecht mens mag ze dan nog wel aan en uit zetten. En wat moeten die anderen dan?

14-03-24

‘Erste Verzweiflung’. In 1954, het jaar na de watersnood, verliet ik de lagere school en ging naar het vervolgonderwijs. Om daar vier jaar later eindexamen te doen. Ook in het Duits. En bij het opruimen, wat ik gerust elke dag een beetje doe, vond ik een schriftje uit die tijd. Met daarin gedichten in drie talen. Daarover konden examinatoren vragen stellen. Ik weet het niet zeker meer, maar ik denk dat ik ze uit het hoofd moest kennen. ‘Erich Kästner’, staat er onder. Zomaar een stukje ‘vroeger’ waar ik nog regelmatig aan terug denk. Dat voortgezette onderwijs, een dorp verderop. Met bijna allemaal nieuwe mensen. Waar je van kind, grote jongen werd. Om daar zeventig jaar later een stukje over te schrijven. Dat komt ook door de titel van dat gedicht. Betrap ik met dagelijkse terugkeer op twijfel over bijna alles. ‘Vertwijfeling’ staat er in het woordenboek. ‘wanhoop’ ook. Wees gerust, van dat laatste is zelden sprake. Maar twijfelen doe ik eigenlijk mijn ganse leven. Na jaren echter wel met een glimlach. Gewoon simpel omdat ik daar blij van word. Weten dat iets niet waar is. Morgen kan zomaar alles weer anders zijn. Niet alles perse hoeven te snappen.

13-03-24

Als mensen zo graag ‘zich zelf willen zijn’, komt dat mijn inziens omdat ze dagelijks bezig zijn met ‘gedrag’. Toneel spelen. Acteren. Eigenlijk iemand anders willen wezen. Omdat we willen voldoen aan de maatschappelijke eis. We willen ‘in de pul fietsen’. En dat ik voor mezelf moet praten, en een ander er buiten moet houden, is mij uitermate bekend. Dat komt ook omdat mijn omgeving mij gelijktijdig – vaak hardop – influistert dat wat ik zeg, zelf ben. Toneelspeler. Zag ik gisteren een echte grapjas op de tv. Iemand die anderen nadoet. Typetjes. In sommigen herkende ik mezelf. In anderen iemand uit de buurt. Die vond ik leuker. Maar zelden dat iedereen om een grapjas kan lachen. Er is altijd wel iemand die er kwaad om wordt. Die zich aangevallen of beschuldigd voelt. En de grapjas werd bedankt voor de grapjes en ging alleen de donkere nacht in. Op de fiets door de regen naar huis. In zijn eentje. Hij vloekte zachtjes. Was zich zelf. Thuis sprong de hond vrolijk tegen hem aan. Toch nog iemand die echt van hem houdt. Wilde wel nog worden uitgelaten. De hond. En dat deed hij. De grapjas. Gewoon blijven doen wat de ander wil.

12-03-24

Vaak gaan deze stukjes over ‘wat me opviel’. In mijn eigen gedachtewereld, mijn eigen omgeving, de krant of tv. En dan - vergeef me – weet ik soms niet meer door wat of wie het kwam. Dan vergat ik de bron. Zo las ik gisteren een nieuwe ziekte, ‘oplosseritus’ (natuurlijk rood onderstreept). Over 2 theelepeltjes nieuwsgierigheid ter genezing. Hoe wij, goedwillende mensen, altijd zo klaar staan om problemen van anderen ‘per direct’ op te lossen. Ook problemen die niet op te lossen zijn. Althans voorlopig. De eerste jaren. Of nooit. En meestal weet het probleem – mens dat ook wel. Zorg delen is niet zelden de enige behoefte. Hooguit een behoefte om beter met het probleem om te kunnen gaan. Een kleine zoektocht naar een mede tobber. Omdat gedeelde smart nu eenmaal…. En ja, ook mij werd de spiegel voor gehouden. We hebben allemaal die neiging. Min of meer. Anderen helpen. Onze naaste liefhebben. Barmhartig willen zijn. En laten we dat alstublieft behouden. Die behoefte. De daad zou best wel minder actief mogen. Gewoon simpel goed luisteren, knikken en schudden, is vaak de enige oplossing van dat moment. Een beetje begrip uitstralen. Oh ja. Het kwam van Dhr. Launspach. De bron.

11-03-24

‘Om het één te behouden, zal je iets anders op de koop toe moeten nemen’. Alles zit wel zo’n beetje aan elkaar vast. Net zoals ‘oorzaak en gevolg en actie en reactie’. Ook vaak de reden dat veel niet wordt gedaan. Wordt nagelaten. Niet wordt begonnen. Meestal is het gevolg wel bekend en neem je dat ook op de koop toe. In andere gevallen bestaat de mogelijkheid van narigheid achteraf. En dat risico nemen we dan maar. Of juist niet. Zo is ‘spijt hebben’ een vaak voorkomend menselijk verschijnsel. Spijt hebben van iets gedaan hebben of spijt van iets juist niet gedaan te hebben. En dat ‘berouw na de zonde komt’ weten we intussen allemaal wel. Twee woorden; - berouw en zonde. Iets heel anders dan ‘lang leve de lol en we zien wel waar het schip strandt’. Regels en wetten zijn dan ook vaak in het leven geroepen om het kiezen een beetje te vergemakkelijken. ‘Het mag nu eenmaal niet’, is dan ook meestal een reden om iets niet te doen. We willen niet op de loop, beboet worden of in het gevang. ‘Schuld en boete’. Zonder wetgeving al een geestelijk risico. Onnodig voor gewone, zachte, lieve mensen.

10-03-24

“Het is mijn persoonlijke mening dat….”. Hier is sprake van een ‘uitgesproken mening’. Die wordt niet voor zichzelf gehouden maar duidelijk in het openbaar uitgesproken. Meestal in een klein gezelschap. In familieverband. Een enkeling komt er mee op de tv of in de krant. Dat is dan een mening waar menigeen mee aan de slag gaat als zijnde ‘ook zijn mening’. Luister op maandag maar naar elkaar bij de koffiekan en de mannen (meestal mannen) hebben dezelfde mening als de analisten van studio sport. Zo makkelijk is het vaak om een ‘eigen’ mening te hebben. En gelukkig voor menigeen ‘dezelfde’. Tobbers zoals ik hebben dat heel vaak niet. Dat worden dan ook eigenwijze mensen genoemd. En daar ben ik alles behalve blij mee. Ik zou er dan ook verstandig aan doen, die mening voor mezelf te houden. Maar gelijktijdig wil ik het zo graag delen. Of beter, samen met anderen ‘op waarde schatten’. Zo van: “Hoe denken jullie daar over?” Soms houd je daar vrienden aan over, maar niet zelden ontstaat een verschil van mening. En dat kan soms heel lastig zijn. Dat zou niet hoeven. Is ook helemaal niet erg. ‘Anders denkers’ hebben niet zelden een geruststellende mening.

09-03-24

‘t Was in de wachtkamer. Hij zat daar alleen. Ik begroette hem met de naam van ons dorp. “Jij ook toch?”, zei hij met een glimlach. “Ja, ik ook”. Hij zei dat het regende en koud was. Vandaag. Ik antwoordde dat het gisteren beter was. “En morgen wordt het nog mooier”, wist ik hem te vertellen. Stilte. In wachtkamers. Ik vertelde hem over mijn ‘waarom aldaar’. Was ook goed te zien aan mijn grote puist op mijn voorhoofd. “En jij?” Het brabbelde iets van ‘niks aan de hand hoor een beetje controle. Suiker’. “Het wordt weer lente met warmer weer”, vervolgde hij. “Dat is maar goed ook”, vulde ik aan. “Dan hebben we in elk geval weer wat te praten”. Stilte tot zijn naam werd afgeroepen. “Sterkte!”. “Bedankt, dag hoor”. Praten met elkaar. Orde van de dag. Als het goed is. Zo hoort het. En toch kan ik de stilte, het niet met elkaar praten, heel goed begrijpen. Althans van mijn kant. Ik wil dolgraag met mensen in gesprek. Het liefste dat ik doe. Met elkaar praten. En gelijktijdig heb ik nogal hekel aan gelul en geleuter. Aan mij om daar met een glimlach mee om weten te gaan.

07+08-03-24

Inderdaad, 2 dagen. Morgen vrij. Dat doe ik eind volgende week nog een keer. Dat je het alvast maar weet. Dan wilde ik vandaag beginnen met ‘mijn quote van de dag’. Regelmatig praten Pita en ik, zomaar onder het lezen van de krant, over de last die mensen kunnen hebben. Meestal aan de hand van actualiteit. Een beetje de diepte in. Over (mogelijke) oorzaak en gevolg. Over het waarom van andere mensen. Hoe iets komt. Want niks menselijks is ons intussen vreemd. Dat mensen dingen nalaten uit angst voor de gevolgen. Angst is zo vaak de oorzaak van alles. Uit angst iets verkeerd te doen bijvoorbeeld. Of iets totaal fout te zeggen. En bestaand gezegde luidt; - ‘Hij maakt geen fouten. Hij doet niks’. Soms verstandig, heel vaak erg jammer. Als je bang bent dat het ijs scheurt, kom je nooit aan schaatsen toe. Dat op zich zou alweer een (nieuwe?) quote kunnen zijn. Schoot zomaar uit de toetsen. Maar ik bedoel een andere. Heb ik dan ook gelijk opgeschreven. “Hij vreest de kou en heeft daardoor angst voor de warmte”. Bij ‘hij’ is teven ‘zij’ te lezen. Kan nog net. Ik vind ‘het’ in dit geval niet klinken.

06-03-24

‘m/v’. Zo gemakkelijk was het, nog niet zo gek lang gelee. Daarnaast kon je dat ook al vaak simpel aan de voornaam aflezen. Die had je in de ‘m’ en in de ‘v’. Kees en Piet was een ‘m’ en Nel en Griet een ‘v’. Even – ik schrok ervan, maar werd gelukkig vlug gecorrigeerd – kwam ‘Ouder uit wie het kind is geboren’ en bleek (even) ‘moeder’ komen te vervallen. Het mooiste woord op aarde was niet meer. En dat alles om de transgender persoon van dienst te zijn. En zo hoort het in een beschaafd land. Het een ieder zo veel mogelijk naar de zin maken. Zodat we uitsluitend tevreden burgers kennen. Naast de schrik was daar gelukkig ‘John’ weer met zijn meesterlijke tekst en tekening op pagina 2 (AD) die een oude herinnering naar boven haalde, twee spelende kinderen met; - ‘zullen we vader en moedertje spelen’, maar dan in de bovengenoemde bewoording. Toch maar weer goed dat er ook een SGP bestaat die behoudend aan de bel trekt. Want eerlijk is eerlijk; - het is niet zelden hartstikke moeilijk om te zijn wie je bent. Zijn die je doet is veel gemakkelijker. Altijd weer iets te overdenken.

05-03-24

Een week van de Lentekriebels zou wat mij betreft niet misstaan voor senioren. Laten we de pensionado's (waarom eigenlijk?) nog even met rust laten, maar voor ouderen, ouders vooral, en misschien juist zij die uit andere streken van de wereld, een leven in Europa willen opbouwen, zijn ze wel op hun plaats. Westerse Lentekriebels. Denk ik. Want we moeten de wereld nu ook weer niet proberen te laten weten dat wat wij beweren, de juiste weg is. De juiste weg namelijk, Lentekriebels betreffende, bestaat namelijk niet. Elk mens heeft als uniek personage, een unieke manier om zijn of haar - nog steeds dat onderscheid - kriebels handen en voeten te geven. En vooral op een manier die wij met elkaar ‘wettelijk toegestaan’ vinden. Want op dat gebied gaat het niet zelden verkeerd. Sommige ouderen houden er nog steeds vreemde simpelweg walgelijke en verboden ideeën op na, die met harde hand de wereld uit moeten. Te beginnen in ons eigen land. Er zijn twee soorten kriebels. Die van de liefde en die van de lust. In den beginne was daar het vogeltje en het bijtje. Noodzaak is de totale gelijkwaardigheid van de partners. En hetzelfde denken over liefde en/of lust.

04-03-24

Al het nieuwe is voor ons toch steeds vaker een beetje te nieuw. Ja, ook voor ons. Voor oudere mensen is het steeds vaker ‘uitzoeken’ geblazen. Zo werd gisteren (ja, op zondag) bij ons een nieuwe wasmachine geleverd. Prachtig nieuw witgoed. Een nieuwe parel in onze keuken. Bezorger deed het normale. Had ik zelf ook wel gekund. Denk dan aan slangen er aan en stekker in het stopcontact. Vervolgens deed hij ‘klik, klik, klik’, met het blote oog niet te volgen, het apparaat op de noodzakelijke start instelling. “Duurt een paar uur en daarna kunt u wassen”. Een voor ons hanteerbare handleiding – zoals vroeger - ontbrak. Daartoe moet je naar de qr-code en de App. En met je telefoon (Wifi) kan het ook. Als je wilt. Op afstand, vanuit de auto bijvoorbeeld. ‘Op de display is alles te zien’. In het Engels maar die taal is te veranderen. Lukte ook. Na een paar uur. We weten ook – als vroeger – waar het wasmiddel in moet. Gewoon ‘aan/uit’ weten we nog steeds niet. Gaan we vandaag verder op onderzoek uit. Starks via de zoekmachine naar ‘betekenis der symbolen’. Een Nederlandse(?) handleiding heb ik al gedownload. Heel uitgebreid maar niet altijd begrijpelijk.

03-03-24

Ik kom toch nog even terug op die ‘lentekriebels’. Ik kan het nu eenmaal niet laten. Ging ik – was een jaar of zeven/acht – vol trots naar mijn moeder met: “Moe, ik weet het al, u poepte me uit”. Daar schrok ze toch een beetje van, maar vond het - denk ik - wel tijd om me eerlijk te corrigeren met : “Nee, ik heb jullie uitgeplast”. Inmiddels had ik een broertje en een klein zusje met een duidelijk verschillende plasser en voelde me gelijk en beetje voorgelogen. Via Mamma’s grote achterwerk kon ik wel begrijpen, maar via de ‘voorbips’ leek me gejokt. En dat is intussen vijfenzeventig jaar gelee. Terwijl ik gisteren in de krant, via een - goed bedoelde, zal wel - advertentie van een Nederlandse stichting, met als logo een molen en een Nederlandse leeuw, de oproep las, om toch vooral te stoppen met die eerlijkheid. Want dat was ‘nou juist de oorzaak van al dat westerse gedonder in de wereld’. Er zijn intussen groepen in Nederland, nieuwe groepen ook, die het nog steeds niet eens zijn over het anders denken van nu. Maar zullen we met elkaar de verschillen niet te groot laten worden?! Is beter.

02-03-24

Natuurlijk – ietwat te laat – mijn omgeving overladen met complimenten. Het staat dan ook nog niet aangegeven in mijn agenda. ‘(Inter-) Nationale complimentendag’. Dat moest ik eerst lezen. In het ochtendblad. Min of meer gelijktijdig met de ‘week van de lentekriebels’. Ik hoop dat mijn school zich daar vrijwillig voor heeft opgegeven. En (oh ja) er zit weer een omroepbaasje in de beklaagdenbank. Een praatjes maker die zich boven de menselijke norm denkt te kunnen plaatsen. Weer genoeg om over te glimlachen en me te ergeren. Waar dat laatste steeds minder plaats vindt. Waarom zou ik. Sommige dingen blijken nooit over te gaan. Dus heeft het weinig zin. Ergeren. Zelf ben ik ( ), geneigd om ‘seks met een ‘x’ te schrijven. En dat heeft ook van doen met de kopregel van een column, dat; - “een slimme meid op haar scheiding dient te zijn voorbereid”. Het lijkt er steeds meer op dat (ook of vooral) bekende Nederlanders zich steeds vaker, uiten over ‘hun ex’. En het zou mij niks verbazen als hun school vroeger niet mee heeft gedaan met die week van de kriebels. Het een en ander gaat niet zelden samen. Seks en ex. Denk ik. Vandaar dus.

01-03-24

“Voor de muziek uitlopen en gelijktijdig het paard achter de wagen spannen”. Ik weet allang niet meer wie het schreef en waarover het ging. Gisteren in de krant. Het liet me glimlachen en dat is waar het om gaat. Was ook een beetje het geval met ‘Europapa’. En weer een nieuw woord aan mijn woordenlijst toegevoegd. Zangers hoeven tegenwoordig niet meer echt te kunnen zingen. Is mij inmiddels wel duidelijk. Aangevoerd door een swingende beat en een beetje vlug kunnen praten over een hedendaagse onderwerp, hetgeen ‘rappen’ heet, is het wel zo’n beetje. En dan zijn er ook steeds meer ‘charmante mannen die anderen mishandelen’. In films en in de ochtendpers zorgen ze voor spanning en vermaak. En in mijn geval grote ergernis. Ook in Nederland – ik schreef er al vaker over – drijven de drollen over de plaats. En daar moet worden ingegrepen. Zo zijn en blijven er daders, slachtoffers en oplossers. Een soort van verzachtende omstandigheid; - zonder de één heeft de ander geen werk. Zo bestaan er liedjes zonder en met tekst. Zonder en met fijne gevoelige muziek. En gelijk daarmee zij die praten en zij die luisteren. En ook een aantal dat zulks elke dag opschrijft.

29-02-24

Schrikkeldag. Dit jaar drie extra werkdagen. Las ik ergens. Voor mij van nul en generlei waarde. Wel van waarde ‘hoe de jongens over de meisjes denken’. Mannen vertellen Debby Gerritsen (gisteren) dat de emancipatie is voltooid. ‘Droevig en respectloos’. Maar ook – niet te vergeten – ‘het chagrijn van veel Nederlandse papa’s die het geleuter over emancipatie en #Metoo zat zijn’. Debby zegt het en ook ik (oude man) ben het roerend met haar eens. Ook ik – en gelukkig heel veel mensen met mij – vind het walgelijk dat dit nog steeds in grote mate, meer regel dan uitzondering, in de beschaafde (ste) westerse wereld plaats vindt. ‘Emancipatie’; - zich vrijmaken van beperkingen – het verwerven van rechten die andere mensen ook hebben. Zo staat het letterlijk in mijn woordenboek. Dat het een vrouwelijk woord is (v) is een totaal onbelangrijke bijkomstigheid. Het geldt voor alle mensen. Zelf heb ik er zeker mijn halve leven lang aan gewerkt om mezelf vrij te maken van beperkingen. En nog steeds is me dat niet helemaal gelukt. Mijn eigen emancipatie. En ik zou het uit willen schreeuwen naar alle jongens uit de buurt; - ‘in alle gevallen zijn vrouwen betere mensen’. En dat is niet anders.

28-02-24

(…) het zoveelste rapport naar de uit de bocht gevlogen fraudejacht bij de kinderopvangtoeslag (…) gaf Hans van Soest mij gistermorgen als eerste te lezen. Wat een prachtige zin. Naast de ridderorde voor de koning van de menselijkheid Willem van Hanegem, kon mijn dag al niet meer stuk. Om al vlug daarna over te gaan tot de orde van de dag. In mijn geval de milieu- en de energieoplossing. Had ik een ‘digitale installatie voorbereiding’ a.h.v. mijn aanvraag voor een warmtepomp. Ook bij ons wordt binnenkort warmte uit de lucht gehaald. Waarmee ik bij te warm weer ook de lucht kan verfrissen. Aan te bevelen en de prijs (offerte) viel mij niet tegen. Naast mijn vier zonnepanelen, die we al hebben, denk ik behoorlijk bij te dragen aan een beter milieu. En aan goedkoper wonen natuurlijk. Nog wel leuk om te vertellen, dat op hetzelfde moment de loodgieter bezig was om een lekke cv leiding te vernieuwen. Jammer, ook realiteit, dat mensen onderling steeds meer van elkaar verwijderd raken. Er bestaat – kan ook mijn ogen liggen – steeds meer en vaker, matglas tussen. We zien onze medemens – als we niet oppassen – steeds vager. Een voornemen om (schrikkeljaar) aan te werken.

27-02-24

Gisteren vertelde iemand in de krant over een man die een goed mens was maar – in haar ogen – niet zo zeer een goede vader. En daarmee sloeg ze wat mij betreft de spijker op zijn kop. Zo’n uitspraak doet mij opveren. Daar word ik wakker van. Dat is zo’n grondwaarheid waar ik het hier – ook gisteren - over had. Ieder mens, ook jij en ‘ikke’, zijn wat mij betreft goed, maar niet in alles. Ik herinner me een film waarin een groep aanstaande acteurs in een kring zat, allemaal met hetzelfde masker op. Ze leken dus sprekend op elkaar. Om met dat masker op vervolgens verschillende rollen te gaan spelen. Allemaal als deelnemer aan het zelfde toneelstuk. En dan zal er een regisseur bij zijn, vermoed ik, die door zijn inzicht, opleiding, ervaring en mensenkennis, door die maskers heen kijkt en weet welke rol hij of zij aan die en gene toedicht. Welke het beste bij een persoon past. Wij, als geen acteur, hebben geen regisseur naast ons. We moeten onze eigen broek ophouden. En maar hopen dat we alle rollen in ons leven zo goed mogelijk tot een goed einde brengen. Elke dag weer. Een heel leven lang.

26-02-24

Door de jaren heen zijn en worden op de hele wereld nogal wat filosofen geciteerd. Echte grote wijze denkers van naam, datum van geboorte en die van overlijden. Mensen wiens gedachtegoed we maar wat graag overnemen. Soms zelfs net doen of we het zelf hebben uitgevonden. Hun denken. Echter meestal oude rakkers van ver voor onze tijd. Dan is mijn vraag bestaan ze er ook anno nu? En – natuurlijk zijn die er - hebben zij eindeloos gestudeerd in denken en op welke universiteit dan? En zijn ze daar wijzer geworden? Zelf maak ik me al mijn leven lang schuldig, ja schuldig, aan filosoferen. Ik val mezelf en mijn omgeving soms bijna dagelijks lastig met mijn oeverloze (volgens anderen en mezelf) geleuter, duwen en trekken, zeuren en zuigen, over mijn levenslange zoektocht naar de grondwaarheid. Waar niks is wat het lijkt en niks wat het is. En dat allemaal met heel weinig studie in die richting. Gewoon - zeg maar – onopgeleid filosoferen. Omdat dé échte waarheid in mijn ogen niet bestaat. Het is allemaal verzonnen en geldig voor langere of kortere tijd. Zo is mijn doen en laten simpelweg een leven van; - het niet weten. Maar dat wel willen.

25-02-24

Over dat alles een ritme heeft, zijn we het intussen wel met elkaar eens. Maar dat we niet allemaal deel uitmaken van een koor of orkest is evenzo waar. En dat nog even los van het ‘orkest des levens’. Om aan te geven dat er ook over dit onderwerp verschillend kan worden gedacht. In het eerste geval is daartoe een dirigent die het ritme bepaalt en bij het laatste zijn we dat zelf. Dirigent. Merendeels. Om gelijk op te merken dat hij, de dirigent, in beide gevallen nodig is. En als we er gemakshalve van uit gaan dat de dirigent niet uitsluitend aanwezig is bij het optreden, de uitvoering, maar ook belangrijk is bij de tot stand coming. Het leren en (met elkaar) oefenen. Is dat, bij geen orkest, aan mezelf. Dirigeren. Met gelijktijdig de realiteit, dat alle (volwassen) mensen hoofdzakelijk hun eigen dirigent zijn. Behoren te zijn. Nog even los van leidinggevenden die het hier voor het zeggen hebben of dat denken. Het voor het zeggen te hebben. En dat het orkest des levens geen notenschrift kent, is bij ons allemaal bekend. En ook dat we zelf dat cadeautje moeten inpakken. Er zelf een mooi lint om doen.

24-02-24

“Man, lach jij nog wel eens?”, vroeg een ongeruste echtgenote. “Zelden vrouw”, was zijn eerlijk antwoord. In kleine dorpjes wist vroeger menigeen hoe de gemeenschap zich gedroeg. En heette ook nog eens hetzelfde en kreeg daardoor een bijnaam. En werd boven aangehaalde vraag en antwoord dan ook altijd gevolgd door; - “Zei Jaap pepernoot”. Die bijnaam zal beslist te maken hebben gehad met St. Nicolaas, maar was meestal niet meer te achterhalen. En ‘Jaap’ was vaak al lang dood. Zomaar een herinnering van vroeger aan de behoefte aan eerlijk lachende mensen. Mensen die echt lol hadden. Vrolijk waren. Ik zie dat niet meer zo dagelijks, maar het komt nog wel voor. ‘Echte blijheid’. En als iets daarbij echt wordt gemist is het de weerkaatsing. Op anderen. Ikzelf geniet nog steeds heel erg van het genieten van een ander. Zo kwam Pita vrolijk terug van een hobby klokkenmaker uit de buurt. Die repareerde de pendule van haar zoon. En wilde dat perse gratis doen. Ook na aandringen bleef hij onvermurwbaar. Wilt er niks voor hebben. Haar dankbare blijheid maakte hem vrolijk. Was wat hij zei. Het bestaat dus nog. Trouwens ook chagrijn heeft chagrijn tot gevolg. Is ook erg besmettelijk.

23-02-24

Ik was 16 en werd militair. Beroepsmilitair bij de Marine. De Koninklijke Marine. En ik zou Admiraal worden. Dat was het hoogst haalbare en – bij nader inzien – alleen mogelijk voor de koning. Ik werd 1^e klas en na zes jaar weer burger. Getrouwd en vader. Het was een bijzondere tijd in mijn leven. Mogelijk de bijzonderste. Soms zelfs de leukste. Met een aparte vorm van vriendschap, orde en discipline. Het kwam allemaal weer een beetje boven drijven toen ik gisteren las over dienstplicht. Intussen afgeschaft maar toen heel normaal. En de vraag en (natuurlijk) onderzoek of dat – gezien de onrust in de wereld – niet zou moeten worden hersteld. Aan mij hebben ze niks gevraagd, maar aan duizend (representatief ?) anderen wel. ‘Of ze een sterker leger willen’ en ‘of de dienstplicht weer terug moet’. Ook in praatprogramma’s was het een paar keer aan de orde. Want we gaven nu wel al onze munitie aan bevriende relaties, maar dat had wel als gevolg dat we zelf niks over hadden. Indien nodig. En gezien de uitslag van het onderzoek, woon ik in een land met vele ‘open en gesloten deuren’. Met net zoveel voor - als tegenstanders. En dat zonder regering.

22-02-24

“Alles heeft een ritme”. Alle mensen, ik dus ook, zijn behept met eigenschappen. Menselijke. Zo ben ik me nogal bewust van mijn doen en laten. En vooral wanneer. Zoals dagelijks, wekelijks, en zo voort. En dan ook nog gerust precies op tijd. Het systeem speelt bij mij dan ook een grote rol. Aangeplakt en aangeleerd plus mijn agenda, bepalen nog steeds met een glimlacht, mijn vaste maar ook losse gewoontes. Waarbij die laatste – als het goed is – steeds vaker gewenst is. Dat heet dan avontuur, op naar het nieuwe. Verlangen, hoop en uitdaging speelt bij mij nog steeds een rol. En zo hoort het ook vind ik. Dat zang en muziek daar nog steeds een grote rol in speelt, weet intussen iedereen wel. Vandaar ook het begin van dit stukje. Neemt me mee terug naar het ‘Eurovision Song Contest 1986. Naar ‘Frizzle Sizzle’. Vier dames met dat liedje. Ze kregen veertig ‘points’ en dat betekende de 13^e plaats. (…) Neem de tijd voor alle dingen, leef je eigen ritme, Alles kun je laten swingen, in je eigen ritme, Ritme zit in alle mensen en swingen kun je leren (…) Was het refrein. Met dit schrijven als een logisch gevolg.

21-02-24

Nee, er komt nooit een eind aan. Uiteraard wel aan het leven zelf, dat staat vast. Het meedoen stelt eisen. En daar komt nooit een eind aan. Dat we allemaal onze eigen manier (maniertjes) hanteren, mogen hanteren, is al mooi meegenomen, maar in grote lijnen zullen we ons dienen te gedragen ‘zoals het hoort’. Gewoon netjes binnen de lijntjes kleuren in de wetenschap dat we ons gehele leven onaf zijn. Dat is wel een beetje schrikken. Zo’n conclusie. Is het dan nooit goed? Houd het daar maar op. En daarbij: wat de één goed vindt, vindt de ander gerust naadje. We zijn in de ogen van die ander nooit af. Mensen blijven hun leven lang – zeg maar – ‘in de maak’. En zo hoort het ook. En dat is hetgeen ik vandaag – tegen mezelf vooral – wil zeggen. “Jongen, houd er rekening mee dat je geen enkele dag zonder kleerscheuren een dagje ouder wordt”. Gelukkig intussen kleine scheurtjes, maar toch. En vind dat vooral niet erg. Iets dat hoort, hoort. En dat alles komt omdat we doen. Mensen die niks doen hebben dat niet. Zo zullen er altijd mensen zijn die zeggen; - daar heb ik geen last van. Gij geluksvogel.

20-02-24

Nachten zijn niet alleen om te slapen. Piet B. zei het bij leven al: “Dat gaat met slapen over”. En inmiddels ken ik zijn gelijk. ‘Gewoon een nachtje over slapen’ geeft niet zelden een overheerlijk gevoel. Zoals vannacht en zojuist mijn opstaan. Dat had vooral van doen met ‘tot ontdekking komen’. Plots valt het muntje. Dan staan er bijvoorbeeld drie zevens op de fruitautomaat. Allemaal figuurlijk gesproken. Vandaar ook mijn regelmatig gebruik van aanhalingstekens. Bij wijze van spreken. Kwam ik zojuist tot de heerlijke ontdekking dat ik al mijn hele leven, deel neem, acteur ben, in een groot toneelstuk. Met een behoorlijke rol voor mezelf maar met vooral rollen spelende mede spelers. En dat heeft dan allemaal weer te maken met dromen. En die zijn – mijn mening – geen bedrog. Dat zijn gerust realistische stripverhalen. Het is maar een droom. Soms verdrietig en net zo soms, gelukkig makend. Heerlijk tot conclusie komend dat het in de volgende akte allemaal net weer anders kan zijn. Maar soms zo echt dat je gerust zwetend en moedeloos een poosje wakker ligt. Alsof het er in het echt werkelijk zo aan toe gaat. En dat is ook zo. Eén groot theater. Gaat slapend voorbij.

19-02-24

Iets te doen hebben en jezelf nuttig voelen, zijn twee best wel verschillende fenomenen. Beide geeft het in elk geval een mens bestaansrecht. Zonder het een of het ander lijkt het leven me zo doelloos. Honger en trek stillen, zolang een beetje trek nog aanwezig is, is elke dag een terugkerende lekkernij. Vind ik. Drie keer daags. Vier maal daags een kopje koffie is niet te versmaden. In ons geval twee maal daags nogal wat medicijnen om vroegere narigheden te voorkomen. Zien we voor het gemak als voedsel supplement. En daarin zijn we intussen niet de enigen. Dan hebben we de krant en meestal wat boeken om ons op avontuur te laten gaan. In een andere wereld mee te doen. Een GSM om af en toe een blik op te werpen. En de (smart) tv niet te vergeten. Met groot scherm. Met het acht uur journaal en een serie of een film. De normale tv programma’s vinden we soms verschillend interessant. Netflix en YouTube zijn onze dagelijkse vrienden. En ESPN voor een leuke (?) voetbalwedstrijd. (Leg -) puzzelen, kaartje leggen, ander spelletje doen. We houden onszelf en elkaar wel bezig. En ergens naar toe leven. Een reisje of vakantie.

18-02-24

‘t Is omdat ik het mezelf heb ‘verplicht’, dit stukje, anders zou ik een keertje overslaan. Komt door ‘laat naar bed’. Serie af gekeken. Dan wil je weten hoe iets afloopt. Kom ik nog even terug op gisteren. Het Universitaire Onderzoek. Hoe ze diverse items onderzoeken en dan tot wetenschappelijke onderzoeksresultaten komen, weet ik niet. Wellicht zoals peilingen in Nederland. Wordt ook aan mij steeds vaker gevraagd: om mee te doen aan een enquête. Ze zijn dan benieuwd naar mijn mening over het weer bijvoorbeeld. “Of ik liever van mooi weer houd of liever van slecht weer. En wat is daarop mijn antwoord?” Of ik moet iets een cijfer geven van 0 tot 10. Ook nog vaak in kleur. Van rood naar groen. Of duimpje omhoog of om laag. En na afloop word ik dan hartelijk bedankt voor mijn medewerking. En worden mijn antwoorden meegenomen in de uitkomst van het onderzoek. Omdat ik dan zelden een echt eerlijk antwoord kan geven, echt in een paar woorden, heb ik dan ook besloten daar niet meer aan mee te doen. Mijn antwoorden zijn zelden of nooit ‘ja of nee’. Hangen af van het moment. Morgen kan het gerust weer anders zijn.

17-02-24

‘De verdere verhuftering van de samenleving’. Zo’n zin is mogelijk omdat er hufters bestaan die hufterig doen. En die hufters zijn (woordenboek) gemeen en onbeschoft. En vooral na corona loopt dat in Nederland uit de klauwen. De Nederlandse Spoorwegen en de politie zijn daar de dupe van. En de kassamedewerkers bij de zelfscan sinds de laatste tijd niet te vergeten. En staan er in de krant rood en dik gedrukt aantallen en percentages. Over meer en minder dan voordien. En dat is allemaal uitgezocht en wordt er voor gewaarschuwd door wetenschappelijke deskundigen. En niet alleen in Nederland maar ‘all over the world’. Universiteiten in Amerika en Australië met namen van heb ik jou daar, zoeken naar oorzaak en gevolg. En dan gaan FNV Spoor en het Sociaal en Cultureel Planbureau in Nederland daarmee aan de slag. Of zoiets. En wat is er dan gemakkelijker om grote wereldwijde oorzaken als corona de schuld te geven. Voor mij veel te gemakkelijk. Dat het er door, als gevolg van, aan het licht komt, kan ik me meer in vinden. Maar dat het – simpelweg – de oorzaak is gaat mij te ver. Wel gemakkelijk. Wat te doen aan de echte oorzaak? Dat is belangrijk.

16-02-24

Laat mij jou meenemen naar mijn verwekking. Gezien mijn verjaardags- datum is zulks best een beetje precies na te gaan. Toen een beginnend zelfstandig schoenmaker in oorlogstijd, besloot om samen met zijn vrouw, mij te zaaien. Mij is ook de plaats bekend. Die bestaat nog steeds. Ik woon bijna mijn hele leven nog steeds vlakbij. Een koude slaapkamer in het najaar. Zie hen dan – net als jouw ouders – bezig. Zoals jezelf de liefde bedrijven. En genau (bestaat dat woord nog wel?) na negen maanden werd ik geboren. ‘Mijn begin op aarde’. En zie wat er van mij is geworden. Een totaal uniek wezen. Geheel anders dan wie dan ook. En ook ik kan zeggen: “Sorry jongens, ik heb mezelf niet gemaakt”. Als iets ze niet bevalt bijvoorbeeld. Als men mij leuk vindt, zou ik het liefst zeggen dat het anders was. Dat ik mezelf heb gemaakt. Door de jaren heen is er met en aan mij gerepareerd. Gekleid, gekunsteld ook. Beetje eraf, beetje erbij. Beetje ronder, beetje puntiger. Vaak ook door mezelf. Aangepast en afgepast. En nogal wat vormen – binnen en buiten – zijn gebleven. Zoals bij de geboorte. En soms best wel jammer te weten dat die niet veranderen.

15-02-24

Ik ben normaal gesproken behoorlijk op de hoogte van de dag van vandaag. Verjaardagen en trouwerijen in de familie staan elk jaar weer pontificaal in mijn agenda. Om vaak als eerste een kleine felicitatie of in memoriam de wereld in te sturen. Ik ben graag die oude man ‘die niks vergeet’. Daarom schrok ik een beetje ( een heel klein beetje maar) toen ik het gisteren niet over ‘Aswoensdag’ had gehad. Niet helemaal bijzonder, gewoon omdat ik niet weet wat dat is. Werd ook nooit en te nimmer door mij gememoreerd. Echter gelijktijdig de Valentijnsdag. Dat is andere koek. Dag van de vriendschap. Zou ook eigenlijk gewoon zo in de agenda moeten staan. Het zou me niet verbazen – ik hoor zoiets graag – als steeds minder buurtgenoten weten dat zo’n dag bestaat. Volgens mij is het een uitstervend fenomeen. “Vriendschap” is een oud begrip van vroeger. Toen alle mensen (op een enkele na) gewoon arm waren. De deuren geen brievenbussen hadden maar gewoon altijd door de post van buiten konden worden geopend. Ook door buren en vrienden. Ja, toen geluk nog heel gewoon was. Gerard Cox c.s. Toen zag je soms een ploegje vrienden met elkaar lachen. Tv. bestond niet.

14-02-24

Als ik dan, net als nu, zit te verzinnen, waarover ik mijn mening wil geven, en vooral: waarom dan wel, word ik gerust een beetje triest. Een mens wil zo graag iets doen. Nuttig zijn. Geteld worden. Meedoen. Iets betekenen op de wereld. Een doel hebben. Als over een half uurtje Pita mee gaat doen, wordt het weer gelijk anders. Dan wordt ‘ik’ vervangen door ‘wij’. Gelijk hetzelfde: wat en waarom dan wel. Ten eerste: drie keer zo leuk. Zij lacht me goede morgen. Streelt door mijn haar. Geeft me een kus. Gelijk zegening nummer 1. Samen zijn. Nog goed ter been, goed bij ons hoofd, en lekkere trek in een boterham. Ze leest dit stukje, vindt het (bijna altijd) leuk, en leest het weerbericht voor. Van Nederland en Frankrijk. Ze zet een lekker kopje thee en ik smeer de boterhammen. We rapen de krant op in de gang en gaan ‘op onze luie kont zitten’. Op een luie stoel. Ook dat nog. Het is lekker warm in huis en de koffie pruttelt. Hondenuitlaters passeren het venster en zwaaien naar onze vaste gewoonte. En wij naar de hunne. Twee pimpelmezen zijn, ook samen, bezig het voorjaar in te luiden.

13-02-24

Zou het zomaar kunnen dat ik eerdaags rijexamen moet doen. Er blijken op mijn leeftijd nogal wat kneuzen op de weg te zitten. En dan is de vraag hoe kneuzerig mag men zijn? En wie gaat dat bepalen en opleggen? Rustig afwachten is de boodschap. Zoals met zo veel mogelijk te verwachten narigheid. De soep wordt over het algemeen niet zo heet gegeten. Woont er ook nog een – in meerdere ogen – beetje rare man in Amerika. Die daar ook nog gerust weer de baas wil worden. En dan vooral die miljoenen onderdanen die dat ook willen. Waarvan ik alleen maar kan denken als aan en grootsprakerige puber die een beetje naïef meisje wil versieren. Ik zie er mezelf wel een beetje in toen ik veertien was. Stoer doen. ‘Ballen gehakt onder mijn armen’. Het is al erg genoeg dat aan de andere kant van de wereld net zo’n flinkerd de buren uitdaagt, onszelf extra te bewapenen. Terwijl daar niet zo ver van verwijderd iemand zich van een rechter niet verder mag bewapenen omdat hij mogelijk een oorlogswet overschrijdt. En worden daar de bewoners geadviseerd vanuit hun vluchtelingen tent terug te keren naar waar ze vroeger woonden. Krant van gisteren.

12-02-24

Alweer een nieuwe dag. Na intussen een ‘vorige nacht’. En mijn eerste, zelf opgelegde taak is weer van start. Al weer een paar uur terug, hoorde ik het ochtendblad op de mat vallen. En dat doet dat blad niet uit zijn eigen. Elke morgen (op de zondag na) doet een man dat. Dat heeft hij zijn taak gemaakt. Een zeer dankbare taak die hij keurig uitvoert. Ik zie en bedank hem eens per jaar. Dat ik die krant hoor vallen, komt door mijn slaapgewoonte. Die ik regelmatig een beetje rommelig vind. Vier uur aaneen als een vorst en daarna elk uur een ommekeer. Letterlijk. Niet echt wakker liggen en malen – komt ook voor – maar verder gewoon gaan slapen. Dromen ook. Waarover ik dan dikwijls – net als op dit moment – even over doordenk. ‘Waar komt zo’n meestal niks zeggende droom vandaan?’ Een droom als een serie. Die doorgaat na het keren. Vaak. Ook een beetje woorden. Ruzie ook. Met en door mijn gezelschap, deze keer met de restauranthouder. Die zei gesloten te zijn terwijl mijn gezelschap honger had. Ik was er slechts bij betrokken en maakte me een beetje zorgen over die onenigheid. Het werd niet opgelost. Ook dat nog.

11-02-24

“Niets is wat het lijkt”. De kans is groot, dat het niet zό is maar net ietsje anders. Of zelfs helemaal. Anders. Dus ‘dat is nou eenmaal zo’ kan in de prullenbak? Ja, volgens mij dan hè. Wat mij betreft is niks waar. Heel veel zaken worden waar. Gemaakt. Dat wel. Meestal voor een periode. Een ‘wet’ bijvoorbeeld. Meer gaan betalen voor het gebruik van suiker. De ‘suikertaks’. Twee bladzijden vol. Alles wordt duurder. En dat komt omdat leidinggevende wijze mensen ons te dik vinden. En dat is ongezond. Gewoon omdat het lekker is. Iets ander is; - Pieter Omtzigt. Wie kent hem niet. Met zijn weifelende houding. En zijn onvermogen om knopen door te hakken. Althans volgens hen die het weten kunnen. Of denken te weten. En dan hoor ik morgen op straat en in de kroeg, dat het zo nou eenmaal is. Want het stond in de krant en het was op het nieuws. En als dat nog niet zo is, zou het kunnen, dat hij morgen alleen onder bewaking de straat op mag. Ikzelf vind Omtzigt helemaal geen weifelaar. En dat hij nog even langer denkt voor hij knopen doorhakt, is vaak een andere, betere beslissing.

10-02-24

Van Agt hield het voor gezien. Samen met zijn ‘meisje’ Eugenie. Na 70 jaar huwelijk. Hand in hand. En – zie ik zo voor me – met een glimlach. Hij was de eerste lijsttrekker van het CDA. Waar de huidige leider Dhr. Bontenbal zijn uiterste best doet, het Nederlandse christendom op de kaart te houden. Om eerlijk te zijn, wist ik al lang niet meer of hij nog leefde. Van Agt. De beste man zat al jaren niet meer op mijn netvlies. Zou gerust al twintig jaar dood hebben kunnen zijn. Hij was al een grote jongen toen ik geboren ben. Ging al bijna – stel ik me voor – naar het gymnasium. Of (waarom niet) naar de ambachtsschool. En dan zeggen mensen zoals ik hoopvol; - dan heb ik nog 10 jaar te gaan. Hetgeen gerust morgen al anders kan zijn. En dan maar hopen dat de hersenbloeding ons bewaard blijft. Dood en leven. Hij zei eens dat hij zijn collega den Uyl weer zou ontmoeten in de hemel. En zo niet, klopte het fenomeen hemel niet. De nuchterheid van een gelovig christen. Ik zou het niet erg vinden, om met hen, over tien jaar, aldaar een sigaartje te roken. Of zoiets.

09-02-24

“Weet je, wat ik wel zou willen? Weet je waar ik zo van hou?” En dan volgt er zoiets als een bord patat met heel veel mayonaise. Een liedje. Een wens. Het carnaval is weer in ons land en dan krijg je – ook boven de grote rivieren – een gevoel van ‘samen de lol’. Terwijl ik bij de gedachte aan de polonaise m’n deur al op slot gooi. Maar dat ik dagelijks iets wil, staat als een paal boven water: het iedereen naar de zin maken. En ook: dat iedereen het mij doet. Het naar mijn zin maken. Wat te denken, dat mijn stukjes ieder mens vrolijk maken. Ook al mijn uitingen, doen en laten, een ander mens, elk ander mens, de verdere dag gelukkig maken. En gelijktijdig maakt ieder mens in mijn buurt mij gelukkig. De hele dag. Lang leve de leut. Allemaal onzin natuurlijk. Utopisch geleuter van de bovenste plank. Dat weet ik ook wel. “Lekker is slechts ene vinger lang”. Schreef mijn moeder op het behang. “En op de deur van het buffet”. En zo voort. Je weet het al. Maar toch, niet elke dag, maar een beetje vaker, zou toch mogelijk moeten zijn. Met elkaar carnaval.

08-02-24

‘Verschil moet er wezen’. Wezen zijn kinderen zonder ouders en niks is gelijk op deze wereld. Elke dag wordt er aan tafels in Nederland, op de tv vooral, gesproken over verschillen. Van mening, om te beginnen. Ik wil zo graag, en ook anderen willen dat, mijn hoogstwaarschijnlijke gelijk over brengen op anderen. Iedereen lijkt wel geheel overtuigd van zijn of haar gelijk. Soms verschillen ze slechts een ietsepietsie van mening, maar toch wil men zo graag de ander zijn of haar ongelijk laten voelen vooral. Maar willen we het wel weten? Zijn wetende mensen gelukkiger dan onwetenden? Ergens probeert men ons al eeuwen lang te vertellen dat juist de onwetenden ‘zalig’ zijn. Want – nog zo’n wijsheid – wat niet weet dat niet deert. Uiteindelijk ben ik zelf – wat jij doet en vindt moet je zelf maar weten – ben ik zelf tot de conclusie gekomen dat ikzelf nooit gelijk heb. Ik denk over bijna alles net een beetje anders en weet gelijk dat ik het altijd net een beetje bij het verkeerde eind heb. Heel veel dingen weet ik niet en dat wil ik eigenlijk wel zo houden. ‘Houden’. Houden van. Dat ook. Dat is voor menigeen, de meesten, bittere noodzaak.

07-02-24

Die ‘drollen over de plaats’, gisteren aan het eind, moet ik wellicht even verklaren. Dat schoot zomaar in mijn hoofd toen ik het over de klachten van nu had. Een buurvrouw van mijn vrouw in Rotterdam Zuid, schreef een brief aan de burgemeester ‘op de Coolsingel’. Waar ‘daar moet worden ingegrepen’ mij destijds een glimlach bezorgde. Buurvrouw werd vlug geholpen omdat de brief ook was ‘ingezonden’. Zoals de ‘lezers van nu’. Gisteren ook weer gelijk in een hoekje op bladzijde 2; - een ongeluk en vertraging op de A16. Richting Rotterdam. Daar was namelijk – en nu moet ik de goede letters gebruiken – zal wel rood onderstreept worden, een ’Rimpelbusobstakelbeveiliger’ aangereden. En die moest eerst worden gerepareerd. Vandaar de vertraging. Gratis voor de Scrabbelaar. Omdat we als lezer de krant geen dag kunnen missen. Ook om te (glim-) lachen. Klapte gisteren de informatie. Maar vanavond om zeven uur komen ze nog een keer bij elkaar. Spannend. Nog gevieren? En hoe dan wel? Er zou best wel eens een heel bijzondere constructie tot stand kunnen komen. Iets heel nieuws. Nog nooit vertoond of heel lang geleden, volgens de historicus. Wat te denken van partijloze ministers? Onbekend en zonder ervaring? Wordt lachen!

06-02-24

Loop ik toch al weer – je komt er niet onderuit – een paar dagen met ‘grens overschrijdend gedrag’ in mijn hoofd. En dan met name op de werkvloer. Welke ik 22 jaar gelee alweer, voorgoed verliet. Is mijn geheugen nog wel zo goed in tact, dat ik gerust beelden op kan roepen ‘van toen’. De smokkelaars van nu (‘die diep in de nacht’, een liedje van vroeger) de grens overschreden, komen na het rapport weer regelmatig ‘voor het voetlicht’. Keurige mannen allemaal. Die – stel ik me zo voor – dagelijks in een hoekje hun zonden zitten te overdenken. Alleen maar boodschappen durven doen met een pruik en een snor. En een zonnebril niet te vergeten. Samen met rapporten over ‘pesten op het werk en op school’. Ook dat nog. Er wordt wat gerapporteerd en onderzocht dezer dagen. En dan de gesprekken en interviews met de bazen van de bazen. Hoe het zo ver kon komen en wat ze er aan gaan doen om zulks in de toekomst te voorkomen? En veel meer dan voorheen, lopen nu op alle werkplekken van Nederland mannen rond met hoorntjes en staarten. “De drollen drijven over de plaats. Daar moet worden ingegrepen”. Over een lekkend riool.

05-02-24

Hij scheelt 55 jaar. Een stukje in een zaterdag bijlage. Gavin Reijnders. ‘Cabaret voor kneuzen zoals ik’. Nog nooit van de man gehoord. Veel jonger dan mijn kleinkinderen. Fotootje erbij. Open eerlijk hoofd. Zo te lezen ook stukjes schrijver. Ook over zichzelf. Om ze in het theater te vertellen. Herschrijven ook. Want het ging over zijn relatie die net uit was. En daar ging het juist over. Over zijn jeugd(!), toekomst, generatie, identiteit. Gaat over: hoe word je niet bitter. Hoe hij dat doet? “Door oprecht te zijn”. En wat hoopt hij dat zijn publiek mee naar huis neemt? Hij zegt ‘kneuzen’ met liefde. Outsiders. Mensen die graag ergens bij willen horen, maar bij wie dat net niet lukt. Goed genoeg zijn voor zichzelf en de rest. Hij wordt – zegt hij zelf – uitgekotst en toegejuicht. Bleek hij toch goed genoeg. Oprechtheid brengt ons verder. Allemaal zijn eigen woorden. T/m april te zien in de theaters. ‘Glittermoe’. Mijn waarde heer Reijnders, petje af. Ik knipte het stukje niet zomaar uit. Het sprak me aan. Het nam me mee. Ik was verwonderd. Word ik soms een beetje bang voor de toekomst? Door jou, door mensen zoals jij, blijf ik hoop houden.

04-02-24

‘Morgen verder’, schreef ik gisteren en dat is vandaag. Vandaar. Ik schreef over mijn moeder, die toen ik eenmaal naar het voortgezet onderwijs fietste, mij steeds een beetje minder lief vond. Steeds een beetje anders vooral. Om vier jaar later al het ouderlijk huis in prima harmonie te verlaten. Ontmoetten we elkaar daarna met korte en lange tussenruimtes. Mijn Moedertje en ik. Ze stierf toen ze mij al niet meer herkende. Net als zo veel moeders met geheugenverlies. Blijft het gegeven dat mensen in hun doen en laten hun gehele leven onderhevig zijn aan veranderingen. “Aard en eigenschappen”. Waar vooral de eigenschappen een belangrijke rol spelen. ‘De aard van het beestje’ ligt over het algemeen wel vast. Met name door erfelijkheid mee gekregen. Een stukje opoe van de één en een stukje opa van de ander. Met hier en daar een theelepeltje van de ouders. Door ons weer meestal meegegeven aan de volgende generatie. Het handhaven voor ons als persoon brengt onze eigenschappen echter wel voortdurend in beweging. Terugkijkend op fasen in mijn leven is doen en laten nogal aan veranderingen onderhevig geweest. In fasen zijn we gewoon regelmatig ongewoon. Terwijl de aard gerust een blijvertje is. Gewoon lief.

03-02-24

Vandaag, in 1953, gingen we naar Tante Marie op de Beyerlandselaan in Rotterdam Zuid. Ons eigen huis stond met anderhalve meter water. Zoveel mogelijk - inclusief een levend varken – was naar boven gebracht of anders beneden op elkaar gestapeld. Met een roeiboot naar de dijk vanwaar een auto ons naar Rotterdam bracht. Spannend…. Van ons dorp niemand verdronken. Altijd in herinnering. Ik, een lief kind nog, ging met z’n kleine broertje en nog kleinere zusje (dat weet ik eigenlijk niet meer precies) ‘s morgens langs de winkels naar die waar een klein kunststof varkentje hoofdknikkend in de etalage stond. En weer terug naar de trap naar boven. Naar Tante Marie. Het jaar erna ging ik met een nieuwe fiets (gekregen van het rampenfonds) naar het voortgezette onderwijs. Een dorp verderop. En daarna – zei mijn moeder – werd ik steeds' minder een lief kind. Veranderde ik met de dag. Werd ik een grote jongen. Die altijd groter wilde worden. Die zich qua eigenschappen bijna dagelijks aanpaste aan de nieuwe situatie van die dag. Vriendjes en vriendinnetjes. De leukste en de beste willen zijn. Niet met schaatswedstrijd meegedaan omdat ik zeker wist dat ik die niet zou winnen. Einde verhaal. Morgen verder.

02-02-24

‘Decadent’. Met een sfeer van overdreven luxe en geestelijke leegte. In moreel opzicht in verval. Staat in mijn Prisma pocket woordenboek Nederlands. Hoe ik daar nou op kom? Omdat gisteren een schilderij werd geveild. Ergens. Een meter bij een half. 85 miljoen, om te beginnen. Werd ook nog ergens anders gerept over een dronken voetballer die van een Nederlandse trainer een boete kreeg opgelegd van twee weeklonen. Totaal 880.000 Euro. En terwijl oorlogsmachines over de gehele wereld hun gang gaan, een wereld die voor de helft honger lijdt, Nederland geïnformeerd wordt over iets dat nooit echt zal lukken, wordt ik geïnformeerd over zulke bedragen. En daarvan zakt dan mijn broek af. En bij Pita ook. Als we elkaar aankijken en gelijktijdig dat ‘decadent’ uitspreken. Maar hoe zit het met onze eigen balk in onze ogen? Met onze eigen decadentie? Met twee auto’s voor de deur? En onze schuur vol met overschot aan dingen? Vaak onnodig aangeschaft gedurende ons lange, genoeg te eten leven. Te wachten op de auto van de tweede hands markt, die er ‘s zaterdags weer een paar centen aan verdient voor het goede doel? Terwijl – bijvoorbeeld – onze buren al jaren lang geen echt vriendelijk bezoekje hadden?

01-02-24

Zo, die zit er weer op. De maand januari is al weer van gisteren. En als je het weten wil: ik voel me prima de luxe. Waarom ik dat vertel weet ik niet. Zo maar. En het heeft niks te maken met geld. Want ook dat is weer uitgezocht: geld maakt niet gelukkig. Ik denk zelf dat géén geld gelukkig maakt. Doen waar je zin in hebt; - dat dan weer wel. Om me gelijk te realiseren hoe vaak een mens het woord ‘weer’ gebruikt. En ‘natuurlijk’. Maar dat dan, doen wat je wil, is meestal alleen mogelijk als je geld hebt. Klopt, maar het zou mij niet verbazen als mensen te veel willen. En zeker in mijn geval, vroeger, veel onnodige dingen. Heel veel dingen maken vrolijk en blij, die helemaal niks kosten. Krijg je zo maar gratis. Lucht, water en wind. Wat te denken van mooie wolkenluchten? En die twee koolmezen op de drooglijn? Afgelost door het roodborstje. En het meest en vooral, een vrolijk medemens aan je zijde. Hetgeen niet zelden een gevolg is van een vrolijke ‘ik’. Terwijl ik me nu realiseer dat ik een T-shirt draag dat al zeker twintig- dertig jaar oud is.

31-01-24

Mijn ‘Stomme Zelf’ is waar Thijs Launspach het maandag over had. In zijn column ‘Aan het werk’. En daarover leerde (las) hij ooit van filosoof Alain de Botton. Bij deze gelijk voldaan aan de ‘bronvermelding’. Om nog maar eens duidelijk te maken dat ik in feite niks van mezelf heb. Zij trouwens evenmin. Denken is, wat filosofen merendeels dagelijks doen. En ik, een naamloze stukjesschrijver, maak me daaraan ook schuldig. En geholpen door de schrijfsels (meestal) van anderen kom ik dan tot persoonlijke veronderstellingen. Conclusies. Begrip. Soms verdriet, soms geluk. ‘Goed gevonden worden’ is ons doel van alledag. Tevreden zijn over jezelf. In de hoop een ander tevreden te stellen. Met altijd de mogelijkheid te worden afgewezen. Mogelijke oplossing voor het laatste, zegt hij: nooit meer iets te proberen. En dat mensen een hekel hebben aan een blauwtje lopen (wie kent dat niet), komt door die ‘stomme zelf’. In je hoofd. Daarnaast zit je ‘Acceptabele Zelf’. Het bestaat allemaal al jaar en dag. Eigenlijk niks nieuws onder de zon. Leven en dood, dag en nacht, yin en yang. Regen en zonneschijn ook nog. Blijft het leuk, opbeurend en tevredenstellend, weer eens geconfronteerd te worden met de downs en ups.

30-01-24

Eerst nog even terug naar de sigaretten mijnheer van vroeger. Die van het karretje en de hond. Waar ik zelf (als kind) de gewenste waar mocht pakken. Dan met centen, stuivers en kwartjes, maximaal een rijksdaalder betalen en trots naar huis. Ik zie mezelf in gedachten nog via zijn staldeur ‘de winkel’ verlaten. Er waren nog wel halve - en tweeënhalve centstukken, maar niet meer als betaalmiddel. Die waren in die tijd net afgeschaft. Nog even over de prijs. Schreef Jan – zo heette hij – de prijzen onder elkaar met potlood, streep eronder en optellen zoals op school geleerd. Gun me dit stukje ‘Tuinpad van mijn vader’ van Wim Sonneveld. Nu weer terug naar de uit de klauwen lopende winkeldiefstal anno nu. Waarvan ik het bestaan weet. Al vanaf alle waar voor het oprapen werd. Zelf pakken en in het winkelwagentje naar de kassa. De kat werd royaal op het spek gebonden. Kort en goed, geef ik gerust de klagers, de slachtoffers, hun eigen schuld. In een land waar steeds meer arme mensen wonen. Met soms helemaal geen geld. Die thuis – al ze dat al hebben – hongerige gezinsleden herbergen. Als mijn gezin honger zou lijden, zou ik ook gaan stelen.

29-01-24

Vorige week toen ik boodschappen deed, viel me op dat de zelf scan kassa niet werd gebruikt. Wel langere rijen voor de ‘gewone’ en geen ’kassa bij’ verzoek. Meer tijd zodoende om op mijn gemak de wereld te overdenken en te observeren. “Hoe ging het vroeger ook weer?”. Kreeg ik als kind eerst een briefje mee, om het later zonder te kunnen. “Wat een grote jongen ben jij zeg, dat je dat zo goed kunt onthouden”. Zei dan de man of vrouw die winkeleigenaar, bediende en afrekenaar tegelijk was. In de winkel met een toonbank. Waar de klant een halve meter ruimte had, die ook nog vol stond met klompen, bezems en ragebollen. Waar vakken niet bestonden net zomin de vuller. De aankopen gingen soms ook nog gerust ‘het boek in’, om dan ‘s zaterdags te worden afgerekend. Brood kocht je bij 1 van de drie bakkers van het dorp van duizend inwoners. Verder om de hoek in het dorp, bij de ongelukkige sigaren en ander tabakspul mijnheer. Zo ongelukkig dat hij niet kon lopen en in een karretje reed, getrokken door een hond, mocht je zelf pakken wat je nodig had. De eerste zelfbediening van Nederland(?) Morgen meer.

28-01-24

Zag ik gisteren een foto in de krant met een ‘vrolijke’ heer Omtzigt en daarnaast ene mevrouw van der Plas, die net in het zwembad was gegooid en om te drogen door de wringer was gedraaid. Eronder een klein (oud) fotootje van een lachende heer Plasterk. “Bij onderhandelaars lijkt daadkracht ver te zoeken”, luidt de kop. Het komt bij mij over als ouders die zojuist hun kind voor het eerst naar Groep 1 hebben gebracht en papa vertelt zijn buurman over het verdriet van mamma. Een waardeloze vergelijking, ik weet het, maar soms komt zoiets zomaar bij je boven drijven. Hoe moeilijk, hoe erg iets moet zijn. En dan te denken, morgen en overmorgen weer op deze manier met elkaar verder te moeten. Niet kunnen zeggen ‘bekijk het lekker met al je veranderingseisen’. Perse op 1 lijn te moeten zitten. Alle punten en komma's op de juiste plek zetten. En wij maar kijken naar de papieren onder hun armen om te zien of we daar wat wijzer van kunnen worden. Want er is ook nog radiostilte. Ze mogen niet vertellen waarom ze door de wringer zijn gehaald. En dan heeft de informateur ook zijn naam nog niet echt mee.

27-01-24

“Dingen die goed zijn, daar stemmen we voor”. Zei een lid van de 2^e kamer laatst op de tv. Waarmee hij wilde zeggen, goed bezig te zijn. Ook over bij wie hij zich aan zou sluiten, óf bij de coalitie óf bij de oppositie. ‘Dingen die goed zijn’. Die hij goed vindt. Waar zijn partij achter staat. Zijn achterban. Politiek. De democratie. Mijn laatste baan was als gemeenteambtenaar. En de raad daar kende een éénmansfractie. Elke periode had hij net genoeg stemmen om het in zijn eentje voor het zeggen te hebben. In een raad die niet zelden precies 50/50 stemde. En dan waren alle ogen gericht op hem. Die man had macht in zijn eentje. Vrienden bij de vleet. Vijanden ook. Oh piepkleine minderheid. De helft min 1. Weer net verloren. Democratie. Om dan gelijk te bedenken dat zulks het mooiste systeem op aarde is. Geeft gelijk aan dat er altijd ook twee soorten mensen zijn. Op aarde. Voor - en tegenstanders. En bij één van die groepen hoor ik. En ‘jij’ zit niet zelden net bij de andere. Deze keer. Morgen gerust weer bij de mijne. Dan zijn we weer vrienden. Soms zijn stemmingen een beetje geheim.

26-01-24

“Als er niks verandert, blijft het zo”. Kwamen we samen tot de conclusie, maar zou best al van ‘nr. 14’ geweest kunnen zijn. Wel kennen we intussen het bestaan. Zo doet in Den Haag, weer bijna dagelijks, een klein groepje veranderaars zijn uiterste best om het een en ander naar behoren te veranderen. Terwijl een deel van dat groepje (mogelijk) zijn best doet, dat juist tegen te gaan. Die vindt het wel best zoals het is. Vandaar dat het allemaal langer duurt. Het leven is en blijft toch een wedstrijd touwtrekken. ‘Ze drinken een glas, doen een plas en alles blijft zoals het was’. Nog zo’n soort van alliteratie die hout snijdt. Zegt degene die berust. Ik zelf heb – een heel ander onderwerp – geen vrienden. Best wel een aantal goede kennissen, maar het aantal vrienden is nul. Terwijl menigeen in onze omgeving over ‘hun vrienden’ praat. Maar ik na goed luisteren denk; - dan hoeft het van mij niet. Elke week wordt in mijn dorp het huiselijk afval opgehaald. Zelfde dag, zelfde tijd. De chauffeur van die auto zwaait dan naar ons en wij zwaaien terug. Elke week. En neemt gelijk ons afval mee. Dat is pas een vriend.

25-01-24

FF terug naar gisteren. Die wedervraag van dhr. v.d. Ven. Ging over het vermoedelijke vreemdgaan van de ex. Van de vragenstelster. (...)Seks met je ex is verboden, dus spannend, dus leuk (…) Voerde mij terug naar mijn kind zijn. Het graag ondeugend willen zijn. Iets doen wat eigenlijk niet mocht. Zelfs ‘strafbaar’ was. Het belletje trekken bijvoorbeeld. Letterlijk ‘trekken’ omdat elektrisch bellen nog niet bestond om over een ‘ding/dong’ maar te zwijgen. Je kon er zelfs een touwtje aan doen om om de hoek een daad van je welste te verrichten. Maar bij de familie de Baan, bij de kerk, kwam – weet ik nog – de man met een bus brokken om ons te verwennen. Vonden we geen reet an. Het mocht. Was toegestaan. De Baan diende boos (en slecht ter been) te zijn. Met zijn vuisten zwaaiend achter ons aan te komen. Dat was spannend. Daar kreeg je kloppend hart van. De Baan zelf kon daardoor rustig in zijn leunstoel blijven zitten. De ondeugd ging aan zijn deur voorbij. Zo ben ik bang anno nu, om steeds meer regels te verzinnen. Verboden op te leggen. Om vooral de jeugd op andere gedachten te brengen. Ze doen het zo graag.

24-01-24

Dinsdag is zo’n dag dat deskundigen, in de krant antwoord geven aan vragenstellers. (Joost - die het weten mag - doet dat op een andere dag). Op dinsdag zijn gezondheidsvragen aan de beurt. Ook aan – deze keer – dhr. v.d. Ven, relatietherapeut. Zijn fotootje zorgt bij mij al voor een glimlach. Aan hem zou ik al mijn vragen willen stellen. Niet alleen omdat hij zeer waarschijnlijk het antwoord weet, dat ook natuurlijk, maar hij ziet kans om mij te vertellen waarom ik de vraag stel. Ook. Voorafgaand aan zijn antwoord. (Joost doet dat trouwens ook). Na de analyse van de vraag, hoef ik eigenlijk verder geen antwoord. Als vragensteller. ‘Ik ben betrapt’ en ‘hoe weet hij dat?, kan hij soms gedachten lezen?’. En dan het echte antwoord dat begint met en wedervraag. (…)‘Maar kan het ook zijn?(…) Vragen beantwoorders zijn eigenlijk ook gewoon columnisten. Die zichzelf of vragen stellen of zich in de materie (theoretisch) hebben bekwaamd. Vaak ook zeer ervarings- deskundig. Zij maken de lezers gerust ook een beetje boos met hun antwoord. Vaak - zelfs meestal - is er geen antwoord. Geen oplossing. “Leer er mee omgaan”. Zo heel veel is door gewone mensen zoals bijna iedereen, onoplosbaar.

23-01-24

De auto staat weer op zijn plaats. Na vier weken. Kosten horen we nog. Dat om te beginnen. Het hield ons dagelijks bezig. Zoals de warmtepomp. Het video gesprek. Ook gisteren. En even bijgepraat met dochterlief. ‘Oma over haar kleinkind tegen haar vader’. Heeft wel iets vind ik. Toch ook wel iets van geluk! Terug naar de warmtepomp. En onze vloerverwarming. Die doet het via een slangenstelsel van een bepaald materiaal. Al zolang ik hier woon en ver daarvoor. Echter dat materiaal kan niet zo goed tegen de pomp, daartoe is een wisselaar nodig. En een loodgieter om dat te realiseren. Of we die zelf wisten of (duur) door hen laten regelen. Dus alles wordt wat later. Voor ons dus wel alles een beetje ‘uit de sleur’. Sleur heeft iets van saai. Wat ik intussen minder vind. Het lijkt me aan te bevelen om het gevoel bij ‘sleur’ meer positief in te kleuren. Het is in ons leven in feite alles waar het om draait. Vaste gebeurtenissen die onze zingeving voor een groot deel bepalen. En omdat het ons hele leven gebeurt, is het net zo handig om sleur gewoon leuk te vinden. Het moet niet perse. Mag wel.

22-01-24

“Windje, windje, wie heeft jou gelaten?” Je bracht ook nog 11° boven nul mee. Nu al. Om maar eens met het weerbericht te beginnen. De openingszin bij menig gesprek op straat. Om soms daarna een echt praatje met elkaar te hebben. Zoiets als ‘ik las gisteren in bijlage ‘Z’ van mijn dagblad, een gesprek met ene heer Bod (…) over zingeving’. Toevallig ook mijn hobby. Nadenken en werken over en aan ‘zingeving’. Sommige kennissen zeggen dan ook gerust dat ‘ik er mijn mond niet over dicht kan houden. Zingeving ‘all over the world’. Zoals dat er op het eiland Malakka, het volk Semai leeft. De mensen leven daar afgezonderd en elke vorm van agressie en boosheid is er taboe. Hun zingevingsdoel is om nooit je eigen wensen aan anderen op te leggen en in harmonie (!!, secr.) met elkaar te leven zonder enige vorm van competitie. “Zo spelen ze daar ook tennis, niet om te winnen, maar om de bal zo goed mogelijk naar elkaar terug te spelen”. Zegt Bod. Nog niet zo lang gelee, tenniste ik (zelf) met mijn zwager. Elke week. En als voorbereiding op enkele serieuze games (die ik merendeels verloor), speelden we zoals die bewoners.

21-01-24

Morgen ga ik video worden gebeld. Totaal nieuw voor deze jongen. Al wel met Pita geoefend. Morgen door een ‘vreemde’. Spannend. Ik dien dan de camera te draaien en hem alles wat hij vraagt, te tonen. Het komt omdat ik belangstelling heb getoond voor een warmtepomp bij mij thuis. Een investering om daarna goedkoper te wonen. In 1^e instantie. Natuurlijk om uiteindelijk van ‘het gas af te kunnen’. Onze aardbol te ontlasten. De geraamde kosten vielen mij niet tegen. Ze gaan me rondleiden langs thermostaat en cv-ketelruimte en vervolgens langs de route van buiten naar binnen. Met een centimeter in de aanslag om – zo nodig – de afstand(en) door te geven. Het spaart hun een reis uit en mij geld. Ik zit nog wel een beetje dubbel in de ‘modern times’. Heel buitengewoon dat al die dingen mogelijk zijn. Gelijk angstig voor de negatieve gevolgen en mogelijkheden. Waar jonge meisjes en voetbaldirecteuren tegen aan kunnen lopen. Zo gemakkelijk alles vanuit je eigen persoonlijke wereldje in een andermans slaapkamer te projecteren. “Alle wat hij vraagt te tonen”. Waarom ik dit (ook) vertel is omdat wij ook kinderen, klein en achter- kleinkinderen hebben. Die zo gemakkelijk in de hedendaagse verleiding kunnen komen.

20-01-24

Onze vader zou vandaag 111 jaar zijn geworden. Hij kwam in het echt tot 76. “Arie, ik hoop jou bij leven nooit te vergeten. Je was gewoon een vader zoals het hoorde”. Dan is het weer zaterdag. Gisteren ook dacht ik. Om aan te geven hoe snel de dagen gaan. Kwam ik deze week een rekening tegen van mijn laatste mobiel. Ik zag me nog letterlijk in gesprek met de verkoper. Bijna woordelijk. Alsof ik - ook gisteren – gebruik maakte van zijn zakelijke adviezen. Bijna 5 jaar gelee. En maar net blijven doen of er geen einde aan komt. En kom je met dit weer ook niet echt aan ‘buiten spelen’ toe. Een prachtige gelegenheid om de waarheid onder ogen te zien. Gewoon dat het leven – hopelijk jaren later – gewoon eindigt. Denk ik aan die familie die na het overlijden van een dierbare, die nog alleen in zijn huisje woonde, een grote container bestelde en daar al zijn eigendommen inkiepte. En zoiets zie ik dan gedurende het niks doen voor ogen. Vind ik begrijpelijk, maar toch een beetje respectloos. Dat doe ik dan liever zelf. Dus bezig met alle laatjes te legen en te dumpen. Voorlopig voor de helft.

19-01-24

‘Wachten, afwachten, verwachten, in blijde verwachting zijn’. Al voor Kerstmis ging Pita haar auto naar de garage. Een kleinigheidje. Inmiddels verholpen, maar de auto staat er nog steeds. In die garage. Wil nu niet meer starten. En tot nu toe ‘oorzaak onbekend’. Ook in de auto’s van tegenwoordig zit nogal wat IT, en dat is heel iets anders dan een vette bougie. Blijkt. Ook zeer ervaren monteurs komen voor verrassingen te staan. Nu komt ze - met hulp – toch wel waar ze wezen wil, maar onafhankelijkheid is nu eenmaal het doel waar naar we streven. En zo niet, is de bovenste regel aan de orde. Dag in dag uit. En dan duurt het lang. Héél lang. Het voordeel van een zoektocht echter, is het vinden. Des te langer een – soms vervelende – zoektocht, des te vrolijker de oplossing. En het telefoontje daarna. “Je kunt hem ophalen”. Maar gedurende het wachten gingen de zoekuren door en gelijk de angst voor de afrekening. Kort en goed, zitten we, Pita vooral, in hoopvolle, angstige afwachting. Echter, elk nadeel heeft een voordeel. Er aan worden herinnerd hoe rijk wij zijn. En dat rijk zijn zo makkelijk went. Dat we het allemaal zo normaal vinden.

18-01-24

Alles waar ‘te’ voor staat is verkeerd, behalve ‘tevreden’. Door de jaren heen iets dat men meekreeg. Een levensles voor als je groot bent. Wordt dan ook gezien als groot goed. Zoals ‘een tevreden roker is geen onruststoker’. Terwijl ons juist dit jaar (richting 2050) wordt voorgehouden, als roker juist niet tevreden te zijn. Op weg naar een rookvrije generatie. Zonder mensen met overgewicht. Dan blijft de gezondheidszorg betaalbaar. Zeggen zij die het weten kunnen. En ik mijn hele leven lang al, regelmatig tot de conclusie kom, gewoon niet tevreden te zijn. Niet dat er direct sprake was (en is) van ontevredenheid - van een redelijke tevredenheid was best wel altijd sprake – maar echt tevreden voor langere tijd, is mij eigenlijk vreemd. Echt ongelukkig daarentegen, ben ik eigenlijk ook nooit geweest. En – daar zit de kneep – doende naar (een vorm van) tevredenheid. Elke dag weer. Naar het gevoel van ‘na gedane arbeid’ bijvoorbeeld. Waarmee gezegd dat niks doen zelden tevredenheid bewerkstelligd. Een mens is gemaakt om te doen. Zowel denkend, plannend, als uitvoerend. Iets beginnen en beëindigen. Op terugkijken. Er van genieten. Even tevreden zijn (best wel) en direct weer op weg naar iets anders. Naar iets moois maken.

17-01-24

“Dat is snel”, dacht ik toen ik gisteren na mijn verzoek om de natuur te helpen, de krant uit de bus haalde. ‘Papier en karton uit gras’. Gelijk op bladzijde drie. Dat scheelt gerust enkele bomen per dag. Dus langer zuurstof in het land. Nodig voor die 23 miljoen inwoners in 2050. Op bladzijde vier. Een lach en een snik. Noem het maar mijn dagelijkse doen en laten. Maar de spreidingswet is er door. Weer een nieuw woord toegevoegd aan het woordenboek. En wat te denken van paprika’s uit Jordanië? Als ze niet worden gebombardeerd in de rode zee? Lekker toch? En ook om blij van te worden, of juist niet, dat millennials (weer een rood onderstreept woord), mensen geboren na 1985, nauwelijks greep doen naar de macht. Ze zijn ‘te lief’. Grijpen naar de macht. De macht hebben. Het woord alleen al roept bij mij altijd jeuk op. Mijn leven lang al. Geboren met een autoriteiten complex zal dat ook wel nooit meer over gaan. Maar dat zij, die jongelingen, het voor het zeggen dienen te hebben, daarover is geen twijfel. Wat mij betreft. Machtig om zonder macht de wereld op de rails te houden. Macht is onnodig.

16-01-24

Dat de aardbol nog steeds bestaat, komt door (mijn mening) haar zelfreinigende eigenschappen. Bij het ontstaan was rekening gehouden met vervuilende gebruikers. Misbruikers vooral. Alle smerigheid, werd door de natuur - zo heette dat vroeger al – gewoon weer netjes opgeruimd. In ere hersteld. Oké, de laatste eeuwen steeds vaker een beetje geholpen door vuilnis ophaaldiensten, maar voor de rest lukte het ‘de bol’ zelf. Echter wanneer ik thans mijn oren te luisteren leg, hoor ik die zelfde natuur smeken om hulp. “Help, ik kan het niet alleen. Help me toch. Blijf niet langer aan de kant staan. Help me”. Geen gewoon verzoek om hulp. Een noodkreet. Soms, neem de laatste zondag, kijk ik rond de koffie naar buiten. En wolkeloze blauwe hemel. Om na een uurtje te zien dat er in diezelfde blauwe lucht allemaal witte strepen worden getrokken. Getrokken zijn. Oude uitgelopen en nieuwe rechte strepen. Wel veertig. Niet door de natuur gemaakt maar door mensen. Door ons. Alsof ik dan die noodkreet hoor. ‘Lees’ in dit geval. Of dat rijke bouwgrond wordt gebruikt voor de teelt van papavers in plaats van voedingsrijke producten. Waar dezelfde bodem wordt gebuikt om drugsafval te storten. In het geniep. “Help ons”.

15-01-24

De dagbladen laten ons weer weten dat er keuzes dienen te worden gemaakt. Pagina’s vol met onderwijsmogelijkheden. En best wel een beetje raar, maar zelfs ik, op mijn leeftijd, heb daar belangstelling voor. Terugkijkend op mijn totale leven – bijna dagelijks, tijd zat - is leren, werken en geld verdienen toch waar het in hoofdzaak om draait. Maar weten de kinderen in groep 8 (de zesde klas in mijn tijd) op twaalfjarige leeftijd eigenlijk wel wat ze zelf willen? En doen open dagen op onderwijsinstellingen er wel alles aan om ze daarbij te helpen? Te adviseren. Of is het voor hun van belang de klassen te vullen. En vooral, mag het kind wat het wil of bepaalt uiteindelijk toch de ouder? Tijden zijn niet te vergelijken. Alle opa’s en oma’s weten dat. Hun kinderen hebben het ook meestal al wel achter de rug. Om aan te geven dat ook op het gebied van onderwijs, tijden veranderen. Met blijheid las ik de veranderende mening over de soorten van vervolgonderwijs. Langzaam maar zeker krijgen ‘hoger en lager’ een andere kleur. Komen wat mij betreft dan ook geheel te vervallen. Met daaraan vast, kleinere verschillen in beloning. Het doel blijft; - glimlachende vaklui.

14-01-24

Zondags luidt in mijn dorp de klok niet om acht uur, zoals de rest van de week. Je ‘mag’ dan uitslapen. Een uurtje, want om half tien luidt hij wel. Als oproep tot de kerkgang. Ikzelf houd van het geluid. Niemand klaagt er over en een enkeling maakt er gebruik van. Het is de klok van een protestantse kerk. De enige in het dorp. En als die vroeger behoorlijk in gebruik was, door menigeen werd bezocht, loopt het aantal kerkgangers – ook landelijk – nogal terug. De kerkenbanken zijn dan ook slechts gedeeltelijk gevuld. Kerken in de dorpen om ons heen zijn mede daardoor als kerk, al buiten gebruik. Voor andere doeleinden, optredens bijvoorbeeld, wordt de kachel nog aangestoken. Dat kan omdat er ‘behoorlijk entree’ wordt geheven. Maar dat terzijde. Hier en daar wordt zelfs al een kerk afgebroken. Of komt er een autogarage in. Zelf vind ik dat jammer. Heel jammer zelfs. Een kerk hoort. Liefst met toren en klok. Net als scholen, gemeente- en buurthuizen en een café. En natuurlijk een supermarkt in de buurt. Kerken zouden wat mij betreft, universeel moeten zijn. Dienen te worden gebruikt, dagelijks plaats behoren te bieden, als godshuis, aan alle soorten gelovige mensen.

13-01-24

“Dat hoort nu eenmaal zo”. Met andere woorden, kun je dat maar beter accepteren omdat het nu eenmaal zo gebruikelijk is. Terwijl dat helemaal niet past binnen wat een mens leuk vindt. “Maar dat kun je niet maken man, dat vinden mensen raar”. En wat te denken van: ‘doe effe normaal man’. En ‘doe zelf effe normaal’. Ooit zo drastisch uitgesproken in onze 2^e kamer. Al mijn hele lange leven lang, krijg ik te horen dat iets hoort en niet hoort. En op de vraag waarom dan wel: - ‘dat het nu eenmaal zo hoort’. En als een nogal behoorlijk gehoorzaam opgevoede staatsburger, heb ik ook meestal gedaan en gezegd wat nu eenmaal hoort. Ik werd er nog net niet over aangesproken door een politieagent. Het is wat ik doe allemaal nog aardig binnen wettelijke regels, maar een zedelijke buur zou me er gerust op aanspreken. Zelf trouwens, moet ik ook – of beter moest want ik heb geleerd – moest ik ook zelf oppassen tegen iemand anders niet te zeggen dat iets hoort of juist niet. Hetgeen mensen – lees ik bijna dagelijks in de krant – die dat wel doen, gerust een trap tegen hun kop krijgen. Of totaal worden verminkt.

12-01-24

Met zekere regelmaat vind ik iets. Soms zelfs een paar keer per dag. En dan zeggen mijn omstanders – als ik weer eens wat vind – “dat moet je naar de politie brengen”. Dat is dan als grapje bedoeld. Maar mijn ‘vinden’ zijn geen dingen op straat, maar dingen in mijn hoofd. En als ik me daar dan over uit - een mens wil soms zijn bevindingen delen – wordt die politie mogelijkheid geopperd. Heel af en toe, zit er aan dezelfde tafel iemand die zegt; - “Dat vind ik nou ook” of soms “Interessant, vertel”. En heel soms gaan we dan aan een ander tafeltje zitten om er met elkaar over van gedachten te wisselen. Heel goed (lukt nog niet altijd) te luisteren om mijn bedenksels te bespreken. Om soms (gelukkig) tot geheel andere gedachten te komen. Samen. Gelukkig, omdat hetgeen ik vind gewoon ook lastig is en vind ik het maar wat fijn met elkaar tot andere gedachten te zijn gekomen. Wel jammer dat mijn mening, over wat dan ook, meestal twijfelachtig is, maar door mij wordt verkondigd op een manier die zekerheid uitstraalt. Dat het al definitief de waarheid is. Ik moet mijn twijfels meer met een vraagteken uiten.

11-01-24

‘Zin’. ‘Daar heb ik nou zininin’. Wie moet niet glimlachen bij de reclame van dat reisbureau? Hoe vader zonder ligstoel zijn dochter een glaasje limonade brengt. Terwijl ze op zijn ligbed ligt. ‘Zin’. Drie letters. Een woord dat zo’n beetje aan het eind van het woordenboek lijkt te zijn toegevoegd aan alle andere woorden. Als er iets van belang is in de wereld - wat mij betreft – is het ‘zin’. Nog maar gezwegen over de zin als regel. Dit stukje is opgebouwd uit zinnen. Uit regels. Maar dat bedoel ik niet. Wel alle andere betekenissen van zin. Ik wil ze best op een rijtje zetten, maar zelfonderzoek kent geen kwaad. Er van uit gaande dat de meeste van jullie een Nederlands woordenboek bezit. De zin van het leven. Iets anders heeft geen enkele zin. Is zelfs volkomen onzin. ‘Als je niks zinnigs te vertellen hebt, kun je beter niks zeggen’. Als ik niet oppas gaat het daar wel steeds meer op lijken. Het komt er in het kort op neer dat ‘zin hebben’, als het goed is, de dagen vult. Géén zin - ik herinner me een liedje van vroeger – om op te staan. Naar mijn werk te gaan.

10-01-24

‘De Snollebollekes’. Jan Janus Haar in de war met een aantal dansende juffers. Op een grote oprit, de zaal in met duizend(en) meezingende, lachende blijde mensen. Van alle generaties. ‘Al bij één, lulleke bulleke. Al bij één lulleke bulleke groot en kleen.’ De naam die ik hem zoeven gaf, komt omdat ik zijn echte naam niet weet. Is ook helemaal niet erg en het doet hem verder niks. Hij heeft samen met die mensen duidelijk lol en daar gaat het hem om. Gezien de kosten houdt hij er financieel niet zo erg veel aan over, maar ook dat vindt hij niet erg. ‘As ge maar leut het’. We kwamen ze tegen op onze dagelijkse zoektocht op tv, naar iets leuks. Meestal een Scandinavische krimi. De avond dient na het journaal nu eenmaal te worden opgevuld. En dan laten we de snollebollekes ook gewoon weer met rust. Het volgende liedje hoeven we dan niet meer te beluisteren. En morgen doen we – als niemand het ziet – de dansjes van de meisjes na. En hij doet dat helemaal zonder subsidie. Hij betaalt het gewoon uit eigen zak. Precies wat de nieuwe regering wil. De mens amuseren zonder dat het hun geld kost.

09-01-24

“Het zakkende water”. Nederland haalt weer wat rustiger adem. Kelders worden leeggepompt en bewoners gaan hun best doen de schade vergoed te krijgen. Zal niet meevallen. De verzekering wil een schuldige zien en de natuur is geen rechtspersoon. De natuur sluit geen verzekeringen af. Water. Werelds levensader. Als bloed dat door aderen stroomt. Laat regelmatig van zich horen. Doet goed en doet kwaad. Valt aan en verdedigt. Maakt oorlog en vrede. We worden er voortdurend op gewezen, het vooral op te vangen. Vast te houden. Niet op tegels maar op aarde. ‘Tegel wippen’. Een Nederlandse uitvinding. Denk ik. Water bestaat al lang. Iets dat er langer is, bestaat niet. In mijn dorp werd toevallig de laatste maanden een nieuw watergemaal gebouwd. Vlak naast de plek waar in 1953 de dijk doorbrak en ons gehele dorp onder liep. Dezelfde dijk die in W.O. twee werd doorgebroken door de bezetter. Om vrienden geen kans te geven ons te bevrijden. En werd er in 1920 in Lemmer een stoomgemaal gebouwd dat heden ten dage nog gewoon 24 uur per etmaal haar werk doet. Samen met vijf man geschoold personeel het water verplaats van hot naar her. Dhr. Leeghwater (!) deed veel goeds.

08-01-24

En dat geldt voor alle kinderen. Ze zijn verplicht om naar de lagere school (basis school) te gaan. Al zolang ik leef. Een klein verschil; - je begon met 6 in de 1^e klas en niet twee jaar eerder in groep 1. Mijn plattelandsschool had drie lokalen, drie leerkrachten waarvan één het hoofd was, en een gymnastieklokaal. Acht klassen waren er. Twee voor als je niet naar een andere school ging. Een ‘gewone’ openbare lagere school. In het dorpje verderop was een christelijke school en nog verderop zelfs een katholieke. Als ik me niet vergis. Dat komt door de vrijheid van onderwijs. En de splitsing van kerk en staat. Dat schiet zomaar in mijn hoofd als ik aan de tegenwoordige samenleving denk. Vooral aan de vele verschillen van geloofsovertuiging. En toen ik nog maar net kon lopen, een beetje luisteren en denken, was er al een gezegde dat bij twee geloven op één kussen de duivel tussenin sliep. En zodoende alle mensen van onder de grote rivieren met elkaar trouwden en er boven ook. En zo was de bedoeling, bleven de verschillende kerken vol met hun eigen mensen. Hetgeen uiteindelijk toch niet helemaal gelukt is. Met onze eigen geloven.

07-01-24

BDA. Nieuwe afkorting. Was rood onderstreept. Zojuist aan ‘het woordenboek toegevoegd’. De betekenis vertel ik zo dadelijk. Het zijn de letters van een min of meer koortsloze ziekte, waarmee de meeste mensen zijn behept. Ik in ieder geval. Op de vraag die menigeen zich gedurende zijn of haar leven stelt ‘waarom zijn wij op deze aarde?’. Wat doen we er toe? Welk nut hebben wij? ‘Ziekte’ is dan ook niet het juiste woord. Je zou het beter ‘gezondheid syndroom’ kunnen noemen. Met erachter een cijfer van 1 tot 10. Het leven is op weg zijn. Altijd onderweg. Bestaat uit vaste onderdelen. Meestal op dezelfde manier uitgevoerd. Opstaan, plassen, ontbijten en koffiedrinken. Om elk begin van de dag samen te vatten. In mijn geval zit daar ‘stukje schrijven’ tussen. Zo zijn er bij iedereen vervolgens andere vaststaande uitvoeringen. Doen en laten. Ze noemen dat ‘het positieve ritme’. Omdat aan alle plussen ook minnen hangen bestaat er ook – je begrijpt het al - het ‘negatieve ritme’. Dat wat mij betreft het meest positieve is. Dat is al het andere dat men doet. Denkt, uitvoert. Leren, onder weg zijn. Creatieve doelstellingen. Beginnen, Doen, Afmaken. Van 1 tot 10. Is zoals we leven.

06-01-24

Ik stelde een paar weken terug, in een gesprek, dat alle mensen goed worden geboren. En dan niet perse de technische geboorte maar goed als mens. Of het zo is, gaat uiteraard mijn pet volledig te boven, maar voor het gemak ga ik daar vanuit. Hetgeen bij anderen – logisch gezien de dagelijkse praktijk om ons heen – niet als zodanig wordt overgenomen. Met overvolle gevangenissen en dagelijks vervelende onmenselijke gebeurtenissen in de wereld, is zo’n stelling moeilijk te verkopen. En we konden daarna elkaar dan ook niet overtuigen van ‘ons gelijk’. Hetgeen wat mij betreft niet bestaat. ‘Gelijk’. Dus blijft er onenigheid over stellingen. Dat er na de geboorte, alle jaren daarna, heel veel gebeurt met de pas geborenen vinden we uiteraard allemaal. Daar waren we het dan ook gauw over eens. En weet ook ik, dat van dat goede mens in eerste instantie, niet zelden weinig goeds overblijft. Helaas. Maar dan nog, blijf ik erbij dat een mens meer goed blijft dan verkeerd. De meesten. Ook die in de overvolle gevangenissen. Er bestaan geen totaal goede mensen meer, maar totaal verkeerde evenmin. In een leven worden op mensen veel ‘minnen’ geplakt. Maar altijd blijven de ‘plussen’ in de meerderheid.

05-01-24

Wel leuk om te vertellen. Wenste een lieve lezer uit Canada ons via ‘contact’ (zie boven) een gelukkig nieuwjaar. Dat maakt een stukjes - schrijver vrolijk. Dat terzijde en weer gewoon verder met de orde van de dag. ‘Normen en waarden’. Daarmee worden we steeds vaker geconfronteerd. Zowel met die van ons zelf als van – bijvoorbeeld – de buren of immigranten. En dan gaat het wel vaak over verschillende en zelden over gelijke. En dan ook nog meestal verzachtend of iets waar je rekening mee dient te houden. En dat ook gewoon in het dagelijkse leven. Op de werkvloer, het gezin, vriendschappen en familie. Blijken of schijnen we er regelmatig mee te maken te hebben. Vaak zelfs last. Normen en waarden. Lief en verdraagzaam. Acceptatie. Maar gelijk een oorzaak voor meningsverschil. Tot debat, ruzie en erger. En dat is dan weer jammer. Elkaars waarden en normen worden dan ook niet zelden met voeten getreden. Om een andere ‘waarheid’ voor het voetlicht te brengen. ‘Van waarden’, meer of minder, heb ik wel een mening. Over ‘normen’ ligt het wat moeilijker. ‘Regel waarvan de mensen vinden dat men zich er aan moet houden’. Om daar vervolgens verschillend over te denken. Gezamenlijk verschil.

04-01-24

Zo hoort het. Dat is wat ik al jaren bedoel. De 16 jarige Rachel uit Scherpenisse, die voor ‘laag opgeleid’ kiest. Samen met haar geweldige ouders. Die het volledig eens zijn met haar keuze. Het AD van gisteren. Jammer pas op bladzijde 19. Kiezen voor houtbewerking in plaats van de universiteit. Aan haar lach achter de draaitafel te zien, een gelukkig makende keuze. Al maak ik zelf de fout om toch weer dat ‘laag’ te gebruiken. Waar ik steeds meer last van heb. Ik vind dat zij ‘hoog’ heeft gedaan. Al jaren pleit ik voor afschaffing van het onderscheid. In praktisch en theoretisch onderwijs kan ik me de laatste tijd behoorlijk vinden. Maar het moeilijk uit te schakelen hoog en laag blijft me toch nog steeds achtervolgen. Ik blijf erbij dat het stigmatiseert. In een tijd dat steeds meer mensen het minder hebben, meestal buiten hun schuld om, wordt het steeds vaker gezien, gebruikt als oorzaak. Net zoals ‘niet mee kunnen komen op school’ als (beetje) dom wordt gezien. Volg zelf maar eens onderwijs in het Chinees. Best wel lastig. Als voorbeeld. Ik wil best ‘anders’ zijn. Niet lager. Maar ook niet hoger. Gewoon een werkende, goed opgeleide burger.

03-01-24

‘Vuurwerk’. Waarmee je kunt schieten op politie en brandweer. Met oud en nieuw. Dan mag je ook de ziekenbroeder en zijn auto omver gooien en in brand steken. Of andersom. Mag allemaal met oud en nieuw. Want dan is het feest. Maar dat gaat veranderen, wat ik je brom. Een paar steden sloten zich al aan bij andere steden. ‘Het grote vuurwerk verbod’. Het is nog nooit zo gezellig geweest. Nog nooit zoveel politiegewonden. Terwijl ze eigenlijk niks deden, de politie. Ja – noodgedwongen – met z’n allen toekijken en afwachten. Zag ik op het journaal. Want je moet wel een reden hebben om in te (mogen) grijpen. Gelukkig slechts twee doden. Oh ja, veranderen. Dat is hetgeen in de lucht hangt. Landelijk. Moet bij wet vanuit de 2^e kamer. Waar het nog wel even zal duren voordat er een kabinet is. Trouwens duurt het nog een jaar voordat het echt nodig is. We kunnen dat nog wel een poosje voor ons uit schuiven. Maar gelukkig hebben we de stadions nog. Indien nodig kunnen we er daar voorlopig nog wel wat lol aan beleven. Ik vraag het netjes; - jongens, meiden, vaders en moeders, stop toch alsjeblieft met dat onnodige gedonder.

02-01-24

Woonde ik gisteren toch weer even in Utopia aan Zee. Een dementievriendelijk stadje bij mij in de buurt. Verzonnen, opgericht, uitgevoerd en voltooid door de directeur van Alzheimer Nederland, Gerjoke Wilmink. Ontstaan door de behoefte aan terugkeer van bejaardenhuizen. En in nogal wat verkiezingsprogramma’s van november jl. opgenomen. De ‘oude van dagen huizen’. Die door Wilmink niet als oplossing werden gezien. Wel is bekend dat alle mensen, ook zij met dementie, het liefst zo lang mogelijk in ‘hun eigen buurtje’ willen blijven wonen. “De indeling van de woning is zo, dat deze aansluit bij mensen met dementie”, overheerst het artikel in het AD van destijds. Met dik gedrukte koppen als ‘Eigen buurt’ en ‘Elkaar ontmoeten’. Zelf naar de winkel gaan, zelf naar hun eigen koor of club gaan. Zo min mogelijk afhankelijk zijn van anderen. Kortom: blijven meedoen in de samenleving. Eén op de vijf krijgt dementie. Staat allemaal in dat artikel. En heel soms lees ik in de regionale kranten dat sommige ‘oude knakkers’ bezig zijn hun ‘knakkerhof’ te verwezenlijken. En als je dan leest hoe moeilijk dat allemaal is. Met aankoop van grond, vergunningen en vooral doorzettingsvermogen. Denk ik dat het allemaal wat gemakkelijk zou moeten kunnen.

01-01-24

En een gelukkig nieuwjaar. Gewenst. En dat jouw wensen waarheid zullen worden. Met elkaar of alleen. Dat je alles wat moet met een beetje (meer) plezier doet. En uiteindelijk blijer wordt dat je het mag doen. Of dat je het nog kunt. En daarnaast blij blijft met wat je mag. In de hoop dat dat ook blijft. Het mogen van heel veel. Mits je binnen de wet handelt. En je bijvoorbeeld regelmatig van de zelf-scan gebruik maakt. In de supermarkt. Wens ik jou en mezelf de regering die wij verdienen. Wensen is één, verdienen is twee. Waarover gaan die 150 mensen in de 2^e kamer beslissen? Welke keuzes gaan ze maken? Woningbouw lijkt mij een noodzakelijke keuze. Eigen onderdak voor iedereen die dat wil. En daarbij meer doen met de bestaande situatie. Dat moet ik toelichten. Zie ik om me heen steeds meer alleenstaanden in een eengezinswoning. Als die bewoner dat wil blijven doen, daar alleen wonen, moet dat kunnen. Maar – bijvoorbeeld – na het overlijden van hun partner, zouden ze best naar een gezellige kleinere woongelegenheid willen verhuizen. Om verder met andere alleenstaanden (hoeft niet perse) gezelliger samen te leven. Als we dat goed zouden regelen, die ‘oude dag’…….

31-12-23

Dat was de verjaardag. Twee generaties vierders. Jarige moeder met vier nazaten. Enkele buurtjes en haar schoonfamilie. Vooral – en dat is nieuw voor mij – veel geluisterd. Naar de jongeren. Inmiddels ook half honderd. Vroeger vond ik het leeftijdverschil, de verschillen van wereldervaring, zodanig dat zij maar naar de ouderen moesten luisteren. Hun harmonie is echter van dien aard dat naar hun luisteren van groot belang zal blijken te zijn. Ook een opdracht aan de (nieuwe) politiek. Gezien hun opvatting en met hun medewerking, ziet de landelijke toekomst er best nog aardig uit. Méér naar elkaar luisteren is dus het motto. Wat me vooral opviel is de drang naar (ons) vroeger. Dat de emancipatie nog lang niet het nagestreefde doel heeft bereikt bijvoorbeeld. Dat wellicht de mannen het een vrouwenzaak vinden. Dat vrouwen weer gewoon vrouw willen zijn. Kinderen willen krijgen en die ook zelf hele dagen willen opvoeden. Een beetje zoals ik er over dacht bij mijn huwelijk, zestig jaar gelee. Ook over het migratiebeleid is het zaak, met jongeren tot overeenstemming te komen. Hun mening is in sommige opzichten geheel de mijne niet (meer). Zo zou mijn mening best een verkeerde kunnen zijn. Zij moeten nog jaren mee.

30-12-23

Vandaag is ze jarig. Al voor de zeventigste keer. En zolang ze in de familie is, vieren we dat met elkaar. Tot haar man ernstig ziek werd en stierf. Zijn we voor vandaag weer uitgenodigd. Waar we gaarne ja tegen zeiden. Verjaardagen zijn vaak het enige dat rest om de familieband in ere te houden. Zo vaak zijn er omstandigheden waardoor je een beetje uit elkaar groeit. Was er ook vaak spraken van ‘de koude kant’. Best aardig bedoeld, maar toch met een zekere bijsmaak. Als kind mocht ik al mee naar verjaardagen. Spelen met nichtjes en neefjes, als pa en moe met de rest om de tafel zat. Glaasjes met sigaretten op tafel en knoerten van asbakken om te vullen. En na hoogstens een paar uur weer naar huis. In de buurt meestal. Morgen weer vroeg op, aan het werk en wij weer naar school. Later duurden ze langer en werden de gasten vrolijker. Niet altijd gezelliger. Neefjes en nichtjes gingen al niet meer mee. Die zag je vaak je leven lang niet meer. Daarmee doen we soms nog een reünie. Jammer dat daar alleen mensen komen die nog leven. Als teken dat wij daar eerdaags ook ontbreken.

29-12-23

Soms weet ik precies wat ik zeggen wil. En soms – net als nu – weet ik het niet. Dan zit ik gerust een poosje voor me uit te staren, te verzinnen waarover ik deze morgen mijn opbeurende gedachten wil uiten. Opbeurend voor mezelf vooral en in de hoop ook jou mee te nemen in mijn positieve denkwereld. Om gelijk te weten, dat dat ‘positieve’ regelmatig helemaal niet het geval is. Dan is het somberen wat de klok slaat. Vind ik er geen drol aan. Dan vraag ik me af waarom – altijd weer dat waarom – de wereld zo in elkaar steekt. Waarom ik zelf (en mijn omgeving), zo minder goed van begrip ben. Is. Waarom worden mensen boos bijvoorbeeld. Zo boos dat ze gekke dingen zeggen of doen. Waarom ben ik niet wijzer dan de rest? Alle mensen zijn in den aard lieverds. Willen mooi makers zijn. Verbeteraars. Willen anderen laten lachen. Getapt zijn. Gewoon mee mogen doen vinden we vaak al reuze. ‘In gesprek gaan met elkaar’. Gisteren zei ik nog hoe moeilijk dat is. Blijkt te zijn. Hoe gemakkelijk zeg je het verkeerde woord op het verkeerde moment. Schrijven is wat dat betreft gemakkelijker. Kun je selecteren en deleten.

28-12-23

“Je oude schoenen niet weg doen voor je nieuwe hebt”. We doen niet liever. Die oude zitten maar wat lekker en dat duurt bij nieuwe best wel weer lang. Dus houden we die oude ook nog en poosje. Net zoals ‘De geit en de kool willen sparen’. Gaat het erom keuzes (of keuzen) durven (willen) maken. ‘Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen’. Allemaal wijsheden die er voor willen zorgen dat we vlugger durven beslissen. Bij opruimen speelt het dagelijks een rol. Niet wegdoen, je kunt het morgen nodig hebben. Soms jaren lang. Met de ervaring dat ‘toen je het (na jaren) had weggegooid, je het de andere dag nodig had’. Vast willen houden wat (nog) goed is, is een menselijke kwaal. ‘Tevreden zijn met wat je hebt’, nog zo’n kreet. We doen – wat die kool en de geit betreft – in elk geval ons uiterste best om het een ieder naar de zin te maken. Vooral niemand tegen de borst te stoten. Om die dingen te doen en te zeggen met en tegen anderen, waardoor die ander blij wordt. Of vooral niet minder lief. ‘Met elkaar in gesprek gaan’ zei de koning in zijn kersttoespraak. Moeilijk…..

27-12-23

Het is weer één en al regen dat de klok slaat. En op dit moment is iedereen in mijn buurt het roerend met mij eens, ‘het regent’. En het is maar wat fijn als mensen het met elkaar eens zijn. Op één lijn zitten. Het wordt al heel anders als men iets vindt van de regen. En als er iets logisch is, is het als andere mensen anders denken. Maar soms wel lastig. Lastig als mensen een andere mening gaan bestrijden bijvoorbeeld. Lastig als anderen hun best doen, gerust daarmee tot het uiterste gaan, iemand anders perse op hun eigen gedachten te brengen. En dat kan met alles. Met woorden, brieven of columns. Het kan ook door iets simpels, het doodzwijgen. Net doen of iets niet bestaat. Met regen is dat moeilijk. Met heel veel zaken trouwens. Heel veel zaken zijn duidelijk voor iedereen. Dat er oorlogen zijn weet iedereen bijvoorbeeld. En dat ze er eigenlijk niet zouden moeten zijn, ook wel. Maar bij het denken over oorzaken en oplossingen lopen de meningen vaak nogal uiteen. Zover dat daardoor weer gerust andere oorlogen uit voort kunnen komen. Het ééns willen worden over de oorzaak. Dat leidt meestal tot oplossingen.

26-12-23

Op de 19^e geboren en de 25^e al op reis. In de auto met papa en mama naar opa, oma, oom, en haar (stief -) overgrootouders. Gelijk al zo’n 50 kilometer van huis. Zo heerlijk piepklein als bij de geboorte, etend, piepend, poepend en plassend als een grote meid. Heerlijk uit kleine pannetjes gegeten met een overheerlijk biertje erbij. En natuurlijk gepraat over heden, verleden en toekomst. Doen we vandaag nog een keer. Uitgenodigd door ‘de andere kant’. En in Bethlehem een paar duizend kilometer verderop, een paar uur vliegen, daar waar alles begon in het jaar nul, vragen ze eerlijk en beleefd aan hun regeringleiders, of ze a.u.b. willen stoppen met elkaar dood te maken. En dat elkaar dood maken doen ze elders op de wereld ook gerust en voortdurend. Ook daarover praten wij feestvierenden met gepaste schaamte. Meer kunnen we er niet aan doen. En dat terwijl we allemaal weten dat een oorlog nog nooit is gewonnen. Oorlogen worden altijd verloren. En die verliezers – een groot deel - gaan dagelijks op de vlucht. Passeren buitengrenzen en zoeken een herberg of huis. En de thuisblijvers vragen hun mannen terug. Die al jaren in een loopgraaf probeert te overleven.

25-12-23

Langzamerhand kom ik tot de conclusie – het is tenslotte al mijn 81^e kerst – te weten wat ‘welbehagen’ betekent. Als ‘vrede op aarde’ dezer dagen in één zin genoemd en gezongen. Maar om nu te zeggen dat het na al die jaren een geweldig fijn gevoel is, gaat me dan weer net een beetje te ver. Het uit volle borst met elkaar zingen daarentegen, vind ik dan weer een heerlijkheid. Tenminste als het een beetje zuiver klinkt. Het zoeken naar zuiverheid blijft dan – zo is bij mij gebleken – een voortdurende zoektocht. Op alle gebied. En telkens als ik denk het gevonden te hebben - weer die conclusie – dat het nog niet het geval is. En gaat mijn zoektocht gewoon door. Met een derde conclusie – een best wel vrolijke – dat zulks nu eenmaal behoort. Altijd blijven zoeken. In de wetenschap het nooit echt te zullen, te kunnen vinden. Gewoon omdat het niet bestaat. Nu niet gelijk je kont tegen de krib(be) gooien, het is Kerstfeest, maar daar met een grote glimlach vrede mee hebben! Wij allen zijn een ‘snaarinstrument’. Waarvan de snaren een leven lang dienen te worden bijgesteld. Dat gaat nooit over. En sterker nog, je moet het zelf doen.

24-12-23

Vroeger had elk huis zijn eigen hark. Op dak. Als je tv had. Eén hark. Twee harken als je ook Nederland 2 had. Wij zelf hadden tevens in de woonkamer op drie hoog de strijkplank in gebruik met een draad er omheen gewikkeld om de REM te ontvangen. Zo goed als niet te zien. Alles in zwart wit. Zat ik gisteren morgen vroeg al telefonisch met mijn provider te overleggen hoe ik nu de kerst zonder tv moest doorkomen. Hem te vertellen dat de monteur er een dag ervoor naast zat wat de storing betrof. Wordt er woensdag voor ons een nieuwe ontvanger afgeleverd bij de bouwmarkt (zelf ophalen) met inleverring van de oude. Met de mogelijkheid dat dan het euvel uit de wereld is. Maar mijn internet, overdacht ik, doet het wel goed. Kon zelfs op mijn telefoon de krant lezen. Ondertussen aan de weet gekomen en in praktijk gebracht. Heb ik helemaal geen tv ontvanger nodig. Is Wifi gewoon voldoende. En keken we gisterenavond gewoon tv. Dat je het weet. ‘s Middags nog wel genoten van een dameszangkoor. Georganiseerd door de dorpskastelein in samenwerking met mijn dochter. Met haar man als kerstman. Met gratis warme punch. Ho,ho,ho!!

23-12-23

Gisteren een paar uur een tv monteur over de vloer. Beste gozer maar het lukte niet 1,2,3. Hij was van de glas en niet van het koper. Maar uiteindelijk – met een nieuw soort schoteltje in de kamer dat geld kostte – stilstaand en bewegend beeld zoals he hoort. Prima de luxe dus. Echter ‘s avonds voor het nieuws het zelfde laken en pak; - ‘tv als een oude knipperende tl buis’. Tot bedtijd er alles aan geprobeerd, maar zero (goed) beeld. Strakjes toch nog even bellen met een ‘klacht’ en hopen op service van de zaak. Alle respect voor de man van het koper maar totaal niet voor het resultaat. Want daarover zou ik nadenken. ‘Respect’. Oftewel ‘waardering en eerbied’. Dat laatste gaat me al te ver. ‘Voor je grijze haren…’, als ik het net als de heer Timmermans vroeger, over mijn moeder zou hebben. Met ‘waardering’ kan ik beter uit de voeten. Wat mij betreft voor iedereen die ‘goed doet’. Gewoon normale waardering. Meer en minder respect vind ik al lastig. Dat brengt – weer gewoon wat mij betreft – te gemakkelijk een verschil naar voren. En dat was wellicht de behoefte van die collega van gisteren. Ietsje beter willen zijn?

22-12-23

De winter is weer begonnen en gelijk daarmee lengen de dagen. En dat vind ik dan weer mooi meegenomen. Ik vind nachten iets voor uilen en gaan voor mij het liefst slapend voorbij. Maar om 17.00 al pikken donker, en vind ik slapen nog te vroeg. Alhoewel een late middagdut dan toch nog soms zijn opwachting maakt. Kijk ik ‘s avonds tv. Sinds ik tv in huis heb al. Elke avond. En dat doen meer mensen heb ik begrepen. En al een paar dagen doet die ietwat tot zeer ernstig moeilijk. Aan uit, aan uit, net als een overjarige tl buis. Is op afstand door de KPN niet te verhelpen en komt vanmorgen een monteur mij uit den brand helpen. Net als met de krant raakt iemand, met minder om handen, toch een beetje verslaafd. Iets anders. Had ik vroeger een collega van Turkse afkomst. Sprak beter Nederlands dan ik maar vond de betekenis van sommige woorden net iets anders. Daar hoef je geen andere afkomst voor te hebben trouwens. Hij miste ‘respect’. Ik, mij van geen kwaad bewust, nam dan het woordenboek ter hand. ‘Waardering en eerbied’ Las ik dan. Twee betekenissen dus. Denk ik morgen over door.

21-12-23

Hieperdepiep….hoera. Sinds gisteren ben ik overgrootvader. Da’s pas een titel. Phoebe is haar naam. Klein - dochter en zoon, lieve ouders, gefeliciteerd en bedankt. Een zomerse dag aan het begin van de winter. Eerst mijn moeder in 1918 en nu haar achter achter achter kleindochter. Waar achter, vóór betekent. Nieuws voor op de voorpagina. Vind ik. Het AD vindt dat een oude toneelacteur dat moet. Gisteren groot met foto. En dat de top 2000 nog steeds hetzelfde is. Of zoiets. Pagina’s verder dat mensen in Gaza dood gaan door kogels of van de honger. En in Oost Europa personeel wordt gevraagd om te vechten tegen de agressor. Zo komen daar mensen tekort. Voor kost en inwoning wordt gezorgd. In de loopgraven. En maandag hebben we Kerstfeest. ‘Vrede zal op arde dalen’. En ga ik vandaag achterstallige griep en corona prikken halen. Gratis en voor niks. Om zo lang mogelijk te blijven leven. En gezond te blijven. En warm voor minder geld. Bestelde ik gisteren een warmtepomp. Heb al vier zonnepanelen. Nu dus binnenkort ook een warmtepomp. Spaarcentjes op, maar hoger rendement. Is de bedoeling. En wie zal het zeggen, woont Phoebe later in dit verwarmde huisje. Je weet nooit.

20-12-23

Vandaag in 1918 werd mijn moeder geboren. De basis van mijn leven. Ik leek op haar. ‘Die neus, sprekend je moeder’. Ik vond het goed. Moeder, bedankt. Ook wel voor wie ik ben. Best wel tevreden over wie, wat en hoe. Meestal. Soms ook niet. Zou ik best anders willen zijn. Ben ik jaloers op anderen. Die eigenschappen hebben die ik mis. Waarin ik tekort schiet. Zo ben ik nog steeds geen echte lezer. Zo’n man die rustig hele dagen met een boek op schoot glimlachend de dag doorkomt. Af en toe een uurtje vind ik al heel wat. Naar klassieke muziek luisteren is evenmin aan mij besteed. Over koetjes en kalfjes praten lukt maar mondjesmaat. Sociaal en cultureel ben ik regelmatig een minkukel. Mensenmassa’s ga ik maar wat graag uit de weg. Maar als ik al die anderen dan af en toe gade sla, glimlachend met een glaasje bubbels in hun handen, zogenaamd belangstellend luisterend en knikkend waar ze beter zouden kunnen schudden, denk ik toch ook wel: - ik wou dat ik zo was. Soms. Meestal niet. Gewoon tevreden met mezelf. Zouden wat mij betreft alle mensen behoren te zijn. Gewoon, tevreden. Ook over ander mans doen.

19-12-23

Ik weet dat ik, wanneer ik alleen ben, ik (4x ik) met mezelf in gesprek ben. Hardop. Zou er iemand in de buurt zijn, duidelijk verstaanbaar. Ook in de winkel loop ik hardop te zeggen bijvoorbeeld; - ‘niet de toetjes vergeten’. Dat dan een ander zegt; - ‘zou ik niet doen’. Waardoor ik weer denk; - ‘waar bemoei je je mee’. Loopt er gisteren een man met een zak sinaasappels in zijn handen, zonder karretje of mandje, hardop te zeggen; - ‘ik ga jou in elkaar slaan, ik sla je hartstikke dood’. En dat twee keer achter elkaar. Niet tegen mij. Gelukkig. Gewoon hardop in, dacht ik, de telefoon. Zie je vaker dat mensen handsfree telefoneren. Ik was wel blij niet aan de andere kant van de lijn te zitten. Verder een gewoon goed uitziende aardige man. Halverwege een andere rij, zegt hij hetzelfde en bij de kassa weer. ‘Oh jé’, dacht ik, ‘die heeft het’. De ziekte dat je aldoor vloekt en scheldt. Ik weet de naam niet uit mijn hoofd. Jij weet vast wel wat ik bedoel. En mensen zoals ik gaan vervolgens gewoon door met de orde van de dag. Een beetje harder lopend dan normaal.

18-12-23

“Goede mogen, daar ben ik weer”. Tien uur en 8 ½ honderd km verder draaiden we de voordeur thuis weer open. Zou, denk ik, precies op een volle tank lukken, maar dat risico nemen we niet. Dus op de helft een keer getankt. En dat doen we dan in Berchem en dat is Luxemburg. Dubbeltjes per liter goedkoper. Terwijl ik al jaren dacht geheel lángs Luxemburg te rijden. We laten Brussel en Antwerpen de laatste tijd links liggen. Luik, Maastricht Eindhoven brengt ons geheel over autosnelwegen, zonder ook maar 1 verkeerslicht rechtstreeks naar huis. Zowel voor als na Berchem zijn er lange tijd geen benzinestations. Dat je het weet. Waarom vertel ik deze min of meer onbelangrijke dingetjes, omdat ik altijd denk er wel iemand mee te plezieren. Er rijden nog steeds vakantiegangers voor het eerst van hun leven naar het warmere zuiden. En dan is zulke informatie best wel handig. Wat ons ook overkwam was een ‘bijna kop en staart aanrijding’. En hoe blij ik achteraf was met mijn reactie. Een reactie weet je meestal zelf niet. En je kunt er soms ook spijt van hebben. Maar regelmatig blij zijn met jezelf kan wat mij betreft nooit kwaad.

15, 16 en 17-12-23

De kop zegt; - ‘twee dagen niet’. Maandag ben ik er weer. Terug in Nederland. Niet iedereen zit er op te wachten om met mij ‘de diepte’ in te gaan. Het zijn ook vaak min of meer een beetje drammerige mannetjes die zulks van elkaar hopen. Altijd op zoek naar waar alles begon. Maar sorry dan, het is voor mij de wijze om aan de oppervlakte komen. Een regel in een boek dat ik gisteren las. Dus ook al weer niet van mezelf. En dat allemaal om met mezelf in harmonie te komen en te blijven. Al zo lang ik besta, dus overgaan kunnen we vergeten. ‘De harmonie’, meestal de naam van de plaatselijke fanfare. Jong en oud, vaak uit dezelfde families, die op verschillende instrumenten elke week met elkaar hun best doen om tot het gewenste resultaat te komen. Verschillende mensen met verschillende instrumenten. Elke dag thuis oefenen om het met elkaar hetzelfde te laten klinken. Van vals en lelijk naar een beetje mooier. Tot optredenswaardig bij de inkomst van de roetveeg sint. En mogelijk de kerstman eerdaags. Om jullie nog even te herinneren aan de doelstelling van mijn dagelijkse geouwehoer. Blij dat je leest.

14-12-23

Omdat we zo gemakkelijk vergeten wie we (ook) zijn, een poeseigenaar op de voorpagina. Met de alles zeggende groen ogende kat Puk. Net 12.000 euro armer. Had ze over voor haar 13 jarige trouwe huisgenoot. Met daaronder vier blonde mannen die het voor het zeggen hebben en hadden. Niet altijd zoals wij het graag zien. Of daarvoor nogal angstig zijn. Of juist niet. Zijn we toch mensen die liefde kennen. En omdat we dezelfde dag werden herinnerd op tv aan de 50.000 aardbevingsdoden in Turkije. Helemaal vergeten. Doen we ook gemakkelijk. Zijn we toch over het algemeen lieve Nederlanders. Waar alle supermarkten reclame maken over blijde personen die in de feestmaand niet worden vergeten. Worden herenigd en verrast. Allemaal in de ban van lekker eten. Maar laten ze ook zien dat mensen met werk en geld toch in de auto moeten slapen omdat ze geen dak boven hun hoofd hebben. En duizenden migranten in hotels of op cruiseschepen worden opgevangen. Niet direct uit liefde of vriendelijkheid, maar uit goed bedoelde noodzaak. Richting ‘kind in de kribbe’. Met de roetveeg Klaas net achter de rug. Allemaal blijde kinderen. Op een paar duizend arme na. Met ouders die geld tekort komen.

13-12-23

Dat scholieren in Rotterdam hun eigen koffiekop meenemen voor koffie op school is een goede zaak. Geen gratis wegwerp materiaal meer. Heerlijk om te lezen. Het gevoel hebben dat we met elkaar op de goede weg zitten. Dat we nog steeds worden belast met vluchtelingen waar we eigenlijk geen fatsoenlijke opvang kunnen bieden, vind ik minder gezellig. Die 35 minderjarige (15 -17) vinden dat natuurlijk ook. Zonder ouders of verzorgers. Om te lezen op je nuchtere maag is al geen grapje, laat staan dat je daar als kind jezelf aanmeldt voor de asiel procedure. Voordeel is wel dat ze in hun thuisland niet van noord naar zuid (en terug) hoeven te vluchten voor aanstaande bombardementen. En voor die kinderen wel leuker om binnenkort niet te worden opgeroepen om mee te vechten. Alhoewel ‘strijden voor het vaderland tegen de agressor’ ook best in het vaandel zou kunnen staan. ‘Als plicht voor iedere jongen’ , zoals oude liederen ons vroeger wijs probeerden te maken. Wat hebben wij het toch geweldig goed. Elke maand rond de twintigste gratis loon voor ons ouderen. En een brandende kachel in de meeste huizen. Wachten op de mensen die het allemaal nog beter zullen gaan doen.

12-12-23

‘We kunnen niet zonder arbeids- migranten’. Voor het maken van kunsthamburgers bijvoorbeeld. Of voor het schoonhouden van ziekenhuizen en scholen. Voor nogal wat werkzaamheden waar wij Nederlanders ons te goed, te groot of te hoog opgeleid vinden. Zonder die werkmensen wordt Neerlands achterstand op alle gebied steeds groter. Mede daardoor slapen er heel veel buitenlanders die op de vlucht zijn met zeer velen op steenkoude slaapzalen in hoofdzakelijk het noorden van het land. Maar dat zijn geen arbeids- emigranten. Dat zijn vluchtelingen uit vaak landen waaruit vluchten niet echt nodig is maar waar ze weinig luxe kennen. Die ze hier gemakkelijk denken te kunnen vinden. En veel van die ongein komt daar de regels die hier gelden. Regels die zijn verzonnen om hoog opgeleide landgenoten te laten bepalen wie wel en wie niet naar binnen mag. Zoiets als mensen met petten bij de ingang van stadions en bioscopen. Dien je wel een geldig plaatsbewijs te laten zien. Voor heel veel geld via internetbedrijven die niet deugen, aan te schaffen. Of zonder die geldige bewijzen, maar voor nog meer geld via de chauffeur van een grote truck via Europoort naar Engeland. En in Den Haag praten ze over nieuwe regels.

11-12-23

‘Jo met de banjo en Lien met de mandolien”. Op zondag, Jet met de ukelele en ik met de accordeon. Maar een paar liedjes tot besluit maar voor herhaling vatbaar. Jan was met zijn zeer oude ‘Simca’. Ziet er als nieuw uit. Daar wil die vanaf en hier in het dorp is een bestuurslid van een oldtimer club, een garagehouder buiten dienst, waar ik met mijn inmiddels uitgebreide Franse woordenschat (maar niet heus), een poging ga wagen, die prachtige oud Franse auto van eigenaar te laten veranderen. Hij had ook een vloerkleed voor ons meegebracht. Voor op de aarden vloer in ons souterrain. “Wel plastic eronder’ was zijn advies. Ga ik vandaag kopen en dan vloerbedekking leggen. Dat jullie het allemaal maar weten. Weet ik ook niet waarom ik dit ‘allemaal’ vertel. Toch wel, denk ik, om aan te geven dat, waar een mens zich ook bevindt, anderen nodig blijven. Als er mensen zijn die voor rust kiezen, al of niet met reden, moeten zij dat weten, ik heb ook mensen nodig. Een praatje en vooral met elkaar iets maken. Iets doen. Voor als we over een paar maanden hier weer terug komen. Weten dat mensen op je wachten.

10-12-23

Het is niet alleen die lees – achterstand waar jongeren mee te maken hebben. Ze hebben te maken met een wereld om hun heen die op steeds meer fronten verschillen uitstraalt. En daar maar al te vaak op worden afgerekend. Mijn leven lang bijvoorbeeld is er gesproken over laag- en hoog opgeleid. Wordt nu pas veranderd naar ‘praktisch en theoretisch’. Al veel beter dan laag en hoog. Maar nog steeds verschillend. Nog steeds is er spraken van anders, slimmer, beter betaald, hoger op de maatschappelijke ladder. Beter en minder kunnen leren. De hele wereld om ons heen, is een competentie, een competitie maatschappij. Nog steeds zijn er slimme leerlingen en dommers. Met steeds meer ouders uit streken en gebieden waar ze ander geloof hebben en andere normen en waarden. 'Anders' is waar het om gaat en zoals het hoort. Gun jongeren om verschillend te zijn. Dat is het geheim. Niet de verschillen degraderen maar juist promoveren. As we het dan toch over competitie hebben. Allemaal verschillend maar gewoon even weel waard. Gewoon normaal anders. Met de status van beroepen is ook nog heel veel te verbeteren. Alle beroepen zijn goed en nodig. Salarissen mogen dan ook gerust wat meer gelijk.

09-12-23

Dat de jeugd de toekomst heeft zou ik zo dolgraag geloven. Het wordt mijn leven lang al beweerd, maar ik geloof er geen reet van. Dat ze langer toekomst hebben dan ik is me intussen wel duidelijk. Maar ik zou zo graag het gevoel hebben, dat ze het met elkaar en altijd met ouderen, beter doen dan wij en dat ze vooral gelukkiger zijn. En bovenal blijer met elkaar. Want het zijn niet alleen jongeren of ouderen. Het is altijd met elkaar. Ik hoorde deze week weer iets nieuws. Ze kunnen niet lezen. De jeugd. Ouderen, zo blijkt, trouwens ook niet. Dat is dan weer een tv serie die mij daar over informeert. Niet kunnen lezen. Sta daar met elkaar eens bij stil. Om te beginnen. Gezien alles wat mij ter oren komt en ik te zien krijg, gevraagd en veelal ongevraagd, stel ik me gerust de vraag; - worden we van lezen nu wel zo blij? Natuurlijk weten we beter, maar al die verschillen in ons land, daar gaat het me om. En vooral na de verkiezingsuitslag zou dat duidelijker moeten zijn. Ten eerste moeten we af van de ongelijkheid tussen jong en oud. Zijn al achterhaalde woorden.

08-12-23

“Nee, het ligt niet aan ons”, riep Pita me na, toen ik alweer op weg was naar de meterkast. “De straatverlichting doet het ook niet”. Heerlijk om niet de schuld te hebben, maar het duurde wel vier uur. En dan is het met een zaklantaarn en waxine - lichtjes best gezellig te maken maar onze verwarming is elektrisch en daar is dan weinig aan te doen. Dus nog maar een trui aan en onder een dekentje. En als ze dan in de laatste minuut toch nog drie punten pakken is het allemaal niet zo erg toch? Als je net daarvoor nog het besluit hebt genomen dat je ‘stopt met voetbal kijken’. En datzelfde had ik deze week met de vrouwen. En een verdrietige oud coach van Nederland tegen de Schotten. Ben ik de laatste dag ook nogal druk met het ontdekken van de beamer. Niet alleen een vergroter op de muur. Gelijk een computer met zijn vele mogelijkheden. En dat samen met een ‘Action’ USB stick van 128 GB voor in verhouding weinig geld. En dat alles in het kader van zang en muziek. Met elkaar, maar gerust ook alleen. Die andere liefhebbers komen zondag op bezoek. Wie weet.

07-12-23

Vandaag om 05.00 uur, zes jaar gelee, stierf mijn vrouw. Ze was bijna 55 jaar mijn echtgenote. “We zullen je nooit vergeten”. Gisteren en eergisteren deed het thuisfront kond van sterven in ons dorp. Leeftijdgenoten. Waar het leven door gaat blijft ook sterven een rol spelen. Het is jammer maar nodig. ‘Als het je beurt is’. En de overledene heeft er geen enkel probleem mee. Dat is voor haar of hem geen enkele zorg. Voor de overlevende meestal een tijdelijke ramp. Tijdelijk als het goed is, maar niet zelden te lang tijdelijk. Iets dat doorgaat heet leven. En dat is voor heel veel mensen evenmin een lolletje vandaag de dag. Ik ben echt wel dankbaar, met regelmaat ook uitgesproken, elke morgen weer op te staan en een dag te mogen vullen. Soms zo veel te vullen dat Pita me vraagt het een beetje rustiger aan te doen. Koffie drinken bijvoorbeeld, mag best wat langer duren. Het ‘waarom’ en ‘omdat’ speelt daarbij nu eenmaal altijd een rol. En dat geldt voor alle levenden. Gisteren zijn we samen naar de coiffeur geweest. Een zeer vakkundige mevrouw wiens man elke dag 200 koeien te verzorgen heeft. Zij maakte ons mooier dan ooit

06-12-23

Bij alle gebeurtenissen in de wereld, vervelende vooral, stellen we onszelf de vraag; - hoe het komt en wie de schuld heeft. En dat om het in de toekomst te voorkomen of het per direct te laten stoppen. Bij oorlogen, waarbij het afgesproken schijnt te zijn, dat anderen zich niet met buitenlandse aangelegenheden mogen bemoeien, is die schuldvraag altijd aan de orde. De schuldvraag. En daarover krijgen heel veel mensen, zelfs in gewone huizen met simpel denkende burgers, gerust hevig verschil van mening met – niet uitgesloten – huiselijke twisten tot gevolg. En wie is daar dan weer schuldig aan? En is het altijd de vraag; - wie begon? Maar ook wie (en hoe) reageerde op dat begin? En dan is de kip en het ei ook nog gerust aan de orde. Mensen vragen al levenslang om vergeving van schulden en schuldenaren. Soms dagelijks enkele keren. Schuldigen en zondaren in ons eigen broze buurtjes. Overal op de wereld. In het klein en daar waar dagelijks duizenden slachtoffers vallen. En als ik dan hoor dat de veroorzaker in een geheel ander land gezellig koffie zit te drinken bij een bevriend staatshoofd, zakt mijn broek helemaal af. Heel veel onschuldige, niet zondige slachtoffers.

05-12-23

Toen ik 4 ½ was, kreeg ik op de dag van vandaag een broertje. Bij deze een in memoriam. En gaan weer gewoon over tot de orde van de dag. Heeft de jeugd de toekomst en zo hoort het ook. Maar de jeugd heeft ook gewoon het heden. En dan hoor ik uit Ierland, dat die daar geen mobieltje willen zolang ze op de basisschool zitten. De wereld ziet nog steeds kans mij te verwonderen. Een wereld waar, waar ik me ook beweeg, mensen groot en klein het kleine scherm bezien. Daardoor gevaar lopen bij oversteken en autorijden. Dat en daar is onze wereld. Ook de mijne trouwens. Niet direct onderweg maar gewoon elke morgen zittend thuis. Pita op de laptop en ik op de telefoon. Op het rechthoekige schermpje lees ik elke dag de krant. Ik kan niet zonder. Geen dag. En denk ook dagelijks; - ‘waarom doe ik dit?’ Meegaan met je tijd jongen. Waarom altijd maar meegaan? Gaat het allemaal niet net iets te vlug? Kunnen we in deze vaak ongezellige wereld niet beter een poosje pas op de plaats maken? Net als de Ieren? Gewoon af en toe met elkaar van mens tot mens praten?

04-12-23

Pita en ik waren jaren aaneen mantelzorger voor onze partner. Dat lieve mensen zo de weg kwijt raken door Alzheimer is mensonterend. En het verpleeghuis doet haar best maar is bij lange na geen juiste oplossing. Dus wij raakten behoorlijk enthousiast van die ‘dementievriendelijke buurt’ van Gerjoke Wilmink. Eén van de nieuwe wegen die in Nederland dienen te orden ingeslagen. Dus op naar het nieuwe regeerakkoord(!). En terug naar de basisuitkering van gisteren. Weet ik dat de techniek desgewenst, de mens op de werkvloer gaat vervangen. En er steeds meer mensen zullen zijn zonder (leuke) baan. En dat mensen de kans krijgen om te kiezen voor ‘baanloos’. Maar dat lukt hen niet van die basisuitkering. Wonen bijvoorbeeld zal huur blijven eisen. Om te reizen is ook meer nodig dan dat. Meer geld verdienen blijft noodzakelijk. Behalve voor hen die zich willen inzetten in ‘onze’ dementie vriendelijke buurt. Want daar zijn ook – mijn visie – woninkjes, woonvoorzieningen aanwezig voor hen die actief bezig willen zijn ten gunste van de overige bewoners. Gratis kost en inwoning voor hun dagelijkse hulp en betrokkenheid. Zolang ze zelf niet de ‘doelgroep’ zijn, kant dat tot op zeer hoge leeftijd. Jammer, dromen alleen lost niks op.

03-12-23

Het wordt door menig kamerlid hoog in het vaandel gehesen. Mede met als argument dat er nogal wat misgaat met ‘uitkeringen’. De basisuitkering. Zie ik daar ook voordelen in. Zou ik wel aandurven. Elke Nederlander vanaf 18 jaar een minimale uitkering waar ze mee mogen doen wat ze willen. Elke maand keurig op hun bankrekening gestort. En ze hoeven er niks tegenover te doen. En dat hun hele leven lang. Maar iemand zal dat toch moeten opbrengen?! Logisch, net als nu, wij de belastingbetaler. De inkomstenbron der staat. En niet te vergeten; - alle uitkeringen komen te vervallen. Ja, ook mijn AOW ( later, als het zover is). En de meeste 18 jarigen hebben daar uiteraard te weinig aan. Van dat bedrag, van die uitkering, kun je ja natuurlijk geen enkele luxe permitteren. Roken en alcohol drinken bijvoorbeeld kun je wel vergeten. Elk jaar nieuwe kleren eveneens. Het is net genoeg voor water, groenten en fruit. Leefgeld zeg maar. Die gaan gewoon ook op zoek naar betaald werk. En daarmee maximaal geld verdienen. Want miljonairs bestaan niet meer. Premies en bonussen evenmin. En ik zoek gratis personeel voor mijn dementievriendelijk buurt. Hoe weet ik nog niet. Morgen misschien meer.

02-12-23

‘De arme huizen’ hadden we vroeger in mijn geboortedorp. Vijf huizen aan elkaar. De enige die dat deden. Aan elkaar vast zitten. Alle andere huisjes waren los. Begin jaren vijftig kregen we ‘nieuwbouw’. Twee keer twee huizen aan elkaar. Over huizen bouwen gesproken. Komen we er thans een kleine half miljoen tekort. Vooral door vergrijzing en een beetje door migratie loopt dat tekort behoorlijk op. Ook wel omdat bouwen tegenwoordig niet zo maar mag. Dat schijn o.a. te komen omdat koeien poepen. En omdat alleenstaanden lekker in hun veel te grote huis blijven wonen. Wat ze gerust niet zo ‘lekker’ vinden, maar er voor hen geen gezellig alternatief voor handen is. Dan komt zo’n artikel, laatst in de krant – ik heb het uitgeprint – over de dementievriendelijk buurt, door Gerjoke Wilmink, directeur van Alzheimer Nederland, als een verademing binnen. Ik heb het gelijk door Google laten vertalen in het Frans. Wie weet kan ik de gemeenteraad (zou ik die ooit te spreken krijgen) hiermee op andere gedachten brengen. Als we dan toch op de goede weg zijn het volgende. Wellicht handig gedurende de verkenning van Plassterk. De ‘basisuitkering’ ter vervanging van alle andere uitkeringen. Ik kom daar morgen op terug.

01-12-23

En dan vraagt men mij; - ‘wordt die patiënt wel een keer beter? Ooit’? Dan is mijn antwoordt meestal kort; - ‘nee’. Er gaat wel veel tijd verloren met het te proberen. Tot op zekere leeftijd zijn ouders en andere opvoeders in staat gebleken hier en daar een beetje bij te schaven, met klei de vorm een beetje aan te passen, maar net als na kappersbezoek is zulks niet echt blijvend zichtbaar. Er is maar één remedie; - er met elkaar mee om (leren) gaan. Als men blijvend moeite houdt met fietsen zijn zijwieltjes of een driewieler aan te bevelen. Maar dat als voorbeeld natuurlijk. Theoretisch. Alhoewel ik toch geneigd ben om het een beetje te nuanceren. Met goede wil en inzicht blijkt er in de praktijk toch wel een vrolijk veranderingsproces mogelijk te zijn. In heel veel opzichten zijn doen en laten – iets anders dan aard en eigenschappen – zijn ‘doen en laten’ aanpasbaar gebleken. En dat samen met omgaan met het onveranderbare, lijdt niet zelden tot een groot succes. Zou ik allemaal aan verkenner Plassterk willen vertellen. Of aan Israël en Hamas. Of aan Poetin. Maar ik ben bang dat mijn getob niet aanslaat bij deze onveranderbare machthebbers.

30-11-23

Kom ik er nog één keer op terug. Het is niet onderzocht en evenmin door iemand gepubliceerd, het is simpel een gewaarwording van een ‘ervarings- deskundige’. Een oude man. Van mij dus. Wij allemaal zijn ‘patiënt’. Ook dit staat tussen aanhalingstekens. Geen koorts, geen ziekenhuis, geen huisarts. Gewoon ergens mee behept. Net als een naam, al bij de geboorte meegekregen. En net als bij bestaande (erkende) ziektes die na jarenlange verbloeming een naam kregen en eindelijk als zodanig werden behandeld, lijkt het me nu al verstandig om onszelf daar gewoon bewust van te zijn. De meest gezonde ziekte die bestaat. Het zijn die we zijn. Met rafels. Zelfs het allerduurste Perzisch tapijt heeft ze. Rafels. De één vindt ze mooi en ander lelijk. Zo loopt de een er dagelijks tegenaan en de ander wordt er om benijd. Wordt bij een sollicitatie erdoor gekozen of ontslagen. Je wordt door gehekeld of geëerd. Gewoon door wie je bent. Aan ons zelf er mee te leven. Met ons zelf en – wellicht nog belangrijker – met een ander. Want dat is dan weer mooi meegenomen, we mankeren allemaal iets. Zijn allemaal patiënt. We kunnen elkaar de hand geven. En niemand is beter dan ik.

29-11-23

Geen gezellig onderwerp. Ziektes. Nieuwe ziektes vooral. Ook Alzheimer was vroeger onbekend. In mijn kindertijd, toen de mensen nog met 70 oud waren en gewoon dood gingen, hadden we mensen in het dorp die ‘kins’ (kinds(?)) waren. Totdat een arts met die naam het een ziekte vond. En werd het ook als zodanig erkend. Wat ikzelf nogal belangrijk vind. ‘Erkenning’. Een mens is niet graag een zeurkous of uitslover. Gewoon van je huisarts horen dat je je niet aanstelt en dat hij je gewoon gaat helpen. Hij schrijft een genezend middel voor. Ik kende vroeger een drogist die ‘stiekem’ pilletjes verkocht. Onschuldige soort van Smarties. Mochten mensen niet over praten (geheim), maar hielpen wel. Positieve bedonderderij. Kom ik vandaag uit op mijn eigen patiënt - schap. Ik vind dat alle mensen patiënt zijn. Op één of andere manier iets mankeren. Weten ze zelf niet en gaan er niet mee naar de dokter. Ze hebben er zelf zonder te weten wel last van. En soms (of altijd) ook de omgeving. Waar de omgeving echter ook gerust heel veel baat bij heeft. Ik bedoel ‘aard en eigenschappen’. Vaak al bij de geboorte aanwezig. Gaan nooit over. Zijn géén pillen voor. Nog.

28-11-23

Eerst iets leuks dat ik vergeten was. Zondagmorgen en ik kijk uit het venster. Oud ambtenaar dus weet wat ie doet. Kijkt uit het raam. Soms hele dagen. Oud onwaar grapje. Ik weet wel beter. Gelukkig was Pita in de buurt en kwam gelijk af op mijn ‘kom nou toch eens kijken!’ Een man, wandelaar met drie ezels. Man met volle bepakking, ezels ietsje minder. De achterste ezel was een geel knipperlicht opgebonden. Handig voor de nacht. Onze begroeting vanuit het geopende venster deed hem goed en hij wandelde kordaat verder. Dat zoiets ongebruikelijks nog bestaat, geeft het leven nog steeds reden om geleefd te worden. Naast een stukje verderop waar een man dagelijks zijn zes St. Bernhard honden uitlaat. Genoeg geromantiseerd en over tot de (wan -) orde van de dag. De mevrouw die gisteren over haar ADHD een boek had geschreven. Had ik een broertje toen die afkorting nog niet bestond. Veel ziektes die al het hele leven bestaan, kregen pas veel later een naam. Mijn inmiddels (te vroeg) overleden broer had terugkijkend ook die ziekte. Maar uiteraard nooit behandeld. Waardoor een zeer moeilijk leven. Ook voor mijn ouders. Morgen wil ik het hebben over andere ziektes.

27-11-23

Anne Marije Buckens heet ze. Is 34 en heeft al ruim tien jaar een bedrijf. En geeft elke zaterdag haar mening. Deze keer over beïnvloedingstechnieken. Over de verkiezingen van vorige week. (...)u niet in een collectief mineur laten brengen, maar u te focussen op de factoren waar u wél invloed op heeft. Namelijk, die factoren die uw persoonlijke welzijn bepalen(…) Moeten we zelf doen. Zegt ze. Zelf dagelijks keuzes maken. Met zo’n zin kan ik dan weer gerust een week uit de voeten. En met jullie delen alsof ik het zelf zeg. Ik mag ‘pikken’. Dat doen columnisten zelf ook regelmatig. Als je ‘de bron maar vermeldt’. De vrijheid, de mogelijkheid, om in dit land zelf keuzes te maken is een geweldig groot goed, waar veel te weinig bij wordt stil gestaan. En natuurlijk mogen en kunnen we niet alles wat we willen. Dat zou een zooitje worden. Op een rijtje zetten wat we allemaal hebben. Zo maar waar we niks voor hebben gedaan of te doen. Leven in Nederland is en blijft tot nu een behoorlijk cadeautje. Mag in deze surprise maand best een keer worden gezegd. En met elkaar zien we best kans de rafels te ontknopen.

26-11-23

Over liefhebbers gesproken. We hebben er twee bij. Zaten we gisteren – je was al gewaarschuwd – zaten we om elf uur al aan de keukentafel te zingen. Voorlopig met z’n 3tjes, maar Pita zit er de volgende keer gegarandeerd bij. We kunnen haar niet missen. En dan is een kwartet geboren. Met internationale ambities. Bijna 300 jaar totaal qua leeftijd en gewoon lekker gek bezig. “Dona Nobis Pacem” klonk door de heuvels en de nog steeds buiten lopende witte koeien zongen mee. J. gaf me wel alvast huiswerk mee; - ‘Signor Abbate’. Uit een nooit onder ogen gekregen boekje van 10 bij 5 cm en 384 bladzijden dik. ‘Nederlands Volkslied’ heet het. En – vermoed ik – alle liedjes ter wereld staan er in. Van Jop Pollmann en Piet Tiggers, 287 stuks. Nederlandse Volksliederen en Canons. Alles met muziek en tekst. En, hebben we afgesproken, we gaan er nog twintig jaar mee door. Thuis oefenen en eens per week samen. Zij wonen ook in Nederland waar ze net als wij om de zoveel tijd heen gaan. Ze spelen beiden ook gitaar dus muzikale ondersteuning is geregeld. Mijn advies, ga ook met elkaar zingen. Dat deed je al? Prima, gewoon lekker zo doorgaan.

25-11-23

Strakjes ga ik op de koffie bij J. & J. Hollandse mensen die, net als Pita, al een kwarteeuw in dit gebied vertoeven. Pita, zou graag meegaan, maar stelt dat even uit. Zij gaat op bezoek bij haar eerstgeborene. Daar vlak in de buurt. We zijn alle vier muziek en zang liefhebbers dus wordt er niet alleen gekeuveld. En hebben al een lied in gedachten om met elkaar zo mooi mogelijk voor den dag te komen. Dat horen jullie morgen allemaal. Zaten we gisteren, een dag nadat jullie een nieuw parlement hadden gekozen, ook het onze, alweer naar mensen te kijken die het met elkaar eens probeerden te zijn. En dat ging en gaat nog even niet lukken. Wat me wel opviel was, dat (zeer) oude volksvertegenwoordigers van vroeger, een beetje lelijk deden tegen leuke jonge ongeruste mensen. Het scheelde gerust twee generaties. En dan schaam ik me een beetje voor mijn leeftijdgenoten. Voor de manier waarop. Een beetje snauwerig zoals mijn vorige relatie tegen mij. En waar ik me ook schuldig aan maakte. Zo van ‘wacht maar tot je zo oud (en wijs(?)) bent als ik’. “Geef het mes toch uit handen”. Zeg ik tegen hen en mezelf.

24-11-23

‘Hét leven….’ Zo is het leven. C’est la Vie. Liedjes, boeken en films. Weten we intussen wel wat het is. Van leven via levensvreugde en levensverdriet naar levenswijze staat een bladzijde vol in een woordenboek. Zo is het, zo hoort het. Leven. En dan schiet er gisteren – koud, guur, zonloos weer – door mijn hoofd, met een vraagteken en een glimlach; - het is slechts een tegenhanger van ‘dood’. Niks meer en niks minder. Het verschil tussen ademen en niet ademen. Vanaf de geboorte tot het graf. Leven is een samenvatting van doen, laten, denken en noem alle werkwoorden maar op. Plus alle bijvoeglijke naamwoorden. Tussen leuk en verdrietig. Vreugdevol en dramatisch. Dan moeten we niet zeggen dat het ‘zus of zo’ is. ‘Hét’ bestaat helemaal niet. Wel ‘mijn’ en ‘ons’. En wordt in den beginne door anderen gemaakt. Later moeten we het zelf doen. Met of zonder hulp. Ons verdere leven lang. Met hulp ook, net als van de week, met hulp van de politiek. Of juist niet. Dat is vaak even afwachten. Ook een werkwoord. Afwachten. Maar in hoofdzaak ben ik het zelf die voor de uitvoering verantwoordelijk is. Vullen we meestal ons leven het liefst zelf in.

23-11-23

Zo, dat was het dan. We weten weer hoe de vlag er bij hangt. ‘Wat de toekomst brengen moge’, is weer een ander verhaal. Hoeveel oude wijn zal er weer in nieuwe zakken gaan? Of andersom misschien. Qua temperatuur zitten we onder nul lees ik net. Zo maar. Gaat vanzelf. Hebben we niks over te zeggen. Ook de winnaar van gisteren niet. Wel dat er een nieuwe frisse wind gaat waaien. Voor hen die daar al jaren op wachten een hoopvolle periode. Nog wel de vraag; - wordt het regeren of er tegenin. Gaan we binnenkort horen. Jullie hebben je taak verricht. Aan anderen om de poppetjes aan de juiste draden te hangen. Die dan weer door de beste ‘baas van de poppenkast’ in beweging worden gezet. Of op de rem. Over een poosje (?) weten we het. Eventjes geduld nog. ‘Het busje komt zo’. Waar ik wel iets aan gedaan wil hebben is de tv-reclame. Zes keer achter elkaar in vijf minuten tijd de ‘vriendenloterij’ voor geschoteld krijgen, afgelost door even vaak een extra pensioenpotje, gaat toch wel erg vervelen. Dat komt mijn harmonische doelstelling niet ten goede. Daar word ik kribbig van. En koop beslist geen loten.

22-11-23

‘Stemmen’. Niet vergeten. Ook voor mij deze keer. Ik heb mijn volmacht niet op tijd geregeld. En dan verlies je het recht. Ik maakte hier een tikfout. Ik schreef ‘verkies’. Hoe twee totaal verschillende betekenissen, zo op 1 letter na hetzelfde wordt geschreven. Stemmen heeft deze keer een echte functie. Denk ik. Voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel ‘het gaat ergens om’. Een spannende dag met grote gevolgen. Hoe het erna in Nederland aan toe gaat. De toekomst voor onze achter- klein - en eigen kinderen wordt vandaag bepaald. In gang gezet. ‘Kiezen’ is voor mij – even iets heel anders – kiezen is voor mij over het algemeen niet gemakkelijk. Ik heb namelijk nooit een mening. En daarmee bedoel ik één mening. Heb eigenlijk altijd twee meningen over iets. En daar maak ik niet altijd vrienden mee. Zelden zeg ik ‘daar ben ik het roerend mee eens’. Ik weet intussen wel hoe het komt. Ik vind namelijk in mijn leven niks echt waar. Nooit eens ‘zo is het en niet anders’. Ik heb ‘altijd gelijk’ maar houd er rekening mee dat ik er strakjes, volgende week of over een maand anders over denk. Niks is blijvend.

21-11-23

Ik moest nog 11 worden met de watersnoodramp van 1953. Ik zal het op deze plaats best al wel een keertje hebben vermeld. En kon niet zwemmen. Dat hoort bij mijn angst en het huilen toen het ‘s middags in recordtempo vloed werd. En ik op zolder de stenen telde van het huis tegenover ons. En het werden er steeds minder. En mijn kleine broertje en nog kleinere zusje hadden de grootste pret en dansten op het logeerbed. Dat kwam zomaar boven drijven (!) toen ik zojuist op het weerbericht beneden in mijn scherm het woord ‘inondation’ las. Met een afbeelding van het gebied tussen Dijon, Lijon en Geneve. Iets ten westen daarvan wonen wij. Niks aan de hand. Weten ze hier al jaren alles van. Is rekening mee gehouden. Zijn dijkjes en slootjes gegraven. En alle regen verzamelt zich in de (wel) steeds breder wordende rivier. Oh, dat wist je al? Sorry dan. Maar met de verkiezingen voor de deur in ons vaderland. Waar wij beneden de zeespiegel wonen met steeds meer mensen en in een steeds groter wordend laag gebied; - ‘houden we het wel droog’? Zijn onze dijken wel hoog genoeg? Is daar geld voor gereserveerd?

20-11-23

“Kom op, gaan we even naar het water kijken”. Wilde ik gelijk weten of die knots van een villa, te zien en te koop vanaf onze etage, last zou krijgen van overstroming. Of dat wellicht de reden was dat die zo lang te koop stond. Maar niks aan de hand. Geen centje last. Ben ik er toch gelijk eens brutaal rondom gelopen. Nieuwsgierig en hebberig. Had ik vroeger al gekeken naar de vraagprijs. Ook wel als gevolg van mijn toekomstige zorg zorg, van vorige week. Op deze plek vermeld. Met anderen een mini verpleeghuis kopen en inrichten. Met drie garages in het souterrain. En de halve rivier – die steeds ongevaarlijk breder wordt – gelijk in ‘eigendom’. Zag ik mezelf al van de duikplank gaan. En tennissen op de door onkruid overwoekerde baan er voor. Drie woonlagen met rieten kap. In Bloemendaal te koop voor zeker een half miljoen. Hier voor ruim een ton. Hebben we glimlachend onze wandeling afgemaakt. Ik hoor het wel als ik iemand moet rondleiden. Schoot wel weer een quote van mezelf in gedachten; - ‘Niet méér durven wensen uit angst méér te verliezen’. Waar in 2050 1 op de 3 inwoners in de zorg werkt. Gehoord.

19-11-23

Geen eredivisie voetbal vandaag. Komt door de interland. Dat weet je ook wel. Dat is nou eenmaal zo. Allemaal ‘open deuren’. Oké, we gaan naar Duitsland toe. Volgend jaar. We mogen zelfs van Gibraltar verliezen. Al is het met 14-0. Vier regels kroegpraat. En ik doe er gewoon aan mee. Wellicht een andere gezamenlijke ervaring; - grasgroene shirts met witte broeken. “Had je dat nou ook?” Onze tv hier is 80cm. Niet al te groot maar ook niet de kleinste. Zag ik toch regelmatig 10 ballen over het veld bewegen en vroeg ik me af waar de echte was. En een kwaaie, bange bondscoach. Zag ik ook. Een uur bang voor een tegengoal. Begreep ik best. Was ik ook. Blij met de drie punten. Was het weer hier….Oh jé, ga ik ook nog over het weer lullen. Het moet toch niet gekker worden. Stijgt het rivierwater met de dag maar – op onze hoogte in elk geval – niet echt kans op verhuizing. Hooguit wat plassen op straat. Alhoewel in ‘de polder’ richting het zuiden bewoners zich best zorgen zullen maken. Lieve lezers, ik weet gewoon even niks anders. Dus gelukkig ook geen problemen of pijntjes. Morgen gewoon weer gezond op.

18-11-23

Een klusje dus. Die balkon deur, waar eergisteren de wind de baas over dreigde te worden. Die bovenaan ongevraagd windig werd ontgrendeld. Had ik vorig jaar ook al min of meer provisorisch gerepareerd. Moest een stukje hout worden vernieuwd. Precies passend in een uitgefreesd holletje. En daar moest dan weer het metalen dingetje op waarin het sluitsysteem moest schuiven. Met twee schroefjes op de rand van het nieuwe plankje. Je begrijpt het al, dat ging scheuren. Ook merk je dan dat goed gereedschap niet voorhanden is. Nodig voor een ‘vakman’ als ik. Ik schrijf dit bij gebrek aan echt nieuws waar – en dat weet je intussen – wel vaker gebrek aan is. En hoe leg je nu een klusje uit zonder beeldmateriaal? Vond ik een uitdaging. Zodanig dat jij me bezig ziet met klungelen. En me min of meer een beetje uit lacht. Kom je door het één wel in aanraking met het andere. Die shutters die we van binnenuit dichttrekken bij langdurige afwezigheid, zie je dan normaal niet meer van buiten. Gisteren dus wel. Niet om aan te zien voor de buren. Verroest tot en met. Weer een uitdaging. Voor de schuurmachine. Daarover ga ik jullie morgen niet informeren.

17-11-23

Windje, windje. Zo hard dat de deuren van het balkon het mogelijk niet zouden houden. Boven ging de knip al regelmatig los. Toch maar de shutters gesloten. Ben ik ook op de fiets gestapt om op het stadhuis eens te weten te komen wat er allemaal in deze woonplaats te verhapstukken is. Nadat er drie collegae met elkaar uitgesproken waren kwamen er twee mij te hulp. Ze ging voor mij een (te betalen) boek opzoeken, ergens in het gebouw. Niet gevonden en ze adviseerde het tabakswinkeltje aan de overkant. En een gebouw wat verderop. Winkeltje had alleen een historisch boekje met foto’s van de plaatselijke grootouders. Dus naar het gebouw verderop. Aan het water dat hoogstwaarschijnlijk de kelder al gevuld had. Een soort van bibliotheek en buurthuis tegelijk. Zij verschaften me het gewenste overzicht(je). Waar we bij gelegenheid nader gaan informeren. Tekenen, zang en muziek hebben onze aandacht. Intussen was de accu mijner velo lectrice op 1 lichtje komen te staan en kwam ik de laatste heuvel al ietwat moeilijk op. Net op tijd weer aan het infuus. En ik naar het inmiddels aangestoken kacheltje waar de houtblokken flikkerend en flakkerend hun best deden te overleven. Het Bourgondische leven.

16-11-23

‘Kans op overstromingen’, vermeldde het weerbericht op mijn telefoon. Was vanaf ons huis al duidelijk te zien. Meer water dan ooit. Dus gisteren maar eens even ter plekke poolshoogte genomen. ‘Onze’ Arroux is aan beide zijden 10 meter gegroeid. En de stroom richting het zuiden 5 keer versterkt. Eveneens het geluid van de watervalletjes. Prachtig om te zien hoe de natuur gewoon zijn werk doet en de baas is over ons allemaal. Zo ook – terug naar gisteren – de politiek over bijvoorbeeld onze ouderenzorg. Over zes dagen gaat daar een nieuwe ploeg over beslissen. Maar die hebben ook heel veel andere zaken naar behoren te handhaven c.q. te verbeteren. Dus blijf ik er bij, dat wij ouderen ook zelf met elkaar bezig zullen moeten zijn en blijven, om onze toekomst niet geheel in hun handen te leggen. In die van de politiek dus. Met onze buren, jong en oud, op goede of betere voet staan lijkt mij al een vereiste. Maar met elkaar een ‘verpleeghuis’ kopen en bemensen, vind ik ook geen slecht idee. En dan over de grenzen kijken evenmin. Hier in de buurt zijn steeds meer huizen te koop. Ook hele grote. Voor in verhouding zeer lage prijzen.

15-11-23

Ik zie al wel regelmatig een gezellige reclame op tv dat een zeer lief mens terdege bereid is uw zorg probleem op te lossen. Met mensen in dienst die meer verdienen dan ze gewend zijn binnen de reguliere zorg. Vermoed ik. Dus voor hen die behoorlijk wat te verhapstukken hebben is mijn zorg – zorg van gisteren helemaal niet aan de orde. Inmiddels al weer zo’n acht jaar gelee had ik hulp van het PGB (Persoons Gebonden Budget) waarmee 25 uur per week zelfgekozen hulp mogelijk geregeld kon worden. Maar alle overige uren was geen makkie. Op het laatst, vóór het verpleeghuis. Dat verzeker ik jou. En de ‘casemanager’ (bepaalt de noodzaak) wacht wel heel lang met de opname. Die je eigenlijk ook niet echt wil. Je wil je partner zo lang mogelijk – tot het einde – bij je hebben. Of die PGB nog bestaat en dat in de toekomst blijft doen, bestaan, weet ik niet. Bezuinigen hè. Ben ik met een vriendje, met ook een hulpbehoevende partner, vroeger wel op zoek geweest naar een groot huis. Om daar met z’n vieren te gaan wonen. En elkaar te helpen met de zorg. Ging niet door. Misschien ook niet echt de oplossing.

14-11-23

Gisteren mijn nieuwe zorgpolis ontvangen. Ondertekend door Wouter Bos, voorzitter Raad van Bestuur. Wat me opviel was, dat ik niet meer naar hen kan opbellen. Wel chatten. Een zorgverzekering zonder telefoon. En daar is de vraag – zo stond het er – al beantwoord. Dus kan ik niet bellen en mijn vraag is al beantwoord. Daar moet ik anno nu toch even aan wennen. Over ‘zorg’ gesproken, gaat daar toch al een poosje mijn zorg naar uit. Niks aan de hand zolang we saampjes zorgeloos in het leven staan, maar toekomstgericht ben ik daar toch niet zo onbezorgd over. Wat gaat Nederland in de nabije toekomst doen met al die oude zorgbehoevende Mederlanders?? Waaronder ik of wij? Voor ons beider partners was er nog plaats in het verpleeghuis. Aan (bijna) het eind van hun leven. Daarvoor moesten we het al jaren aan één zelf doen. Al moeilijk genoeg vaak. Wist ik maar zeker dat wij mobiel, goed bij ons hoofd, zelf alles nog kunnende, desnoods met elkaars hulp, gewoon rustig zouden overlijden. Dan blijft er toch nog 1 over. En wie gaat daar voor zorgen? Indien nodig? Vooruit denkend, ga ik me daar (ook hier) vanaf morgen een beetje in verdiepen.

13-11-23

“Gezelligheid kent geen tijd”. Zou de kop kunnen zijn. Maar de kop is nu eenmaal altijd de datum van vandaag, maar dat wist je al. ‘We gaan er weer van tussen jongens. 't Is mooi geweest. Gezellig, maar om zes uur gaat de wekker weer. Er moet nu eenmaal brood op de plank komen. Bedankt voor de gezellig avond’. Het onverbiddelijke einde van – bijvoorbeeld – de verjaardag van iemand. Met een paar trefwoorden; - ‘Gezellig’ en ‘brood op de plank’. Werk en vrije tijd. Waarvan uiteindelijk het laatste overblijft. Gezellig dus. Wat mezelf betreft, inmiddels meer dan twintig jaar. En dan plotseling ben ik me er zo van bewust welke rol de computer in mijn leven speelt. Speelde. Het mobieltje ook. Een draagbare telefoon lijkt inmiddels iets van eeuwen terug. De eerste had het formaat van een klein koffertje. Paste in geen enkele broekzak of handtas. En dan is weten waarvoor je leeft (waarvoor we op aarde zijn), toch wel een zeer belangrijk gegeven. En dat niet al eeuwen lang, maar zolang de mensheid bestaat. Vanaf je eerste woordjes, je eerste stapjes tot nu. En morgen en daarna. Wat doen al die mensen om gezellig oud te worden? Met elkaar!

12-11-23

Alle jarigen van harte en alle overledenen in memoriam. Zo gaat ook strakjes de straatverlichting weer aan. En een uurtje later weer uit. Gelukkig niet door lantaarnopstekers. Voor hen tenminste. Zouden die vakmensen vroeger ook boos geweest zijn dat hun vak werd overgenomen door de techniek? In staking en zo. Gaan we over 10 dagen weer stemmen. Jullie. Wij niet. De machtiging niet goed geregeld. Wel een beetje jammer. Ik had over een jaartje graag gezegd ‘goed te hebben gekozen’. Ik heb zo’n vermoeden dat na de verkiezing een ‘Nieuw Nederland’ begint. Een nieuw elektrisch model. En dat wij de voorloper gaan zijn in een ‘Nieuwe Wereld’. Dat ik dat mee ga maken stemt me vrolijk, hoopvol en voorlopig tevreden. Net als een nieuwe agenda, vroeger een nieuw schrift op school en een nieuwe meester in de klas. Met een schone lei beginnen. Met en bij mezelf ben ik al ietwat begonnen. Een betere ‘ik’ kan geen kwaad. Voor mezelf vooral. Ben ik te raden gegaan naar mezelf en te weten gekomen dat een renovatie van sommige onderdelen geen kwaad kan. En vooral niet zeggen dat zulks voor oude mensen weggegooid geld is. Ook zij blijven graag in goeie-doen.

11-11-23

Sint Maarten, iets met staarten. Krijgen we net als thuis reclamefolders in de bus. De enige functie van onze brievenbus. Geen enkele echte brief, zo 1 met postzegel en netjes op naam geadresseerd, krijgen we alleen van de gemeente nadat ze de watermeter hebben opgenomen. Onze brievenbus is een grote kast met een deur, in de kelder, achter een steen uit de muur. Met een stukje vloerbedekking tegen de regen. Kort en goed, prima voor de folders. We lezen ze allemaal. Voor mij met als extra functie; - het leren van de taal. Zonder plaatje vraag ik dan wat het is dat zoveel kost. En Pita zei gisteren nog dat ik vooruit ga. Ik word er al beter in. Deze week bracht ik twee puzzels uit zo’n folder tot een goed einde. Een woordzoeker met de namen van alom bekende steden en vooral een sudoku. Helemaal feilloos. ‘Goed gedaan jochie, paturein’, sprak ze. Mijn ‘echte’ Franse cursus, voor weinig gekocht via het AD, loopt ten einde. Moet ik wel elke keer na een les slagen voor een toets. Moet ik het Frans weten van het kalfsvlees, het lamsvlees, kabeljauw en de heek. Vind ik onnodig. Dus dat wordt spieken.

10-11-23

‘Doe het eens anders’. Hartelijk aanbevolen. Van A naar B. Gingen we gisteren op bezoek. Een kilometer of dertig verderop. Op de kaart en paar centimeter. En neem eens niet de logische weg. Pak een zijweg. Ga gerust over het erf van een boer. Doe er een uur langer over. Rijd langzamer, dan zie je meer. Wat een prachtig land. Een beetje regenachtig, gisteren, maar daar kan het land niks aan doen. Vaak alleen maar geschikt voor een bergetappe in de Tour. Heel soms zit je even achter een tractor, zelden een tegenligger. Mooie witte koeien en een enkele stier. Prachtig grote heuvelachtige weiden. Twee inwoners per vierkante kilometer. Denk ik. Terug maar wel de vertrouwde route genomen. Zouden we onderweg nog wel even kijken naar een inductie kookplaat. Oud nieuws, waren we al van het gas af maar dat kookapparaat had tevens nog een elektrisch plaatje. Dat nog dagelijks door Pita werd gebruikt. Naast de twee andere waar ze op kookt. Echter bij aanraking van de metalen randen gaf dat een schok(je). ‘Een kriebeling’ noemde Pita het. Het verontrustte me wel. Met de spanningszoeker brandde het lampje(!). Bleek later mee te vallen. Dus nog even geen nieuw toestel.

09-11-23

Het blijkt soms een beetje onduidelijk te zijn, mijn ‘denken’ soms (te) hard op uitgesproken, maar alle andere mensen op aarde mogen van mij anders denken, doen en laten. Mogen gewoon anders zijn. Vind ik zelfs noodzakelijk. We zijn bij de geboorte allemaal net een beetje anders en dat moet gewoon zo blijven. Wat niet wil zeggen dat ik alle mensen lief heb. Terwijl dat zulks van goedwillende voorgangers wel zou moeten. Naast mijn dagelijkse stukje op de site, 1 maal daags mail en als ik hier ben de krant, blijft het scherm zwart. Heb ik niks met Facebook, X, instagram (fout geschreven), tiktok ( ook rood onderstreept) en al die andere media. Maar vind ik wel dat ze blijkbaar een functie hebben. Dus hartstikke fijn voor heel veel mensen, dat zulke programma’s bestaan. Maar vind ik ook dat mijn doen en laten, mits binnen plaatselijke wetgevingen, normen en waarden, heel gewoon dient te worden geaccepteerd. Ook de vele religies op aarde vind ik van nut voor hen die ze omhelzen. Het geeft ze richting, hoop en vrede. Mits goed geïnterpreteerd en uitgevoerd. Vuur, hel en verdoemenis horen daar niet bij. Dus alle bijbels mogen van mij blijven bestaan.